Een groot deel van de nacht hadden we gewoon zwijgend op zijn bed gezeten, maar ergens halverwege had ik hem gevraagd hoe we dat moesten doen met onze straf, aangezien we geen streepjes op onze bandjes hadden gekregen of geen letters op onze handen hadden gekregen. Hij zei dat de straffen sowieso in het systeem waren vermeld, dus ik zou morgen mijn straf moeten uitzitten, ook al stond er niets op mijn hand of bandje. Ik had hem gevraagd waar ik naar toe moest gaan, maar hij had geen idee. De enige straf die hij tot nu toe had gehad was werkstraf.
‘Misschien kan je het aan Harry vragen.’ mompelde hij zacht. Zijn wang was tegen de zijkant van mijn hoofd aangedrukt en ik wist zeker dat hij moe was, maar toch viel hij niet in slaap.
‘Misschien moet ik Harry maar vermijden voor de komende twee jaar dat ik hier zit.’
‘Nah.’
Ik negeerde hem en beet op mijn lip terwijl ik met mijn rubberen bandje speelde. Als ik geluk had, kon ik vandaag nog iemand anders vinden die ook ooit in de koelcel had gezeten en aan wie het veilig was om te vragen. Zo moeilijk kon het niet zijn?
Na wat een eindeloze nacht leek te zijn, lichtte het televisiescherm op en ging Nialls wekker af. We keken allebei op met half dichtgeknepen ogen en ik voelde meteen hoe moe ik was. Binnen een paar seconden kreeg ik hoofdpijn – hij had het aller irritantste toontje moeten kiezen uit de vijf toontjes waar je hier keuze uit had. Ik klom van zijn schoot af en hij stond op om zijn alarm uit te doen, waarna hij het licht weer aan deed. Ik drukte mijn handen in mijn ogen en zuchtte diep.
‘Als we geluk hebben, kunnen we ergens koffie scoren.’ zei Niall en hij rekte zich uit. Ik hoorde zijn rug kraken en er ging een rilling door me heen.
Ik wou iets zeggen, maar geeuwde in plaats daarvan. Mijn ogen begonnen te tranen en ik wreef verdwaasd in mijn ogen. ‘Ik ga me zo omkleden, denk ik.’
‘Goed plan. Hoe ist met je nek?’
Ik bewoog mijn hoofd heen en weer en keek een paar keer heen en weer. ‘Hij is nog steeds erg stijf.’ Dat kwam natuurlijk doordat ik iets van twaalf uur in dezelfde houding had gezeten. ‘Maar het voelt niet meer alsof alles gescheurd is van binnen.’
‘Beter.’
Ik maakte de sjaal los en gaf hem terug aan Niall, maar zodra ik opstond leek mijn keel weer dicht te klappen en hapte ik even naar adem. Hij pakte zijn sjaal aan en ving me daarna verbaasd op voordat ik bijna piepend op de grond zakte.
‘Ik neem alles terug.’ hijgde ik toen ik eindelijk weer iets uit kon brengen.
Niall wist niet of hij moest lachen of niet. In plaats daarvan wikkelde hij zijn sjaal terug om mijn nek en hielp me opnieuw om overeind te komen. We liepen samen over de gang naar mijn kamer. Harry kwam ook net zijn kamer uit – blijkbaar begon hij rond dezelfde tijd als ons vandaag. Hij had ons alleen nog niet opgemerkt, dus glipten we snel mijn kamer in voordat hij zich om kon draaien. Niall bleef bij mijn deur staan terwijl ik tussen al mijn grijze kleding naar een nieuwe trui zocht. Als ik nog tijd had vanmiddag, moest ik een was draaien.
‘Het lukt verder wel.’ Ik glimlachte naar hem.
‘Weet je ’t zeker?’
‘Ja, dankjewel.’
Hij fronste lichtjes, maar deed toch de deur weer open om naar buiten te lopen. ‘Zie je zo wel dan.’ De deur klikte zachtjes in het slot en ik verwisselde snel mijn shirt met mijn trui.
Ik controleerde mijn rooster en zag dat ik voor volgende week maandag weer een afspraak had bij de psycholoog. Verder waren er geen extra meldingen gekomen over mijn straf, dus misschien zou ik die vanmiddag nog krijgen, net als bij mijn werkstraf.
