De epiloog komt in twee stukken erop te staan, want ik vond dat dat het einde meer eer aandeed.
Alsjeblieft, luister tijdens het lezen naar Til Kingdom Come van Coldplay (op repeat voor het beste effect!!!!!!!) en haat me niet teveel na het lezen. I am sorry
————————————
Van Niall was geen spoor te bekennen. Ze hadden de eerste paar dagen in de gevangenis uitgehoord en dat was een heuse marteling geweest. Mijn moeder had me huilend opgezocht en me gesmeekt om de waarheid te vertellen. Het was dat ik was vastgebonden met mijn handen, anders had ik haar ogen eruit gekrabd. Ik had wel in haar gezicht gespuwd. Dat was nog het minste wat ze verdiende.
Ik had de politie verteld dat we allemaal onze eigen weg waren en nooit bij elkaar waren geweest en dat ik geen idee had waar Niall en Liam nu waren. Ergens was dat geen leugen, want ik had inderdaad geen idee waar ze nu waren. Alleen werd ik natuurlijk niet gelooft omdat er DNA was gevonden en mijn moeder had de gestolen laptop opgemerkt, maar die was onvindbaar dankzij Zayns programma wat hij had samengesteld.
Een week nadat ik was opgepakt kreeg ik mijn dagvaarding. Ik had zolang sowieso opgesloten gezeten om te wachten tot de rechter tijd had gehad.
Ik was strafbaar door het feit dat ik medeplichtig was geweest bij alle moorden die er hadden plaatsgevonden door ons, ook al had ik zelf nooit iets gedaan. Ze hadden het met behulp van camerabeelden aangetoond, ook al was ik soms nauwelijks in beeld. Meneer Mengelberg kwam ook nog langs om zijn rapport te geven, en even was ik ervan overtuigd dat ik TBS zou krijgen, want dat had Zayn verteld, maar hij had nergens iets over "geestelijk labiel" gezet dus was mijn kans op TBS verkeken. Daarna haalden ze de moord op Jasper Milford — de vriend van mijn moeder - die ik zogenaamd had gepleegd opnieuw erbij en kreeg ik de hoogst mogelijke straf die ze me op dat moment konden geven. Eenentwintig jaar gevangenisstraf. Eenentwintig jaar, en ik was zelf nog niet eens eenentwintig.
Natuurlijk moest mijn moeder in huilen uit barsten toen de rechter het vonnis uitsprak. Toen ik me omdraaide om haar een vernietigende blik toe te werpen, keek de rest van de zaal me echter afkeurend aan, alsof het mijn schuld was. Hun blikken brandden gaten in mijn ziel toen ik de rechtszaal uit werd gevoerd en terug werd gebracht naar de gevangenis, waar ik nu de komende twintig jaar sowieso moest zitten. Misschien, als ik me gedroeg, mocht ik eerder vrij komen, maar daar moest ik niet al teveel op hopen.
#
Een paar dagen na mijn vonnis kreeg ik bezoek. Heel kort bezoek. Het duurde niet langer dan een minuut en het was van Harry geweest. Hij had wel TBS gekregen en had toestemming gekregen om me op te zoeken. Hij zat al op de stoel tegenover me toen ik binnen werd gebracht. Er zat glas tussen ons in, voor de zekerheid. Ik nam plaats op de stoel die voor mij bestemd was en keek hem zwijgend aan.
Hij keek me aan met grote ogen die geen emotie toonden en een uitdrukkingloos gezicht. 'Hey.'
Er viel even een korte stilte. 'Hey.'
Hij fronste diep, kreeg iets van zijn norse zelf terug en stond op zonder verder nog iets tegen me te zeggen en verliet luid vloekend de kamer.
#
Eigenlijk had ik gehoopt dat Harry me op was komen zoeken om me antwoorden te geven. Dingen te vertellen. Maar zijn bezoek had me alleen maar meer onduidelijkheden gegeven.
Ik had gehoopt dat hij me misschien ging vertellen over wat er precies was gebeurd die avond in het Westcoast motel, of waarom hij me op was komen zoeken, maar dat waren vragen die altijd onbeantwoord zouden blijven. Ik betwijfelde of hij nog een keer langs zou komen, want het was opzicht al een wonder dat hij me nog op was komen zoeken aangezien hij me de laatste keer dat we elkaar hadden gezien ook wilde vermoorden. Misschien was dat één van de dingen van het plan wat Niall had gemaakt. Misschien was ik gewoon een pion geweest in hun spel en hadden ze me alleen nodig gehad voor mijn laptop. Maar toch, hoe had hij geweten dat ik die had? Als ik het hem nooit had verteld, had hij het nooit geweten.
