De sessies met meneer Mengelberg werden steeds irritanter, omdat hij alles over mijn thuissituatie en over vroeger wou weten om erachter te komen waarom ik de moord had gepleegd die ik niet eens gepleegd had. Hij was ervan overtuigd dat het iets te maken moest hebben met een verkeerde opvoeding. En indien dit niet het geval was, was ik waarschijnlijk geestelijk labiel dus ik begon me lichtelijk zorgen te maken daarover, want mijn opvoeding en jeugd was voor zover ik wist net zo normaal als dat van andere mensen die ik kende - als ik de mensen op deze school niet meetelde. Het enige wat misschien iets afweek, was de scheiding. Maar ik had er nooit zo heel veel last van gehad want ik had nog steeds contact met mijn vader. Gelukkig was meneer Mengelberg er bijna zeker van dat het daar door kwam en dat ik daardoor niet meer aan een man gewend was in huis. Ik speelde het maar gewoon mee, ondanks dat ik wist dat ik onschuldig was. Niall had me verteld het maar gewoon over me heen te laten komen, want anders zou ik er toch alleen maar problemen mee krijgen en daar had ik absoluut geen zin in.
Door de eentonigheid van alle lessen had ik nooit echt over de vakanties nagedacht tot er een melding van de school kwam dat de kerstvakantie over drie weken was. Ik wist nog niet eens of ik naar huis mocht, want ik had nog geen tijd gehad om mijn moeder te bellen. Iets zei me dat ze me ook niet thuis wilde hebben met kerst, maar ik had echt nieuwe, gewone kleren nodig want Niall lachte me nog steeds uit omdat ik bijna altijd in mijn schoolkleding liep en ik wou graag even weg van deze school. De middag nadat we de melding over de kerstvakanties hadden gekregen, wilde ik per se naar huis bellen. Beneden waren drie telefooncellen waar je een halfuurtje per week mocht bellen naar wie je maar wilde. Het werd wel in de gaten gehouden naar wie precies, maar verder maakte het niet echt uit voor zover ik wist. Ik had nog nooit naar huis gebeld, dus nam ik Niall mee om te vragen hoe alles precies ging. Maar ik was niet de enige die naar huis wou bellen vanwege de kerstvakanties. Er stond een vrij lange rij om te bellen, dus gingen we weer terug naar de leerlingenkamer - ik ging voortaan gewoon mee - om de film te kijken die aanstond. Vanavond zou er weer een wedstrijd zijn en gingen we weer kijken. Ik had dan misschien ooit gezegd dat ik geen sportmens was, maar Niall had inderdaad gelijk gekregen – zoals altijd – en uiteindelijk keek ik bijna elke wedstrijd mee en droeg ik Nialls voetbaljerseys. Eerst deed ik dat om Ierland aan te moedigen, maar ze waren vorige wedstrijd afgevallen met 2 - 3. Nu droeg ik ze vooral omdat ze lekker zaten en juichte ik gewoon voor de teams waar Niall ook voor juichte, want ik had nog steeds niet veel verstand van voetbal en ik wist niet welke teams wel en welke niet goed waren.
Harry zat meestal bij ons. Hij zat ook bij me toen ik voor de eerste keer meekwam in de leerlingenkamer buiten de etenstijden om en ik wist absoluut niet wat ik met hem aan moest. Tijdens de eerste bakles was hij ongelofelijk afstandelijk geweest, en bij de eerste keer in de leerlingenkamer gedroeg hij zich innemend. Hij luisterde naar alles wat ik zei, ook als ik gewoon met Niall aan het praten was, lachte om al mijn grapjes of flauwe opmerkingen – ook was het maar soms een glimlach – noemde me heel de tijd “lieverd” en was ongelofelijk charmant. Daarnaast was ik ervan overtuig dat hij alles speelde, want hij gedroeg zich niet natuurlijk. Het was meer een soort act die hij speelde en ik wist niet waarom, want hij deed het elke keer opnieuw als we in de leerlingenkamer zaten of als we samen les hadden. Penelope was bij een andere tafel aangeschoven zodat ik alleen met Harry overbleef en hij was grappig, maar niet oprecht. Hij luisterde wel, maar het interesseerde hem niets. En ik had geen idee wat ik fout deed.
#
Ik had ooit een keer aan Niall gevraagd wat er precies met zijn vriend aan de hand was, maar dat had me geen antwoorden, maar alleen een stuk of honderd vragen meer opgeleverd. Hij draaide rondjes met zijn bureaustoel terwijl ik op zijn bed zat en het hem vroeg.
Hij stopte abrupt, draaide de stoel naar me toe zodat hij me aan kon kijken en dacht een paar seconden na. ‘Ik ben niet de juiste persoon om je dat te vertellen, Bells.’ Hij noemde me bijna nooit meer Bella.
