gebroken

hoofdstuk 6

Ik sta de laatste pan af te drogen wanneer de bel gaat. 'Ze zijn er' zegt mama tegen niemand in het speciaal. Haar handen kuist ze snel af aan haar schort die ze daarna af doet. Ze is zenuwachtig ik zie het. Het zijn oude vrienden van mijn ouders die voor de deur staan. De laatste keer dat ik ze zag was ik amper een jaar of 6 net voor ze naar Amerika verhuisden samen met hun zoon. Hij was slechts enkele jaren ouder dan mij en ondanks dat ik weinig van hen herinner weet ik dat we het altijd goed met elkaar heb kunnen vonden. Jammer genoeg heb ik ze nog maar enkele keren gesproken sinds. Toch bleef de band tussen hen en mijn ouders erg sterk. Ze waren zelfs helemaal van uit Amerika naar hier gekomen om te helpen bij de zoektocht naar mij. Na 2 weken konden ze niet anders dan terug keren maar dat begrepen mijn ouders wel en nu ik eindelijk gevonden ben, zijn ze weer in het land. En blijkbaar hebben ze hun zoon mee. Ik vraag mij af hoe hij veranderd is in die jaren dat ik hem niet heb gezien. snel droog ik de pan af en zet hem weg in de kast. Als voor de spiegel sta strijk ik snel mijn haar goed en loop naar de voordeur. Hun ogen vinden mij onmiddellijk al zie ik enkel Melissa en Mike. de kloeke vrouw lacht haar tanden bloot en omhelst me stevig. het voelt ongemakkelijk net als alle andere keren als iemand me aan raakt. Ik dwing mezelf me niet terug te trekken. gelukkig laat ze al snel los. haar zwarte haar is strak geknipt tot net boven haar schouders en haar bruine ogen lachen van plezier. 'Ik ben blij dat je oké bent ,Heleen' glimlacht ze. Nu loopt ook Mike op me af en omhelst me. Hij is een lange magere man met blond haar en blauwe ogen. Kort gezegd het tegenovergestelde van Melissa. 'Ik ben evenals blij je terug te zien, Heleen' glimlacht hij. vervolgens loopt hij naar mijn moeder en mijn vader en omhelst ook hun. 'Natuurlijk ben ik ook blij jullie terug te zien. ze glimlachen.' 'Wij zijn ook blij jullie nog eens terug te zien, maar waar is Jonas eigenlijk?' 'Hier!! sorry ik moest nog het cadeau uit de auto halen.' Ik zie een wandelend cadeau in de deuropening verschijnen. De jongen die het draagt is er bijna helemaal achter verdwenen. 'Kom ik help je zegt mijn vader en hij neemt het enorme cadeau over. ik bent totaal overwelmd als ik hem zie. Ook zijn gezicht staat verbaasd. Dat ik de link nooit eerder heb gelegd. 'Heleen herinner je je jonas nog ?' JA!!!! Dat was niet moeilijk aangezien ik hem enkele uren eerder nog gezien heb. Hoe  kon ik zo dom zijn om die link niet te leggen als ik zijn naam hoorde. 'is er iets?' vraagt mijn vader bezorgd. Ik trek mijn gezicht weer in een emotieloos masker. hij zucht en wenkt vervolgens onze gasten te volgen. 'Ik blijf hier even met Heleen terwijl ze haar cadeau uit pakt. Is dat Ok?' 'tuurlijk' glimlacht mijn moeder 'je bent blijkbaar nog altijd even attent als vroeger.' Hij zet een stralende lach op. 'Tuurlijk mademoiselle' glimlacht hij met een knipoogje. ze moet lachen en loopt met de volwassenen naar de living. Hij richt zijn aandacht op mij en schenkt mij een sexy glimlachje. 'Wel dit is een leuke verassing.' Tuurlijk alsof hij het niet wist. hij komt naast mij staan en trekt kort eens met zijn wenkbrauwen. hij verwacht blijkbaar geen antwoord want hij gaat onmiddellijk verder. 'Kom open je cadeau.' Hij neemt men hand vast en trekt me mee naar  de doos die ongeveer een 1m50 hoog is een goeie 25 centimeter dik. Ik kijk kort even naar het met bolletjes bezaaide papier voor ik het langzaam open scheur. Toen ik door had wat het cadeau was was ik overdonderd. ' ik dacht wel dat je het leuk zou vinden.' Glimlacht jonas naast me als hij merkt hoe ik sta te kijken. Ook al is mijn gezicht een plank toch kan hij me lezen als een boek. Het irriteert me. 'Kom op maak verder open.' Ik verbreek de zegels van de doos en schuif het plastiek er uit. Alles zit er in. Een gitaar. Een zak om hem in op te bergen. Een boek met instructies en enkele partituren. Helemaal onder de indruk haal ik de gloednieuwe gitaar uit het plastiek. Ze was eenvoudig. Net als alle andere akoestische gitaren. Ik weet niet wat ik moet doen. Het is gewoon te veel. Dit kan ik niet aannemen. Op dat moment verschijnt mijn moeder in de deuropening. 'Jongens komen jullie?' Ze blijft staan en kijkt me aan. Haar ogen gaan heen en weer van de gitaar naar mij terug naar de gitaar en dan naar jonas. 'Oh wat een leuk cadeau' jubelt ze en ze komt naast mij zitten de gitaar bekijken. Intussen gaat de telefoon over in de living. Ik hoor mijn vader zich excuseren en hij loopt naar de telefoon. Intussen is mijn moeder enthousiast aan het praten. 'Hoe kwamen jullie op dit idee?' 'Wel ik en Heleen waren vroeger goeie vrienden en we vonden het een leuk idee om haar een cadeau te geven waar ook ik iets mee te maken heb zodat we daarlangs terug een connectie kunnen maken.' 'Wat een fantastisch idee' lacht ze 'ik heb gehoord dat je hier blijft voor de zomervakantie. Misschien kan jij Heleen leren spelen. Natuurlijk ben je altijd welkom in deze tijd hier te verblijven.' Wow. Wacht eens even. Hij blijft hier voor 2 maand? Oh nee echt niet. 'Lijkt me geweldig' 'Goed dat is dan afgesproken. Je blijft hier.' Wat nee. Waarom? Ugh. Ik heb het gevoel dat dit een lange zomer gaat worden. Jonas vangt mijn blik en grijnst. Hij vindt dit veel te leuk. Snel wend ik mijn blik af en zie papa binnenkomen. Zij gezicht staat bezorgd. Onmiddellijk slaat angst me om het hart. Ik voel jonas zijn hand geruststellend op mijn schouder legen en hij glimlacht. Ok misschien was het toch goed dat hij hier was. 'Heleen,' zegt papa, 'de politie wilt dat je morgen naar daar gaat. Ze willen dat je hem gaat identificeren en een verklaring af legt.' Mijn ogen worden groot. Nee ik kan echt niet naar daar. Echt niet ik wil hem niet zien. Ik wil hem niet identificeren en ik wil nog het minst van al over dit alles. Spreken. Ik klem mijn tanden op elkaar en denk maar een ding. Ik wil niet.

Hey sorry voor het lange wachten. Ik ben de laatste dagen ziek geweest waardoor ik het hoofdstuk niet kon afwerken. Bedankt aan iedereen  die vote of een comment achter laat. Het geeft me de moed verder te schrijven. Ik doe men best zo snel mogelijk weer verder te gaan. :)