gebroken

hoofdstuk 9

In het politiekantoor worden we opgewacht door een vrouw van een jaar of 20 in een blauw politie-uniform. Ik ken haar denk ik. Toch kan ik haar niet plaatsen. 'Inspecteur Larson', stelt ze zich voor en ze schud mijn hand terwijl ik probeer te plaatsen van waar ik haar ken. 'Heleen dit is de inspecteur die het onderzoek geleid heeft. Zij is de persoon die zorgde voor de doorbraak in je zaak', vertelt mijn vader me. Van daar ken ik haar dus. Zij was het die mij uit die kamer gehaald had. Zonder haar was ik hier niet. Respect vult me. Toch zeg ik niets. Ik zwijg net als altijd. 'Is dat je vriendje daar?' Vraagt je met een knikje richting jonas. Hij grijnst en antwoord: ' Nee ze zou wel willen maar ik spaar mezelf voor een knappe agente.' Ik stoot hem aan met mijn elleboog maar inspecteur larson moet lachen. Ze buigt naar me toe en zegt met een knipoog: 'Hij is goedgekeurd.' Ik glimlach maar antwoord niet. 'Kom dan breng ik jullie naar waar je moet zijn.' Ze wenkt ons en met een klein hartje volg ik haar. Mijn hand gaat terug men zak in waar ik nanna vast grijp. Jonas kijkt me eerst verbaasd aan maar dan zie ik een veel betekenende glimlach op zijn gezicht verschijnen. Hij weet het. Terwijl we verder wandelen vertelt inspecteur larson wat er nog allemaal gaat gebeuren. Eerst zal ik een verklaring moeten afleggen en vervolgens moet ik hem identificeren. Ik voel hoe jonas men reactie probeert te lezen. Hij ziet het ongemak op mij n gezicht en twijfelend kijkt hij naar inspecteur larson. Hij weegt duidelijk zijn mogelijkheden af. Uiteindelijk haast hij zich naar voor en begint haastig met haar te praten. Na een korte discussie komt hij terug naast mij lopen. Hij glimlacht. 'Geen nood. Alles komt goed'. Geïrriteerd bedenk ik dat hij niet zo kriptisch mag zijn. Wat heeft hij gezegd ??? En belangrijker. Wat heeft zij geantwoord. We komen toe waar we moeten zijn en ze blijft staan. ' zouden jullie zo vriendelijk willen zijn even te wachten?' vraagt larson. Ze gaat de kamer binnen en even later komt ze terug naar buiten. 'Heleen jonas heeft me daarnet over je situatie verteld. Ik heb aan de detectives gevraagd of ze gewoon ja nee vragen stellen. Je moet niets zeggen gewoon knikken. Denk je dat je dat gaat lukken?' Ik slik en schud mijn hoofd. Nee ik wil niet. 'Heleen...', zucht men moeder niets begrijpend. 'Je moet dit doen', springt men vader bij,' als je dit niet doet gaat hij misschien wel vrijuit. Je bent hun belangrijkste getuige. Ze hebben je verklaring nodig.' Weer schud ik men hoofd terwijl ik de tranen in men ogen probeerde weg te knipperen. 'Heleen, je moet dit doen.', zegt men moeder boos. Ik kijk mijn ouders allebei aan. Hun ogen staan boos bezorgd en verbaasd tegelijkertijd. Ze begrepen dit niet dus ik draaide me om en rende weg richting de uitgang.  Wanneer ik de wc's zie loop ik binnen en ik zet me tegen de muur terwijl ik mijn tranen probeerde te bedwingen. Ze begrepen het niet. Nu huil ik de tranen kan ik niet meer bedwingen. Wanneer de deur open gaat kijk ik op. Jonas komt binnen gewandeld. Hij weet toch wel dar hij nu in het meisjes toilet zit ? Hij glimlacht naar mij. En hurkt voor me neer. 'Hier.' Hij haakt een zakdoek uit zijn jaszak en geeft die aan mij. Ik snuit men neus en veeg men tranen weg.  'Heleen', fluistert hij me toe, 'ik wil niet dat je naar hen luistert. Iedereen hier wil die klootzak achter tralies en ik ook maar niet ten koste van jou. Ik zou het niet aankunnen als er iets met je gebeurt omdat ze je te veel gepusht hebben. Dus. Alsjeblieft. Maak voor je zelf uit of je dit wilt of niet. Als je nee zegt beloof ik dat ik je zonder te veel heisa je naar buiten breng.' In een opwelling omhels ik hem. Eerst is hij geschokt maar uiteindelijk omarmt ook hij me. 'Ik ben bang jonas', fluister ik bijna doodstil. Het zijn men eerste woorden in 4 maand toch reageert hij niet anders dan anders. Hij houdt me gewoon nog wat steviger vast en fluistert terug: 'Dat weet ik.'

Hey ik hoop dat jullie het leuk vinden. Vergeet vooral geen commentaar achter te laten als je graag een verandering zou zien in het verhaal. Voor de rest een dikke merci aan iedereen die dit leest. Ik ben super blij te merken dat er heel weinig personen afhaken onderweg dus erg bedankt :)