gebroken

hoofdstuk 3

Ik word wakker door de stemmen die in mijn kamer ronddwalen. Ik hou men ogen stijf op elkaar geklemd omdat ik nog niet wakker wil worden. Ik wil niet terug naar de realiteit. Nu nog niet en als ik mocht kiezen nooit niet. Ik hoor hoe de tv staat te spelen. Niemand besteed er ook maar het kleinste beetje aandacht aan. Mijn ouders praten er dwars doorheen. 'Je moet niet verwachten dat ze gaat reageren als ze je ziet. Ze reageerde bij ons evenmin als dat er een totaal onbekende de kamer ingekomen zou zijn. Hij heeft haar gebroken maar ik denk wel dat je aanwezigheid haar goed zal doen. Jij bent altijd de persoon geweest die haar kon opbeuren. Het zal haar goed doen.' Zelfs zonder het antwoord weet ik al wie er bij ons in de kamer is. Het is phara mijn beste vriendin. Ze was er bij die dag dat ik ontvoerd was. Oh wat had ik al veel gebeden dat ik  haar aanbod om mee te komen had aanvaard. Dan was dit waarschijnlijk nooit gebeurd. Op dat moment ging de deur met een zachte klik open. Iemand springt op uit zijn stoel. Blijkbaar mijn moeder want ze vraagt onmiddellijk 'En?' ' ze is perfect gezond' stelt de persoon die .blijkbaar een dokter is haar gerust. 'Buiten de blauwe plekken en het feit dat ze veel te mager is, is ze tegen alle verwachtingen in in orde. De zwangerschapstest die we hebben uitgevoerd is ook negatief terug gekomen.' Ik hoor een  zucht van opluchting ontsnappen aan mijn vaders lippen. 'Bent u eigenlijk zeker dat hij haar...' mijn vader maakt de zin niet af want hij krijgt de woorden niet over zijn lippen. Ze zijn te pijnlijk. Zelfs voor hem. De dokter knikt. Ik hoor het aan het feit dat mijn moeder huilend begint te mompelen van oh mijn meisje toch,  wat heeft hij toch met je gedaan. Papa slaat waarschijnlijk een arm om haar heen want haar snikken word gesmoord en verzacht. De dokter negeert het gewoon en keert terug naar "belangrijkere" zaken. 'Heeft ze intussen al iets gezegd?' Vraagt de dokter 'Nee' antwoordde men vader 'Het enigste wat ze tot nu toe heeft gedaan is voor zich uit staren. Ze reageert op bijna niets. De enigste keer dat ik iets van emotie op haar gezicht zag was toen de tv aan stond op het nieuws. Je kon de pijn zo in haar ogen lezen.' 'Dat kan ik best geloven. Ze is door veel geweest. Probeer haar wat tijd te geven ze zal vanzelf wel weer beginnen praten en zichzelf openstellen voor jullie.' 'Ik hoop het' zucht mijn vader bijna moedeloos. 'Daar ben ik bijna zeker van' antwoordde de dokter die meteen daarna terug over ging op de "belangrijkere" zaken. 'Wel aangezien jullie dochter gezond verklaard is mag ze naar Huis. Beneden aan de balie ligt het papierwerk voor jullie klaar en zodra dat jullie dat ondertekend hebben mogen jullie naar huis.' Huis. Opnieuw raakt het me dat ik me mijn thuis niet meer kan herinneren. Het leek wel alsof ik er geen had. Er was geen plek meer op deze wereld die thuis kon noemen. Nergens voel ik me veilig of op mijn gemak. Mensen zijn geen personen meer in mijn ogen maar bedreigingen want ik weet nu dat er in elk persoon een monster schuilt. Ik heb het monster gezien met mijn eigen ogen en ik zou er alles aan doen om het uit mijn gedachten te verwijderen. Ik hoor mijn vader instemmen om met de dokteres mee te gaan en onmiddellijk de papieren te gaan ondertekenen zodat ik onmiddellijk naar huis kan als ik wakker word. Als het ware een verassing van hun voor mij al weten zij niet dat thuis me niets doet. De deur gaat open en valt terug in het slot. Het is stil in de kamer. Ik hoor enkel 1 persoon meer rustig ademhalen en ik weet dat het pahra is. Nog even blijf ik met gesloten ogen liggen en uiteindelijk doe ik alsof ik wakker word. Ze glimlacht onmiddellijk als ze het ziet. 'Oh wat ben ik blij je te zien Heleen' zucht ze terwijl ze bij mij op bed komt zitten. Ze straalt helemaal als ze naar mij kijkt. 'Iedereen heeft je gemist en is dol enthousiast dat je terug bent.' Wachtend op een reactie kijkt ze me aan. Ze laat haar teleurstelling niet blijken maar ik merk dat ze op een andere uitkomst had gehoopt. Een waarin ik had geantwoord. Maar ik ben niet van plan men mond open te trekken. Want zwijgen is makkelijker dan spreken. Uiteindelijk besteed ze geen aandacht aan mijn stilzwijgen en begint te vertellen. Over het feit dat ik naar "huis" mag, over school en over mijn vrienden. Ik luister en net als altijd is dat het enige wat ik doe.

Bedankt aan iedereen die de tijd neemt mijn verhaal te lezen. Het spijt me dat het eventjes heeft geduurd voor de nieuwe update maar ik heb het nogal druk gehad met school.

Nog  iets extra: Ik zou het zeker appreciëren als jullie stemmen en commentaar geven.

Nog veel leesplezier :)