gebroken

hoofdstuk 7

Ik kan maar aan een ding denken terwijl ik mijn eten wegwerk. Hem. Zijn zwarte donkere ogen. Zijn handen. Zijn kelder. Die herinneringen blijven mij achtervolgen de hele maaltijd. Ik probeer ze af te sluiten maar steeds keren ze terug. Het maakt niet uit hoe. Mijn hersenen vinden altijd wel een weg terug naar die verschrikkelijke gedachten en herinneringen. Ik doe mijn best te luisteren naar wat Mike en Melissa vertellen over Amerika en hun baan. Over jonas en zijn opleiding op de kunstacademie daar. Ze vertellen over zijn lessen zowel de acteer als de muziek lessen. Ook vertellen ze over welke rollen hij al heeft mogen doen en welke shows hij heeft aan mogen mee werken. Toch. Mijn gedachten blijven naar Hem gaan. Altijd hem. Alleen maar hem. Zelfs al is hij niet meer vrij. Nog steeds heeft hij me in zijn greep. Gedeprimeerd stek ik nog wat in men eten terwijl ik mijn best toe te luisteren naar het gesprek. Ik kijk op als ik een stoel achteruit hoor schuiven. ' vind u het erg als ik en Heleen van tafel gaan?' Vraagt jonas. 'Nee hoor. Gaan jullie maar.' Jonas staat op en wacht tot wanneer ook ik ga staan. Ik laat men onaangeroerde eten liggen en volg hem. Hij loopt naar de keuken en gaat via daar naar buiten. Het is aangenaam buiten voor de tijd van het jaar en nog altijd licht ondanks het al 9 uur is. Hij neemt me mee en we gaan allebei op de schommels gaan zitten waar we vroeger altijd samen op speelden. 'Ik heb iets voor je', zegt hij als we allebei zitten, 'ik wou het je eerder geven maar we zijn nog niet alleen geweest. Hij grijpt naar zijn zak en haalt er iets uit. Het duurt even voor ik het herken. 'Nanna' fluister ik onhoorbaar als ik het door heb. Hij glimlacht terwijl hij me het lappenpopje overhandigt. 'Ik dacht dat het wel wel leuk iets zou zijn om terug te hebben. Ik gaf het aan jou toen je net geboren was en ik vertelde je dat het was om de monsters te verjagen. Je sliep er altijd mee. Ik kan me je niet herinneren zonder en toen je weg ging  gaf je haar  plots aan mij mee. Het was om me te beschermen tegen de monsters daar vertelde je me. Ik denk dat jij haar nu harder nodig hebt dan ik.' Ik glimlach dankbaar naar hem als ik het popje tegen me aan druk. Het is nog altijd even vertrouwd. Nog altijd even veilig. Ik slik de tranen weg en klem men handen er nog steviger om heen. Nana. Oh wat was dat al lang geleden maar ik herinner me het nog goed. Ik kwam inderdaad nooit ergens zonder haar. Ze was een verlenging van mij geweest en jonas had er nooit een probleem van gemaakt. Hij mocht misschien wel 5 jaar ouder zijn hij had me beschouwd als zen kleine zusje en samen met nanna gespeeld. ' weet je. Als je wilt kan ik morgen meekomen naar het politiebureau. Normaal had ik rond die tijd een afspraak met een super knap meisje in het park maar ik heb een vermoeden dat ze het niet erg zou vinden als ik met jou mee kom.' Ik lach en kijk hem aan. 'Kom ik duw je.' Hij gaat staan en net als vroeger duwt hij de schommel heen en weer, heen en weer. Steeds hoger. Hij gaat zo hoog dat ik op een bepaald moment horizontaal hang. Uiteindelijk laat hij me uitschommelen en wanneer ik stil hang draait hij de schommel om zodat ik hem aan kijk. Zijn ogen kijken me aan. Onderzoekend. Ze inspecteren me van top tot teen. Ik blijf zitten. Doodstil terwijl ik afwacht van wat er gaat gebeuren. Uiteindelijk  schraapt hij zijn keel grijnst plagerig en zegt: 'Nope. Ondanks het feit dat je veel veranderd bent ben je nog altijd hetzelfde lelijke eendje.' Speel sla ik hem en hij moet lachen. 'Auw dat doet wel zeer hé' pruilt hij overdreven ik draai met men ogen maar kan niet laten te glimlachen. Op dat moment gaat de achterdeur open. 'Jonas. Je ouders gaan door.' 'Oké. Ik kom al.' Hij zucht en kijkt terug naar mij 'Wel dan zie ik je morgen wel.' Hij legt zen hand op mijn schouder en loopt vervolgens naar de achterdeur. Ik blijf nog even buiten zitten. Gewoon zitten en genieten van de frisse buitenlucht. HIJ is uit mijn gedachten gedreven dankzij jonas maar ik weet dat hij uiteindelijk terug zal komen maar voor het eerst in lange tijd sluimert hij niet in mijn achterhoofd.

HEY. BEDANKT AAN IEDEREEN VOOR HET LEZEN EN VOORAL VOOR DE VOTES ZE ZETTEN ME AAN NOG SNELLER VERDER TE SCHRIJVEN. VOOR DE REST VEEL LEES PLEZIER :)