gebroken

hoofdstuk 2

Ik lig doodstil voor me uit te staren van uit mijn ziekenhuis bed. Het politieuniform dat ik aan had toen ze mij hier binnenbrachten lag op de stoel. Ze hadden me omgekleed in een papieren kleed en me aan een series test onderworpen voor ze me naar hier brachten. Mijn dokter (een lange pezige vrouw van een jaar of 50) had geprobeerd me aan het praten te krijgen maar ik had elke vraag genegeerd en gewoon voor me uit gestaard want ik wou niet antwoordden op de vragen die ze stelde. 'Wat is er gebeurd? heeft hij je geslagen?' allemaal vragen die ik niet wou beantwoorden dus zweeg ik. toen ze weg gingen hadden ze de tv voor me aangezet en me beloofd dat ze om de zoveel tijd eens gingen komen kijken. Ik had de tv onmiddellijk op mute gezet dus al wat ik nog zie zijn bewegende beelden. Ik herken het programma. Castle met stana katic en Nathan Fillian. vroeger keek ik hier naar ik had genoten van elke aflevering maar nu kan het me niet pakken dus draai ik me om. Het infuus in men arm irriteert me bij elke beweging die ik maak. Ik voel me gekluisterd aan dit bed. Op dat moment hoor ik voetstappen in de gang. ze zijn snel. Heel erg snel. De deur vliegt open en mijn moeder komt dfe kamer binnen gestormd met mijn vader in haar kielsoog. Als verstomd blijft ze staan als ze mij ziet. 'Oh mijn meisje.' fluistert ze en ze barst in tranen uit. Ook mijn vader begint te wenen van geluk. samen lopen ze naar me toe en omhelzen me. Ik verstijf. Hun aanraking, hun warme huid op die van mij het doet me denken aan... aan hem. net als alles om me heen. alles doet me denken aan hem en ik vraag me af of ik er ooit van af zal geraken. nee niet denken verplicht ik mezelf weer. Ze laten me los en men mama kijkt me aan met ogen vol tranen. Haar kaken zijn al helemaal nat van het wenen. 'Mijn meisje' zegt ze nog eens terwijl ze mij nog eens goed inspecteerd alsof ze nog eens wil bevestigen dat ik het ben. 'we hebben je zo gemist. We waren bang dat we je kwijt waren.' ze legt haar hand op mijn kaak en glimlacht tevreden naar mij waarna ze me opnieuw omarmt. wanneer ze me los laat zie ik niet alleen vrolikheid maar ook pijn in haar ogen nu ze door begint te hebben dat ik niet reageer. Papa legt een hand op haar schouder. ze reageert er op door haar om te draaien en te beginnen huilen tegen zijn borst. hij omarmt haar. 'Lieve schat' zegt hij tegen haar, 'ze hadden ons gewaarschuwd dat ze nog steeds in shock kan zijn. ik begrijp dat het pijn doet maar we hebben ons meisje al terug.' ze knikt. 'Ik weet het maar nu pas is het duidelijk hoeveel ze heeft geleden.' Hij knikt en kijkt naar mij. zijn ogen vinden de mijne en hij glimlacht naar mij al blijft mijn gezicht neutraal. mama maakt haarzelf los uit zijn armen en komt bij me op bed zitten. ze neemt me in haar armen en streelt door men haar. haar gebaren zijn geruststellend bedoeld maar net als de vorige keer worden haar handen de ZIJNE. toch trek ik me niet weg en blijf gewoon zitten. Ze praat tegen me de hele tijd en vertelt me alles wat ik heb gemist in die vier maand. niets leek echt relevant tot wanneer ze begon te vertellen over het onderzoek. De doorbraak was gekomen van de vrouwlijke agente die de kelder was ingekomen bij de reddingsoperatie. zij had dat ene stukje gevonden dat leide tot het vinden van mijn ontvoerder en moordenaar van het meisje dat ik had proberen redden. Naar het schijnt had ze geweigerd de zaak los te laten ondanks het feit dat haar baas had gezegd dat te doen. Ik zou hier niet zitten zoder haar. Plots werd mijn mama stil. Het nieuws was begonnen en haar ogen gingen recht naar de tv. Mijn papa zette het geluid luider en ook mijn ogen vonden de tv. Ik was de hoofd item van vandaag. Een foto van mij verschijnt op het scherm. wel het is een foto van 4 maanden geleden toen mijn bruin krullend haar nog een stukje korter was en ik meer was dan ongezond vel over been. mijn brede lach vulde mijn bruine ogen. Ik zag er gelukkig uit. Hoe lang was dat wel niet geleden. dan begint dfe nieuwslezer.

12u Het nieuws met Tania. Goede middag iedereen en welkom. Het hooftepunt van vandaag. Heleen Combs het meisje van 17 die al sinds vier maande vermist is, is vandaag door de politie in een reddingactie bevrijd. Het meisje werd ontvoerd tijdens een avondje uitgaan. De dader is een man van 37 genaamd Ron Mend.

Zijn gezicht verschijnt op het tv scherm en voor het eerst heeft het monster uit al mijn nachtmerries een gezicht. Ik herken zijn zwarte ogen en onwillekeurig krimp ik een stukje in een. Dit was de man geen twijfel mogelijk.

Op dit moment zit de vermoedelijke dader opgesloten in het politiebureau en word grondig ondervraagd. Ron mend is een gescheiden vader van 2 kinderen en een leerkracht op een middelbare school in gent. Zijn vrienden en collegas reageren geschokt.

het beeld gaat over op een vrouw van middelbare leeftijd. Onderaan op het scherm staat haar naam met daarnaast dat ze een collega is. Ze geeft een getuigenis waarin ze vertelt dat niemand dit ook maar zag aankomen, dat hij zo een lieve en sociale man was. Ik wil er van walgen. Mijn vader ziet mijn reactie en zet de tv uit. 'Dat is dan wel weer genoeg voor vandaag' zegt hij. Mama knikt instemmend en kijkt vervolgens naar mij. Ik geeuw. 'Rust maar even', zegt ze 'wij gaan niet weg.' Ik doe wat ze zegt en sluit mijn ogen. En dan voor het eerst in lange tijd val ik in slaap zonder bang te zijn voor wat er morgen zal komen