gebroken

hoofdstuk 10

Ik zit op men bed op mijn gitaar te tokkelen. Jonas zit naast me en geeft me instructies. Ik heb niets meer gezegd sinds de wc's maar dat verwacht hij ook niet dat zie ik aan zijn manier van doen. Net als altijd geeft hij me alle vrijheid die ik nodig heb en dat doet me goed. Zijn aanwezigheid doet me goed. We zijn juist terug van het politiekantoor wat wel eens de ergste paar uren van men leven kunnen geweest zijn. Ik kon niets buiten sluiten want alles wat er met mij gebeurd was moest ik bevestigen. Het had me uitgeput tot en met en ik had gehuild. Gelukkig voor mij had ik nanna in men zak. Mijn handen had ik de hele tijd rond haar geklemd gehouden zeker toen ik HEM moest identificeren. Mijn aanblik op hem had me bijna ineen doen zakken van angst. Zijn zwarte donkere ogen deden me ter plekke beven en ik voelde zijn aanraking op mijn huid.. Het was dan ook niet moeilijk hem aan te duiden. Toen ik buiten kwam had mama me vastgenomen. 'Het komt allemaal wel goed. Dankzij jou komt hij nooit meer vrij.' Ik had men gezicht in haar schouder begraven en gehuild tot wanneer al de tranen op waren en er voor even niets anders over bleef van mij dan een leeg omhulsel. Ik voelde me gebroken en jonas had het onmiddellijk gezien. Ook hij had me in zijn armen genomen en hij had me toegefluisterd en me gekalmeerd en langzaam voelde ik dankzij hem de stukjes in mijn binnenste zich terug lijmen. Zodra ik goed genoeg was gingen we naar buiten en reden onder de flitsende camera's. naar huis. nu zit ik hier met hem. Hij glimlacht als hij ziet dat ik naar hem kijk. 'Wat?' Vraagt hij. Ik glimlach en vlij me tegen hem aan alsof ik wil zeggen 'ik ben blij dat je hier bent.' Hij legt zijn gitaar weg en legt zijn arm om me heen. Zo blijven we zitten terwijl hij begint te vertellen over Amerika en wat hij heeft meegemaakt daar. Over zijn vrienden en zichzelf of toffe anekdotes over de dingen die hij meegemaakt of uitgestoken heeft. En dan geheel onverwachts open ik mijn mond en ik begin te vertellen tegen hem. Over mijn leven. Hij luistert en knikt en zoals altijd is er geen druk. Ik beslis zelf wat ik zeg en of ik het zeg. Er is enkel hij en ik zoals het vroeger altijd al geweest was. Ik vertel hem zo goed als alles buiten mijn tijd bij hem. Daarover hou ik mijn lippen stijf op elkaar en voor het eerst begin ik me terug normaal te voelen. Alsof dit alles nooit gebeurd was. Alsof ik een normale tiener was. Wanneer ik uitverteld ben blijven we even gewoon zitten. Genietend van elkaars aanwezigheid. Ik ben de persoon die uiteindelijk de stilte doorbreekt. 'Wil je iets voor me spelen?' 'Voor jou. Zeker weten.' Hij gaat recht zitten en neemt zijn gitaar en ik draai me om zodat ik hem aankijk. 'Heb je een verzoek?' Ik schud mijn hoofd. 'Oké dan' antwoord hij en ik zie de radartjes bijna draaien in zijn hoofd. Uiteindelijk begint hij te glimlachen en begint te spelen. Ik herken het onmiddellijk. Heroes van ozark henry. ik glimlach en laat me meevoeren door zijn muziek terwijl ik hem aankijk. Net als altijd als ik hem zie spelen is hij geconcentreerd en legt hij zijn muziek vol met gevoelens. Wanneer zijn blik de mijne vangt stopt hij langzaam met spelen. Zijn engelenstem valt weg en hij kijkt naar mij. Niet mijn uiterlijk maar naar MIJ. Mijn diepste wezen en ik, ik kijk naar hem. Mijn hoofd is leeg en enkel hij lijkt nog hier te zijn. In mijn binnenste wordt er iets gewekt wat ik nog nooit gevoeld heb. 'Jonas, je ouders zijn hier.' Deze enkele woorden doorbrak de eenvoudige magie tussen ons. Nogal ongemakkelijk schraapt hij zijn keel en gaat staan. 'Wel euh, ik zie je dan nog wel', stamelde hij waarna hij mij achterlaat inmijn kamer die opeens zo leeg voelt. En dan besef ik het. Ik denk dat ik verliefd ben. Ik weet niet wat ik er bij moet voelen. Hij is zo goed en perfect en ik ben gebroken. In duizenden stukjes. Daarbij binnen 2 maand gaat hij terug naar Amerika. Door dat feit alleen al wil ik huilen. Ik sluit die gedachten af en leg me met een plof languit op het bed en voor ik het weet lig ik in slaap.