gebroken

hoofdstuk 12

Ik zit alleen op mijn bed en ben aan het spelen met een klein doosje dat ik zenuwachtig in mijn hand laat ronddraaien. De deur gaat open en Jonas komt binnen. Hij is helemaal gekleed om weg te gaan. Het zorgt ervoor dat er een krop in mijn keel zit. Onmiddellijk ga ik staan en loop naar hem toe. Mijn armen sla ik om zijn nek heen en hij de zijne rond mijn middel. Mijn gezicht begraaf ik in zijn sterke schouder. Na een minuut of vijf laat hij mij uiteindelijk los en kijkt me doordringend aan. 'Beloof me dat je me schrijft.' Ik knik en neem het doosje van mijn bed. 'Ik... euh... deze is voor je verjaardag', zeg ik., 'Ik weet dat het nogal vroeg is dus je mag het pas open op je verjaardag zelf.' Hij glimlacht en neemt het cadeautje aan. Vervolgens grijp ik naar mijn zak en haal er mijn plectrum uit. Ik hou hem die voor en zeg: 'Deze is voor jou. Zodat je me niet vergeet.' Ook dat neemt hij aan en ik zie de tranen in zijn ogen spelen. 'Jou zal ik nooit vergeten.' Vervolgens leunt hij naar voor en kust me nog een laatste keer zacht. Ik moet met pijn in men hart loslaten als men moeder roept. Hij glimlacht nog een laatste keer naar mij en vervolgens verdwijnt hij naar buiten mij alleen achterlatend. Ik huil en laat me op bed zakken. Hij is weg en ik zou hem waarschijnlijk niet snel terug zien. Terwijl hij gaat werken aan een film en waarschijnlijk op slag beroemd zal zijn zal ik hier zitten. Alleen. Zonder hem. Ik huil bij die gedachte. Er wordt op mijn deur geklopt en vervolgens gaat die open. Mijn moeder komt binnen en ze gaat naast mij zitten. 'Gaat het een beetje?' Vraagt ze bezorgd. Ik knik snikkend. 'Het is altijd hard afscheid te nemen van iemand die je graag ziet.' Ik word helemaal rood bij die woorden. 'Wat? Dacht je dat we dat niet wisten. Ik zag wel hoe jullie naar elkaar keken hoor. Trouwens het is perfect normaal om verliefd te zijn. Daarbij hij is een echt leuke jongen' Ik glimlachte verlegen en ging tegen mijn moeder aan liggen. 'Ik zie je graag mama', zeg ik. Het zijn mijn eerste woorden die ik tegen haar zeg en ze begint onmiddellijk te snikken. 'Ik zie je ook graag', fluistert ze terug en ze trekt mij nog wat dichter tegen haar aan. Zo blijven we samen zitten tot wanneer de telefoon beneden af gaat. 'Ik ben zo terug', zegt ze en ze verdwijnt naar beneden. Na een minuut of 2 is ze al terug en het is duidelijk geen nieuws dat ze wil brengen. Ze zucht en zegt: 'Heleen binnen 3 weken moeten we naar de rechtbank. Je moet daar gaan getuigen. 'Ik slik ongemakkelijk bij die gedachte. Hoe konden ze nu verwachten dat ik ging getuigen. Dat kan ik nooit aan zonder een emotionele instorting. Mama ziet het en ze komt terug naast mij zitten. 'Heleen, schatje wij zijn er voor je dat moet je weten. Ook nu. En zelfs al is jonas ver weg, hij is er ook voor jou.' Ik glimlach bij die gedachte want ik weet dat ze gelijk heeft. Jonas zal er altijd voor me zijn. Het zorgt er voor dat die knoop in mijn maag verlicht. 'Ik ga beneden het eten maken kom jij ook?' Ik schud mijn hoofd en loop naar mijn bureau. Daar zet ik me neer en begin aan mijn brief voor Jonas en ik stop pas als ik helemaal tevreden ben.