gebroken

hoofdstuk 14

Het is de dag van het proces en ik ben bloednerveus. Mijn nagels zijn afgekloofd van het prutsen en mijn handpalmen plakken van het zweet. Ik kuis ze af aan een handdoek en fatsoeneer mijn zwarte kleedje nog eens. Mama komt bij me staan en omhelst me. 'Geen nood liefje we zijn bij je.' Ik lach naar haar via de spiegel. Ze knikt en ik zie dat ze nog iets wil zegen, toch houdt ze zich in.'Wat?' vroeg ik. 'Jonas is aan de telefoon. Hij wil je echt spreken.' 'Mam!' klaag ik. 'Heleen, het is al de zoveelste keer dat hij belt en hij gaat niet stoppen. Je kan hem niet blijven ontlopen.' Ik zucht geïrriteerd en antwoord: 'Nu niet mama.' Ze zucht verslagen en loopt de badkamer uit. Ik loop naar mijn kamer. Er ligt een stapeltje ongeopende brieven op mijn bureau. stuk voor stuk zijn ze van hem. Ik verplicht mezelf er niet naar te kijken en neem snel nana mee. Haar steek ik subtiel weg in mijn zwarte jasje. Vervolgens haast ik me naar beneden de auto in. Er staan geen reporters voor ons deur daar heeft de politie voor gezorgd, maar ik ben meer dan zeker dat ze ons staan op te wachten dat is nog het ergste. Het hele gebeuren dat op de voet gevolgd wordt door deze ramptoeristen. Het zorgt ervoor dat de heenreis gewoon slopend is. Ik ben nog niet aangekomen of ik zie ze al. Stuk voor stuk staan ze paraat. De camera's worden aangezet en hun blikken volgen ons als aasgieren. Ik stap uit en onmiddellijk beginnen fototoestellen te flitsen en camera's te draaien. Journalisten verdringen zich rond mij heen. Elk van hen wil een foto van mij en een paar exclusieve woorden.De security die aan de ingang van het gerechtsgebouw staat springt onmiddellijk in actie. Ze dringen door de menigte heen en duwen de fotografen en andere journalisten terug. Onder hun begeleiding wandel ik richting het gerechtsgebouw. Ondanks dat blijven de journalisten zich rondom ons verdringen, pas wanneer als we halverwege de trap zijn stopt het flitsen plots. Alle aandacht die eerst op mij gericht werd verplaatste zich naar ergens achter mij. Ongewild kon ik het niet laten halt te houden en te kijken wat hun aandacht trok. Ik kon niets zien maar ik had wel zo een idee. HIJ was er. Mijn ouders hadden blijkbaar dezelfde gedachten want men moeder legde haar hand op mijn rug en duwde me zachtjes richting de deur van het gerechtsgebouw. Ik volg gewillig ik wil HEM niet langer zien dan nodig is. 'Heleen!!' hoor ik plots iemand roepen als ik bovenaan de trap sta. een hand grijpt me vast. Het is zo onverwachts dat de security de tijd niet heeft om te reageren en misschien maar gelukkig ook want het is Jonas die voor mij staat. Ik ben zo verbaasd dat ik zelfs niet merk dat de camera's weer volop aan het flitsen zijn. Een securityagent wil ingrijpen en jonas van me los maken maar zijn beweging brengt me terug bij zinnen en ik hou hem tegen. 'Laat maar', zeg ik tegen hem en ik richt mijn aandacht terug op Jonas. 'Wat doe jij hier ?' vraag ik nog steeds wat verward door zijn aanwezigheid. 'Je reageerde niet op mijn brieven of mijn telefoontjes dus ik had geen andere keus dan hiernaartoe te komen.' 'Waarom ik had toch gezegd dat ik voorlopig geen contact meer wu en je weet best waarom', reageerde ik boos. 'Ja dat weet ik maar je zit er helemaal naast. Van dat artikel klopt geen bal, ik en zij zijn niet samen. Ik zou het zelfs niet willen ook. Heleen ik ben smoorverliefd op jou en niemand anders en als het moet neem ik afstand van mijn rol.' Die woorden raken me hard en ik voel de tranen opwellen in mijn ogen. Ik zou zo graag ja zeggen toch doe ik dat niet. 'Jonas je kan je leven niet opgeven voor mij.''Kom dan met me mee', werpt hij onmiddellijk tegen terwijl hij een stap dichterbij doet. Even ben ik van slag door de woorden en hij ziet het. 'We kunnen daar samen een eigen leven opbouwen weg van dit alles. Alsjeblieft Heleen, het is een van de twee mogelijkheden want ik laat je hier niet achter.' Ik draai me kort om naar mijn ouders. ook bij hen zie ik de tranen in hun ogen maar toch knikken ze me bemoedigend toe. Wanneer ik me terug naar hem draai duurt het maar een seconde te beslissen. IK sluit de afstand tussen ons in en kus hem. wanneer ik hem los laat zie ik de tranen in zijn ogen. 'Is dat een ja?' glimlacht hij. 'Ik knik huilend en zeg dan 'Ja, dat is een ja. ik ga graag met je mee terug naar Amerika.' Na die woorden kus ik hem nog eens terwijl alle fotografen druk in de weer zijn met foto's te nemen maar dat maakt me totaal niets meer uit. Ik was gelukkig en dat was het belangrijkste.

Zo dat was het dan. Ik hoop dat jullie het goed vonden. Jullie mogen altijd reacties achterlaten en of tips. Daarbij nog eens sorry voor het lange wachten op dit hoofdstuk maar ik had het heel erg druk met school.