gebroken

hoofdstuk 11

3 weken gingen voorbij en bij elke dag die voorbij ging werden ik en jonas closer. Hij was nog steeds die ene persoon waartegen ik nu en dan iets zei. mijn ouders wisten het. Ze hadden me al tegen hem horen praten maar ze zeiden er nooit iets op. Ze vertrouwden er op dat ik wel met hen zou praten als ik er klaar voor was. Toch hoefde ik niet vaak zo vaak te praten. Hij leek mij altijd te begrijpen zonder dat ik mijn mond moest open doen. Het deed me beseffen hoe hard we op dezelfde lijn zitten en met dat besef groeien mijn gevoelens voor hem. En dat werd alleen nog maar versterkt doordat hij intussen bij ons was komen wonen. Nu zie ik hem iedere dag onophoudelijk al moet ik toegeven dat ik dat niet zo een groot probleem vind. Ook geeft hij me iedere dag les op mijn gitaar. Net als nu. Ik zit op mijn bed en ben bezig met op mijn gitaar te tokkelen terwijl hij mij verbeterd. Zelfs na drie weken blijven mijn kunnen beroerd. 'Blijven proberen', moedigt jonas me aan terwijl ik met veel moeite alle noten speel. 'Dit gaat echt nooit lukken. Ik hoor jou veel liever spelen. Dat is makkelijker en beter', zucht ik en ik leg de gitaar neer. Hij glimlacht. 'Niet opgeven. Voor je het weet speel je even goed als ik.' Opnieuw zucht ik en ik laat men hoofd tegen zijn borst rusten. Hij legt zijn armen om me heen maar omdat ik nogal ver van hem af zit lukt dat niet echt goed dus ik kruip wat dichter bij. Hij trekt me tegen zich aan en onmiddellijk ontspan ik. Zijn handen spelen over men rug en door men haar. Na een tijdje voel ik hoe hij ongemakkelijk ademhaalt en heel zijn lichaam spant zich. 'Heleen', perst hij er uit. Ik kijk op. Mijn gezicht slechts enkele centimeters bij hem vandaan. 'Wat is er?' Fluister ik terug. Hij kijkt me aan en bijt op zijn onderlip. En dan plots zonder waarschuwing overbrugt hij die centimeters tussen ons in en kust me zacht. De kus duurt niet lang. Het zijn slechts enkele seconden voor hij zich weer van me los maakt. Zijn ogen vinden de mijne en ik kan de spanning er in zien. Hij is nerveus. Ik laat mijn blik over zijn gezicht spelen en wanneer ze zijn lippen bereiken stop ik. Ik buig naar hem toe en kus hem terug. Onmiddellijk vloeit al die spanning in hem weg en geeft hij zich over aan onze kus. Deze duurt langer en is nog steeds voorzichtig. Pas wanneer ons kussen iets passioneler wordt laat ik los. 'Het spijt me,' fluister ik, 'maar dit is moeilijk voor mij.' Hij glimlacht en geeft me een klein kusje. 'Dat begrijp ik.' Ik glimlach en kijk hem aan. De vlinders fladderen als een gek in mijn buik en ik tril zelfs een beetje. Mijn hand gaat over zijn wang. 'Ik denk dat ik van je hou', fluistert hij en ik antwoord: 'Ik denk dat ik ook van jou hou.' Ik vlei me tegen hem aan maar op dat moment roept men moeder van benden: 'Jonas er is telefoon voor jou.' Hij maakt zich los en stapt uit bed. 'Ik ben zo terug.' Met die woorden loopt hij aar benden de trap af. Ik wacht een minuut of vijf maar als hij dan nog niet terug is ga ik uiteindelijk naar beneden. Hij hangt nog steeds aan de telefoon. Aan zijn stem hoor ik dat het zijn moeder is. 'Nee, ja, je hebt gelijk dit is fantastisch.' 'Ik ben blij echt waar, dit is een mooie kans' 'Ik weet dat dit belangrijk is.' Ik luister mee van in de deuropening mijn ogen gericht op zijn gespierde rug. Hij ziet me niet en ik vraag me af waarover ze het hebben want ondanks dat hij zegt dat hij enthousiast is ziet hij er totaal niet zo uit. 'Ok, ik regel het zo snel mogelijk.' Hij legt neer met een zucht. 'Wat wou je moeder?' vroeg mama terwijl ze binnenkwam met een pan in haar hand die ze aan het afdrogen was. 'Ze, uuhm,' stamelt hij terwijl zijn ogen nerveus mijn richting uit flitsen, 'ze heeft zojuist een telefoontje gehad van een castingdirector die mijn auditie zag en blijkbaar wil hij mij in de verfilming van de bestseller Bloodlife*'. 'Oh wat fantastisch!' jubelt men moeder blij maar ik voel het tegenovergestelde. Men maag draait zich om en ik voel me niet goed. 'Wanneer vertrek je?', vraag ik met een bibberend stemmetje. Hij zucht en zijn mooie bruine ogen vinden de mijne. 'Morgen. Ze willen zo snel mogelijk beginnen.' Ik voel hoe mijn ogen zich vullen met tranen en ik kijk weg terwijl het tot me doordringt dat ik hem niet meer zal zien. 'Heleen...', zegt hij terwijl hij een stap naar me toe doet maar ik hou hem tegen door mijn hand op te steken. Vervolgens draai ik mezelf om en loop terug naar boven daar zet ik me op bed en trek men kussen tegen me aan. Het duurt niet lang voor hij binnen komt. 'Heleen?' Zegt hij terwijl hij naast mij komt zitten. Onmiddellijk omhels ik hem. 'Ik wil niet dat je gaat', fluister ik. 'Geloof me ik wil ook niet weg maar ik heb geen keus.' 'Als je gaat kom je niet meer terug en je bent de enigste. Bij wie ik me normaal voel. Sinds dit alles ben ik alleen maar een freak maar bij kou ben ik gewoon IK. Hij heeft meer genomen dan alleen mijn lichaam' hij trekt mij nog wat dichter teen zich aan. 'Dat weet ik en ik wil echt niet weg maar ik moet dit doen.' Ik knik. 'Dat weet ik maar ik weet ook dat als je gaat er geen ons kan zijn. We leven te ver van elkaar om het te laten werken .' 'Dat weet ik maar daar wil ik nu niet aan denken. Ik wil mijn laatste dag met jou doorbrengen.' Ik glimlach en vlei me tegen hem aan.

Bloodlife*: dit boek is puur fictie en bestaat dus niet.

Voor de rest nog veel leesplezier ;)