Medyadaki resim bana ait
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"Kacchan, eğer sana bu söylediklerinin imkansız olmadığını söyleseydim ne yapardın?"
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*Katsuki'den*
"Hah... Ben... Benimle oynamayı bırak..."
Ne diyordu bu deku? Bu söylediklerinin... Bu söylediklerinin imkansız olamaması mı? Bu mümkün değil...
"Kacchan... Ben aslında bir halüsinasyon değilim... Ben ölmedim... Burdayım ve yaşıyorum..."
"B-Bu nasıl?... Hayır bu imkansız?..."
*Flashback*
-Izuku'dan-
Kacchan bana atlamamı söylemişti ama... Ama neden beni kurtardı?... Şuan kendisi komada... 5 sene oldu ve hala... Uyanmadı. Herşey benim suçummuş gibi hissediyorum... Eğer atlamasaydım Kacchan komaya girmeyecekti beni kurtarmaya çalışıp. Ama... Ama o söylememiş miydi bana kendimi çatıdan atmamı? Neden böyle oldu... Neden bu his gitmiyor içimden?... Senden nefret ediyorum kacchan... Ölmemi söyledin ve şimdide herşey böyle oldu... Senin yüzünden vicdan azabı çekiyorum hergün... Artık dayanamıyorum... Kafamın içinde hep senin sesini duymaktan delireceğim... Uyumadan önce aklıma gelmen, bana deku demen... Delireceğim ben... Artık dayanamıyorum... Bunların hepsini bana acı çektirmek için mi yaptın kacchan?... Senden...
"SENDEN NEFRET EDİYORUM!!"
"Benden nefret ediyorsun demek deku, ha?"
"KAPA ÇENENİ."
Beni rahat bırakmıyordu kafamdaki sesi... Kafayı yemek üzereydim...
...(belirsiz bir zaman sonra)
Bugün kacchanın doğum günü... Bir kere bile kacchanın yanına gitmemiştim doğum gününü kutlamak için... Bugün o gündü... Hayatıma son vereceğim gündü bugün... Senden hem çok nefret ediyorum, hemde çok seviyorum... Nasıl böyle olabiliyor kacchan?
...
Sonunda bu 3 katlı binanın çatısına çıkmıştım. Aşağıdan geçen arabaları izledim o kısa arada. Her bir arabanın içinde, hikayesi birbirinden farklı olan çeşit çeşit insanlar vardı. Benim hikayem böyleydi, ve burada son bulacaktı. Benim arkamdan üzülecek kimsem yoktu, veya beni seven kimse yoktu. Annem kalp krizi sonucu ölmüştü. Kacchan benden oldu olalı nefret etmişti... Bugün herşey son bulacaktı burada. İçimdeki acı geçecekti, değil mi?...
Yavaşça ayağa kalktım, ve kollarımı iki yana açtım. Tenha bir yer olduğu için kimse yoktu. Buradan düşersem öleceğime emindim. Binanın 3 katlı olmasına rağmen, tenha bir yer olduğu için beni kimse bulamayacaktı, ve iç kanama dolayısıyla er geç ölecektim. Bir şarkı mırıldandım:
"Ne umudum var ne uykum
Kime hesap sorsam bilmiyorum
Kocaman bir yağmur bulutuyum
Kendimden çok korkuyorum
Kağıt ve kalem ben artık bu kadarım
Bir şey var ama daha tam anlatamadım
Yenildiğim kesin de yanılmadım
Şehirlerin kalbi yokmuş anladım
Öpsene beni tam da bu gece
İnancım kalmamışken hiçbir şeye
Bu böyle gittiği yere kadar gider
Bugün çok mutluyum ama birazdan geçer
ŞİMDİ OKUDUĞUN
-forget me not-//~bakudeku~//
FanfictionNedenini sordu Katsuki kendi kendine. Neden her şey böyle olmuştu? Bu bir büyü müydü yoksa bir lanet mi?... Ne yapması gerekiyordu tüm bu olanlardan sonra?... Hayatına devam mı etmeliydi yoksa son mu vermeliydi. O da bilmiyordu. Bu hikayenin son...
