-forget me not-//~bakudeku~//

Bölüm 2- "benim suçum"

aynı gün 2. bölüm yazıyorum çünkü neden olmasın? çok sıkılıyom çok valla. neyse bol kaççanlı dekulu bölüm işte :D

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Bu... Bu ne lan? Bunu sen mi yaptın Deku?..."

"Kachhan...Ben..."

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*üçüncü kişi ağzından anlatım*

"BANA CEVAP VER LANET OLASI DEKU"

"YETER KACCHAN. BIRAK BENİ. BİLMEN NEYİ DEĞİŞTİRECEK?"

"SADECE.SİKİK.SORUMA.CEVAP.VER."

"Evet, ben yaptım kacchan? Neden? Dalga mı geçeceksin yine benle? Gidip o arkadaşlarına mı söyleyeceksin? Aranızda dalga mı geçeceksiniz yine benimle? Neden bana böyle davranıyorsun kacchan...Ben seni-"

İzuku sustu lafını tamamlamadan. Çünkü biliyordu ki eğer cümlesini tamamlasaydı kacchan ondan iğrenecekti.

"Beni ne aptal inek?"

"..."

"HAH! ÖDLEK! APTAL İNEK DAHA KONUŞMAYI BİLE BİLMİYORS-"

"BEN SENİ SEVİYORUM KACCHAN ANLADIN MI. ASIL ÖDLEK SENSİN. BEN... Ben hiçbirşey yapmamıştım sana... Sırf özgünlüğüm yok diye beni dövdün 'arkadaşlarınla'. Sırf seni dışlamasınlar diye. Seni dışlasalardı ne olacaktı biliyor musun kacchan...Ben yanında olacaktım. Ben özgünlüksüz olmama rağmen onlara kafa tutacaktım senin için. Çünkü sen kalbimde bilemeyeceğin kadar büyük bir yere sahipsin. Senin anlamayacağın türden şeyler bunlar. Hatırlıyor musun güzel günlerimizi? Birbirimizde kalırdık...Birlikte oyun oynardık...Yıldızları seyrederdik birlikte kacchan...Sen beni seviyordun o zaman...Arkadaşımdın. Şimdi ise şu halimize bakıp acıyorum kendime...Sen beni tek kalemde sildin ama ben sana çok aşık oldum kacchan anlıyor musun? Sen ise hergün dövdün beni... Ben sadece sevilmek istemiştim kacchan."

"Deku...Ben..."

"Önemli değil kacchan. Yarın bir önemi kalmayacak bunların"

"Ne diyorsun deku? Yoksa sen..."

"Ah...Boşver kacchan...Önemsiz birşey...Yemek yaptığın için teşekkürler ama ben gidiyorum...Yarın beni görürsün. Belkide görmezsin"

"D-Deku-"

İzuku, Katsuki'nin birşey demesine izin vermeden koşar adımlarla çıkmıştı o evden. Dışarıda yağmur yağmaya devam ediyordu ve hava soğuktu. İzuku kendi evine gidemiyordu çünkü annesi daha gelmemişti: Ne zaman geleceğinide bilmiyordu. Daha önce küçükken Katsuki ile birkaç defa gittiği yere doğru yürümeye başladı bir şarkı mırıldanırken:

"Bugün hayatından defoluyorum

Fark edilmiyor ama kahroluyorum

İçime attığım gibi, kendimi çöpe atıyorum

Beni sevmediğini, iyi biliyorum

Arkadaşlara henüz söylemiyorum

Herşeyden vazgeçtim, gidiyorum

Sen bana nefes, ben sana herkes

Bir daha gelmem, karşındayım son kez

Sen bana yara, ben sana merhem