Amnesia

Hoofdstuk 26

POV Alyssa

De volgende ochtend strompel ik vermoeid de keuken in. Ik heb vannacht amper kunnen slapen, na de bekentenis van Ashton. Toen ik in bed lag, kwamen er herinneringen terug van een paar jaar geleden, met Ashton.

Het was tijdens de verjaardag van Luke. Luke had een zaal afgehuurd en er kwamen allemaal bekende mensen. In de zaal stond een klein podium, waarop een microfoon stond. De microfoon was aangesloten op één of andere karaokeset. Als je de tekst goed meezong door de microfoon, kleurde de tekst van het lied groen op het scherm achter je. Mistte je de tekst, dan werd het rood. Aan het begin van de avond ging alles nog goed, maar toen iedereen aangeschoten begon te raken, werden er veel fouten gemaakt.

Toen ik heel erg aangeschoten was, en mijn laatst gezongen nummer compleet verknald had, had ik de moed opgegeven. Ik was aan de bar gaan zitten en nam nog een Malibu-cola, mijn favoriete drankje.

Dat was het moment dat Ashton naast me kwam zitten. Ashton was ook aangeschoten. Hij begon eerst over de stinkvoeten van Michael en dat Michael altijd zijn sokken in Ashton's gezicht duwde tijdens de tour, om Ashton te irriteren. Ik vertelde Ashton over een patiënt van me die me om mijn nummer had gevraagd, waarna ik me snel uit de voeten had gemaakt. Het wss een oudere man, van rond de zeventig. Ashton begon te lachen.

Na een tijdje stopte Ashton met lachen en vertelde hij me met een serieus gezicht dat hij wel begreep dat die man om mijn nummer had gevraagd. Ashton schoof wat meer naar me toe en fluisterde toen in mijn oor: "Die man heeft net zo'n goede smaak als ik." Ik had hem raar aangekeken en begon toen te lachen. Ashton lachte al snel met me mee.

Toen we allebei waren uitgelachen, kwam Ashton steeds dichterbij. Ik had al snel door wat hij wilde doen en boog ook wat naar voren. Toen raakten onze lippen elkaar.

En nu kan ik Ashton al helemaal niet normaal aankijken. Tijdens mijn herinnering voelde ik me precies zoals ik me toen voelde. Alsof er een bom van vlinders was ontploft in mijn buik. Bij de gedachte aan Ashton's zachte lippen ontstonden er kriebels in mijn onderbuik, en ik zou er een moord voor doen om die zachte lippen nog een keer op de mijne te mogen voelen.

Maar het is fout. Ik kan niks met Ashton beginnen. Het zou de vriendschap van Ashton en Luke op het spel zetten, en daarmee de toekomst van de band. Dat kan ik de jongens niet aandoen. Luke had de jongens bij het ontstaan van de band gewaarschuwd dat niemand van hen zijn zusje mocht daten. De veertienjarige Luke dacht daarmee me te kunnen beschermen.

Nu zijn we allemaal al wat ouder. Het is zo'n beetje tien jaar later. We zijn allemaal een heel stuk volwassener geworden. De jongens minder dan ik, want ja: het blijven jongens. En vooral deze groep jongens blijft zich als een stel kleine kinderen gedragen.

Degene die het meest volwassen is geworden, is Michael. Sinds hij zich heeft verloofd met Crystal is hij een heel ander persoon geworden. Veel serieuzer, veel volwassener.

'Ally? Blijf je daar staan, of kom je er gezellig bij zitten?' Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk om me heen. Oh ja, ik was de keuken binnen gelopen. Mijn blik valt op de keukentafel, waaraan alle leden van 5 Seconds of Summer zitten te ontbijten.

Luke kijkt me afwachtend aan. Hij was dan ook degene die het aan mij vroeg. Michael heeft zijn aandacht gericht op zijn bord met eten. Calum kijkt me bezorgd aan. En als laatste hebben we Ashton. Ashton staart een beetje voor zich uit en lijkt daarbij diep in gedachten verzonken te zijn. Zijn blik staat gericht op de keukenkastjes.

'Uh, ja. Ik kom erbij zitten', mompel ik snel. Zodra ik zit, veeg ik de haren uit mijn gezicht en gaap ik weer een keer.

'Heb je goed geslapen?', vraagt Calum zacht. Zijn gezicht staat nog steeds bezorgd. Ik voel de blikken van Michael, Calum en Luke inmiddels op me branden. Ik haal kort mijn schouders op en pak een bolletje uit de broodmand. Vervolgens leg ik er een plakje kaas op.

'Niet echt', mompel ik terug. Ik blik kort naar Ashton, om zijn reactie te zien. Hij lijkt te ontwaken uit zijn gedachten en draait zijn hoofd om naar mij. Ik kijk snel weer weg, terwijl ik de brok in mijn keel weg probeer te slikken. 'Er schoten wat herinneringen door mijn hoofd heen vannacht, waardoor ik niet kon slapen.'

'Wat voor herinneringen?' Calum kijkt me vragend aan, net zoals Luke. Ashton staart afwezig naar zijn bord, die onaangeroerd op de tafel staat. Hoe lang is hij al beneden? Heeft hij in al die tijd nog niks gegeten? Dat is niks voor Ashton. Hij vindt het ontbijt het belangrijkste van de dag en zou het nooit missen, tenzij hij ziek is.

'Van jouw achttiende verjaardag.' Ik kijk Luke aan. Luke's gezichtsuitdrukking gaat van een vragende, naar een vrolijke uitdrukking. 'We hadden een karaoke-party en iedereen was aangeschoten of dronken.'

'Wat kon je je nog meer herinneren?', vraagt Calum door. Ik kijk hem onderzoekend aan. Zou Calum ons hebben zien zoenen? Probeert hij uit te zoeken of ik me dat gedeelte herinner?

Ik besluit mijn schouders op te halen. 'Alleen dat ik de volgende dag een enorme kater had.' En dat ik wakker werd in Ashton's bed, met Ashton naast me die me stevig tegen zich aan hield. Er was niks gebeurd, we hadden al onze kleding nog aan. We waren gewoon in elkaars armen in slaap gevallen.

Ashton staat op en loopt de keuken uit, zonder ons aan te kijken. 'Ik ga douchen', mompelt hij nog, voordat hij de keuken heeft verlaten. Michael en Luke kijken hem verbaasd na. Ik richt mijn aandacht op mijn bolletje.

'Waar heeft hij toch last van?', mompelt Luke. 'Hij gedraagt zich echt vreemd.' 

I'm back! Gisteravond kon ik niet slapen en heb ik een heel stuk verder geschreven. Morgen komt er ook weer een update. Voor de rest van de week kijk ik nog, want verder heb ik nog geen hoofdstukken geschreven. 

Het verhaal loopt echter wel op zijn einde. Ik weet niet precies hoeveel hoofdstukken er nog gaan komen, maar het zijn er niet veel. 

Anyway, hebben jullie een fijne kerst gehad?