Amnesia

Hoofdstuk 16

POV Alyssa

'Wie is die jongen?' Voor ik er erg in heb, stormt Oliver de volgende dag langs me heen het appartement in. Verbaasd kijk ik hem na, terwijl hij zich in de hal naar me omdraait en me boos aankijkt.

'Welke jongen?' Ik heb zo'n vermoeden dat hij Ethan bedoeld. Ik zou ook niet weten welke andere jongen hij bedoelt, aangezien Ethan de enige jongen is die ik – naast Oliver dan – gezien heb dit weekend. En hoe weet hij dat überhaupt?

'Die jongen waarmee je op de foto staat.' Oliver draait zijn scherm naar me om, waarop een aantal foto's te zien zijn van Ethan en mij op straat. Er staat zelfs een foto bij van in het ziekenhuis, toen ik samen met Luke en Ethan naar de goede afdeling liep.

Langzaam sluit ik de deur achter me. Mijn buren hoeven niet mee te genieten van mijn ruzie. Al doen ze dat toch wel, want de muren hier zijn niet zo heel dik. Ik zal niet vertellen hoe ik daarachter ben gekomen...

'Dat is Ethan. Ik heb hem leren kennen in Oostenrijk', antwoord ik kalmer dan ik me voel. De zenuwen gieren ondertussen door mijn lichaam heen. Ik heb geen zin in ruzie. Niet nu. En al helemaal niet over jongens. En wat nou als hij erachter is gekomen dat Ethan me heeft geprobeerd te zoenen? Ongewild hap ik een keer naar adem.

'Oh, en wat doet die hier dan? En waarom gaat hij samen met míjn vriendin op stap?' Ik rol met mijn ogen. Ik ben toch geen voorwerp, of wel soms? Langzaamaan begin ik me te irriteren aan Oliver, maar ik probeer me zelf in te houden.

'Hij is gewoon een vriend van me', mompel ik als excuus. 'Hij heeft ook in Oostenrijk een hersenschudding opgelopen. Hij weet precies hoe ik me voel en wat ik moet doorstaan. Het is fijn om er met hem over te praten.' Face-to-face hebben we het niet echt gehad over ons geheugenverlies, maar via Whatsapp hebben we hele gesprekken gevoerd. Ethan begrijpt me zo goed en ik begrijp hem ook goed.

Oliver snuift een keer, alsof hij het niet helemaal geloofd. 'Oh ja, en daarom nodig je hem uit bij je huis?' Ik rol weer een keer met mijn ogen.

'Nogmaals: hij is gewoon een vriend. Niks om je zorgen over te maken.' Behalve dan dat hij me heeft geprobeerd te zoenen, voeg ik er in gedachten aan toe. Maar dat is ook geen probleem meer, aangezien ik hem duidelijk heb gemaakt dat ik al een vriend heb. Ik dacht dat hij dat al wel wist, maar blijkbaar dus niet. 'Kun je het nou laten rusten, alsjeblieft? Ik krijg hier hoofdpijn van.' Oliver zwijgt als antwoord, wat ik dan maar als een "ja" opvat.

Ik loop langs hem heen richting de keuken om wat te drinken te pakken. 'Wil je ook wat?', vraag ik hem nog, voor ik voor mezelf wat te drinken inschenk. Als ik geen antwoord krijg, kijk ik even om me heen. Dat is het moment dat Oliver me omdraait en tegen het aanrecht aan duwt. Al snel zitten zijn lippen tegen die van mij aangeplakt.

'Ja. Ik wil jou', mompelt Oliver in mijn mond. Zijn handen laat hij rusten op mijn heupen, waar hij af en toe een kneepje in geeft. 'Ik heb je zo gemist.' Hijgend laat hij zijn lippen afdwalen naar mijn nek, waar hij zachte, natte zoenen geeft. Ik duw hem een beetje van me af.

'Oliver', mompel ik om zijn aandacht te trekken. 'Niet doen.' Ik duw wat harder tegen zijn schouders aan als hij door blijft gaan met het zoenen van mijn nek. Ik wil dit niet. 'Oliver, ga van me af. Stop.'

Oliver negeert me compleet en tilt me op het aanrecht. Voor ik het weet staat hij tussen mijn benen in en kan ik geen kant meer op. Zijn lippen vinden zich weer een weg naar mijn nek. De paniek begint door me heen te razen. Ik verzamel al mijn energie om hem van me af te duwen, en eindelijk heeft het zin. Oliver zet verward een paar stappen naar achter, wat mij de kans geeft om zo snel mogelijk van het aanrecht af te springen en richting de voordeur te rennen.

Ik slaak een gil als ik aan mijn pols teruggetrokken word door Oliver, nog vóór ik de voordeur heb kunnen bereiken. Oliver trekt nogmaals aan mijn pols, waardoor ik automatisch naar hem toedraai. Met een behoorlijke snelheid bots ik tegen zijn lichaam op. Een beetje gedesoriënteerd wankel ik een beetje naar achteren, maar doordat Oliver me stevig vasthoudt blijf ik toch overeind staan.

Oliver brengt zijn mond naar mijn oor toe, en blijft zo een tijdje staan. Terwijl zijn warme adem langs mijn oor strijkt, voel ik hoe de zenuwen zich nog meer beginnen op te bouwen in mijn buik. Waar ben ik in beland?

'Dacht je dat je van me weg kon komen, babe?', zegt hij zacht in mijn oor. Zijn stem klinkt schor, iets wat een onheilspellend gevoel in me te boven brengt. 'Je bent van mij. Hoor je me? Alleen van mij.' Angstig knik ik met mijn hoofd, al is het alleen maar om hem gerust te stellen. 'Ik hou van je, lieverd. Jij ook van mij. Toch?' Weer knik ik. Laat hem alsjeblieft weggaan.

Ik ben me in een korte tijd zo onveilig gaan voelen in mijn eigen huis. Maar ik kan niks tegen hem inbrengen. Hij is te sterk voor me, daar kwam ik net al achter. Mijn familie had gelijk, hij is niet te vertrouwen. Van de lieve man die gisteren naast me zat om me te helpen mijn herinneringen terug te krijgen, is nu niks meer over. Had ik me nou gisteren toch maar laten zoenen door Ethan. Hij zag er tenminste betrouwbaar uit.

Alhoewel, gisteren zag Oliver er ook betrouwbaar uit. Misschien is geen enkele jongen te vertrouwen, en blijf ik uiteindelijk alleen over. Of dat nou in mijn eentje met tien katten om me heen is, of binnen een relatie waarin ik me eenzaam voel omdat mijn vriend een klootzak is.

Een rilling schiet door mijn lichaam heen als ik zijn hand onder mijn shirt voel kruipen. Uit angst voor wat er gaat komen knijp ik mijn ogen dicht. Hoe was Oliver voor mijn ongeluk? Was hij toen meer een sensitieve jongen? Dat zou toch haast wel moeten? Waarom zou ik anders zo lang bij hem zijn gebleven? Misschien is hij gewoon seksueel gefrustreerd en zoekt hij iets, of iemand, om dat op af te richten.

'Oliver, alsjeblieft', smeek ik hem als zijn hand zijn weg heeft gevonden naar mijn borst, waar hij inmiddels zacht in aan het kneden is. 'Ik wil dit niet.' Oliver brengt zijn andere hand naar de achterkant van mijn BH, en klikt vervolgens de sluiting los. Ik schud wild mijn hoofd als hij me weer probeert te zoenen. 'Oliver, stop! Ik wil dit niet! Stop, alsjeblieft!' Een traan begint over mijn wang heen te lopen.

'Babe, ik weet dat je het wel wilt. Ik merk het aan alles. Je lichaam schreeuwt om mijn aanrakingen.'