Amnesia

Hoofdstuk 4

^ Zo zie ik Alyssa voor me, maar dan meer blond en een stukje ouder (in het boek is ze namelijk 25). Maar zo hebben jullie ook een beetje een beeld van hoe ik haar voor me zie. Laat me vooral weten met wie jullie haar vergelijken.

POV Alyssa

'Je mag beginnen op de loopband.' Ik rol mijn ogen, maar doe toch wat de revalidatiearts me opdraagt. Des te sneller ben ik klaar.

Het is inmiddels een paar dagen later. De revalidatiearts vertrouwde het toch niet helemaal en wilde nog een keer zien of ik weer zelfstandig kan lopen.

Ik loop richting de loopbanden en merk dan op dat er nog een jongen van mijn leeftijd op de loopband staat. Ik stap op de loopband naast hem en druk op "Start". 'Hey', begroet ik de jongen naast me. Hij glimlacht even naar me, maar focust zich dan weer op de muur voor zich. Hij ziet er erg geconcentreerd uit. Ergens ben ik wel nieuwsgierig waarvoor hij hier is, maar volgens mij heeft hij geen behoefte aan een gesprek.

Ik bekijk de jongen nog eens goed. Hij heeft een zongebruinde huid, strakke kaaklijn en bruin haar. Hij lijkt iets langer dan mij te zijn en is redelijk gespierd.

Ik versnel het tempo een beetje, omdat ik telkens over mijn eigen voeten struikel door het trage tempo en slaak een zucht. De televisie voor me staat op een of ander saai programma, wat me al snel verveelt. Uit verveling begin ik te kloten op de loopband.

'Ashleigh, dat is niet de bedoeling van de loopband!', hoor ik de revalidatiearts roepen. Ik rol met mijn ogen en draai me om, zodat ik hem kan aankijken. Daarbij verstap ik me een beetje, maar ik weet al snel mijn evenwicht weer op te pakken waardoor ik toch blijf staan.

'Het is Alyssa', zeg ik geïrriteerd. De jongen naast me grinnikt even. Verbaasd kijk ik op. De jongen kijkt mijn kant op. Zijn ogen schitteren van het lachen. 'Wat heb jij te lachen?', vraag ik hem chagrijnig.

'Die man vergeet mijn naam ook altijd. Hij noemt me Edward.' Ondanks mijn irritatie richting de revalidatiearts, moet ik toch even grinniken. De jongen steekt onhandig zijn hand naar me uit. Ik kijk er even naar, maar neem hem dan aan. 'Ethan Reece.'

'Alyssa.' Ik blijf even stil om na te denken over mijn achternaam, maar kan me niks herinneren. 'Daar zou je het mee moeten doen', zucht ik verslagen. 'Ik kan mijn achternaam nog niet herinneren.'

'Heb je ook een hersenschudding opgelopen?', vraagt de jongen verbaasd. Ik knik en slaak weer een diepe zucht. 'Wat is er gebeurd?'

'Jij eerst.' Ethan grinnikt even en haalt dan zijn schouders op.

'Oké.' Hij haalt even een keer diep adem en begint dan met zijn verhaal. 'Ik heb een ongeluk gehad met mijn sneeuwscooter. Ik zat even niet op te letten en knalde daarbij volop tegen iemand op. Ik vloog over de kop met mijn sneeuwscooter en belandde daarbij op mijn hoofd. Het enige wat ik me nog echt kan herinneren, is dat ik hier wakker werd.' Ik knik een beetje. 'Nu jij.'

'Ik kan me er zelf ook niks van herinneren', begin ik mijn verhaal. 'Het komt erop neer dat ik een wedstrijd deed met mijn broers. Wie het eerst beneden was. We gingen met twee rubberen banden de piste af. Mijn broers raakten ons van achteren en ik vloog de band uit. Uiteindelijk kwam ik tot stilstand tegen een rots.'

'Wow. Heftig', brengt Ethan uit. 'Moet je hier nog lang blijven?' Ik haal mijn schouders op.

'Geen idee. Ik lig hier nu zo'n vijf dagen. Ik heb nog niks gehoord over wanneer ik eventueel weer naar huis mag', zucht ik. 'Weet jij al wanneer je weer naar huis mag?'

'De dokter heeft tegen me gezegd dat ik weer mag vliegen als ik niet meer draaierig ben en niet meer snel vermoeid ben.' Ik knik even. 'Volgens mij kom jij ook niet van hier, of wel?' Ik haal mijn schouders op.

'Geen idee', mompel ik. 'Hoe lang ben jij hier al?'

'Twee weken.' Mijn ogen worden groot. 'Maar als het goed is komt mijn dokter vanavond om te vragen hoe ik me voel. En als ik geluk heb, geeft hij groen licht.' Ik glimlach naar hem, terwijl ik begrijpend knik. 'Anyway. Het was leuk je te ontmoeten. Ik hoop dat ik je nog eens weer zie.' Ethan zet zijn loopband uit en haalt een handdoek langs zijn gezicht om de zweetdruppels weg te vegen.

'Insgelijks', glimlach ik terug naar hem. We nemen afscheid van elkaar, waarna ik hem nakijk tot hij uit het zicht verdwenen is.  

Bedankt voor de 100 lezers op dit boek!