Amnesia

Proloog

POV Alyssa

'Wij zijn sowieso sneller', stelt Ben met zekerheid vast, terwijl hij de rubberen band klaarlegt. Ik schud lachend mijn hoofd en wacht totdat Luke er is om onze band klaar te leggen.

'Dacht het niet. De enige keer dat jij sneller bent dan mij, is in je dromen.' Jack grinnikt kort om mijn comeback, waardoor hij een boze blik toegeworpen krijgt van Ben.

'Waarom lach jij? Help me liever met een comeback te verzinnen.' Jack is meteen stil, kijkt mij kort aan en haalt dan zijn schouders op.

'Ik kan niet op tegen mijn zusje.' Voor ik het weet, beweegt hij met zijn hand door mijn haar heen, waardoor het alle kanten op staat. Ik kreun geïrriteerd, terwijl ik mijn haren weer in model begin te brengen.

Achter me hoor ik gelach. 'Wat heb jij nou weer gedaan?' Ik draai me om en zie daar Luke staan, met onze band in zijn armen geklemd. 'Je haar zit niet goed', grinnikt hij. 'Dat plukje daar', zegt hij, terwijl hij het probeert aan te wijzen door naar zijn eigen hoofd te wijzen. 'Zit niet goed.' Ik rol met mijn ogen.

'Wacht maar. Ik krijg jullie nog wel.' Luke legt onze band neer, terwijl ik voorover buig, mijn haren bij elkaar pak in één hand en er een elastiekje omheen begin te binden. Ik draai het elastiekje twee keer rond mijn haar, draai dan mijn haar rond en maak uiteindelijk een knot in mijn haar. 'Tada', zeg ik trots. 'Nu kunnen jullie draken er niks geks meer mee doen.'

Ik neem plaats in de band en spreidt mijn benen zodat Luke tussen mijn benen in kan zitten. Hij kijkt me raar aan. 'Normaal gesproken gaat de vrouw altijd voorop.' Ik rol weer met mijn ogen.

'Nou en? Dit is de eenentwintigste eeuw. Get over it en kom in de band zitten.' Jack neemt plaats voor Ben, terwijl Luke hoofdschuddend plaatsneemt voor mij. 'Oké, wie het eerst beneden is, die wint. Wat krijgt het winnende team?'

'Wat zeggen jullie ervan als het verliezende team vanavond alle drankjes betaald van het winnende team?'

'Deal!', roep ik meteen, wat de jongens laat lachen.

'Oké dan. Dat is afgesproken.' Jack begint af te tellen en zodra hij "Go!" zegt, probeer ik ons af te zetten. Het duurt even, maar na een tijdje begint de band te schuiven en glijden we van de piste af.

'We lopen voor!', roep ik enthousiast na een tijdje. Ik kijk net achterom, om te zien hoe mijn twee oudere broers net losschieten van het startpunt. 'Ze zijn nu pas los!'

'Kijk voor je!', gilt Luke lachend. 'Straks slaan we nog om doordat jij zo nodig achter je moest kijken.' Ik rol weer met mijn ogen.

'Aansteller.' Luke slaat zachtjes tegen mijn onderbeen aan. Als reactie geef ik hem een tik tegen zijn achterhoofd aan.

Nu we eenmaal van de piste afglijden met onze band, en de snelheid steeds meer toeneemt, giert de spanning ineens door mijn hele lichaam heen. Ik begin me af te vragen of dit wel een goed idee was.

'Kom op! We hebben ze bijna ingehaald!', hoor ik Ben achter ons roepen.

'Bijna is niet helemaal!', roep ik terug. Luke beweegt wat, waardoor we nog harder lijken te gaan. Ik slaak een gilletje. 'Luke, doe normaal! Blijf stilzitten!'

'Het gaat goed, maak je geen zorgen', probeert Luke me gerust te stellen.

'Ben, pas op! Op deze manier gaan we botsen!' Ik kijk geschrokken achter ons waar ik Ben en Jack in volle vaart op ons af zie komen. 'Ben, ik kan dit ding niet bijsturen of afremmen! We gaan botsen!' Ik begin te gillen.

'Houd je goed vast!', hoor ik Ben achter ons roepen. Het volgende moment voel ik heel kort hoe de band van Ben en Jack de onze raakt, waarna onze band omhoog veert en Luke en ik uit de band worden gelanceerd. Ik gil het uit, maar die gil wordt gesmoord op het moment dat ik in de sneeuw beland.

Ik rol in volle vaart van de piste af, terwijl ik me krampachtig probeer vast te pakken aan iets om mezelf te stoppen. Achter me hoor ik mijn broers schreeuwen, maar ik negeer ze. Ik let alleen maar op mijn handen, die nog steeds naar houvast zoeken.

Ik rol steeds harder naar beneden. Inmiddels heb ik mijn ogen gesloten, maar blijven mijn handen naar iets zoeken om me aan vast te houden. Maar natuurlijk liggen er net op dit deel geen stenen waar ik me aan vast zou kunnen pakken.

Uit het niets kom ik tot stilstand tegen iets hards, waardoor ik een kreun uit mijn mond laat ontsnappen door de plotselinge pijnscheut die door me heen trekt. Mijn hoofd klapt naar voren door de klap en komt terecht tegen hetzelfde harde voorwerp waar ik tegenaan ben gebotst. Ik probeer mijn ogen te openen, maar sluit ze al snel weer als er een pijnscheut door mijn hoofd trekt. Achter me hoor ik nog geschreeuw, maar dat is het enige wat ik nog hoor. 

Langzaam voel ik mezelf wegzakken in een diepe, zwarte leegte. Het geschreeuw verstomd. 

Jaja, hier ben ik dan weer!

Het heeft een tijdje geduurd voor ik weer iets van mezelf heb laten horen in de vorm van een boek. Ik dacht dat het wel een leuke afsluiter van dit gekke jaar zou zijn als ik in deze laatste maand elke dag dit boek zou updaten. 

Laat me vooral weten wat je van dit boek vind en wat je ervan verwacht. Ik ben heel erg benieuwd! Tips en opmerkingen zijn ook altijd welkom!

De cover van dit boek is mede mogelijk gemaakt door @itsalizard! Neem gerust een kijkje in haar boek "Liza's Covers(shop)". Ze maakt hele gave covers!

Tot morgen!

- Ilona