Amnesia

Hoofdstuk 22

POV Alyssa

Ik zucht een keer diep als ik die avond op de bank zit. Ethan zit naast me. Samen kijken we naar het nieuws, wat zich afspeelt op de televisie. De reden dat ik zucht, is omdat er zojuist een foto voorbij kwam van Ethan en mij bij de verloskundige. Waarschijnlijk heeft het meisje uit de wachtkamer vanmiddag contact opgezocht met de pers en een foto van ons gemaakt.

'Hoe komen ze hier nou weer bij?', zucht Ethan nu ook. Hij zet de televisie wat harder, zodat we alles goed kunnen horen. 'Dit slaat gewoon nergens op. Hoe komen ze erbij dat jij zwanger zou zijn van mij? En hoe weten ze mijn naam überhaupt?'

'Het is de pers. Ik weet niet hoe, maar ze komen altijd overal achter.' Ik haal een hand door mijn haren heen en sta dan langzaam op. 'Het is trouwens geen gekke redenatie. Ik bedoel, waarom zou ik anders met een jongen naar de verloskundige gaan? Als ze het verhaal niet weten, gaan ze er natuurlijk vanuit dat de jongen die met me mee gaat naar de verloskundige, degene is die mij zwanger heeft gemaakt.' Ethan rolt een keer met zijn ogen. 'Ja, ik weet het. Het slaat gewoon nergens op. Maar dat is wel hoe het werkt, helaas.'

'Wat ga je doen?', vraagt Ethan verbaasd als ik aanstalten maak om de woonkamer uit te lopen.

'Ik kan niet langer naar deze bullshit luisteren, dus ga ik wat te drinken en te eten pakken. Wil jij ook?' Ethan knikt langzaam en geeft aan dat hij Cola wil. Dat scheelt weer, dan kan ik gewoon een fles meenemen naar de woonkamer. De glazen staan toch in de kast in de woonkamer, dus die pak ik daarna wel.

Als ik de koelkast open trek en de fles Cola zoek, hoor ik mijn ringtone afgaan vanuit de woonkamer. 'Wie is het?', roep ik naar Ethan.

'Luke!', roept hij terug. Ik vloek zacht in mezelf. Waarschijnlijk heeft Luke het nieuws gezien. Ik heb geen zin in een overhoring nu. Ik heb mezelf er nog niet toe weten te zetten om hem te vertellen wat er is gebeurd met Oliver. Ik heb er nog met niemand over gepraat, behalve met Ethan. 'Moet ik opnemen?'

'Nee. Ik bel hem straks wel terug', roep ik terug. Ik heb inmiddels de fles Cola uit de koelkast getoverd en begin mijn zoektocht naar wat te eten. Uiteindelijk zie ik een pak Oreo's liggen, die ik snel van de plank gris en vervolgens meeneem richting de woonkamer.

Ethan kijkt op en schudt grinnikend zijn hoofd. 'Jij met je Oreo's.'

'Laat me', mompel ik, terwijl ik het pak Oreo's op de tafel neer zet en de fles Cola ernaast zet. Ik pak nog snel een paar glazen uit de glazenkast en laat mezelf dan weer naast Ethan op de bank ploffen.

Ethan gooit mijn telefoon in mijn schoot en ik kijk even verrast op. 'Je moet het hem vertellen.' Hij kijkt me doordringend aan. Ik slaak een diepe zucht en bijt dan even op mijn onderlip.

'Ik weet het', zucht ik weer. 'Ik weet gewoon niet hoe.' Precies op dat moment klinkt mijn ringtone weer door de woonkamer heen. 'Well, here goes nothing', mompel ik nog voor ik de telefoon opneem. 'Hey Luke', beantwoord ik zijn oproep zenuwachtig.

'Ally?' Ik slik even. Ik merk aan zijn stem dat hij me iets wil vragen, maar dat hij niet zo goed weet hoe. 'H-Hoe gaat het met je?'

'Je hebt het nieuws gezien, of niet?', besluit ik hem dan maar te vragen, aangezien Luke het niet durft te vragen. Ik durf hem het verhaal niet te vertellen, maar het zal toch moeten. Het is mijn broer, zoiets kan ik niet voor hem geheim houden.

'Ja', zucht Luke aan de andere kant van de telefoon. 'Zeg me alsjeblieft dat het fotoshop is. Dat je niet zwanger bent van die Ethan.'

'H-Het is niet van Ethan, Luke.' Het komt eruit als een gefluister en tussendoor breekt mijn stem nog een keer. De tranen rollen weer langzaam over mijn wangen heen. God, ik ben echt een emotioneel wrak. 'Oliver', begin ik zacht, waarna ik een keer diep adem haal. 'H-Hij heeft me verkracht.'

Het blijft een tijdje stil aan de andere kant van de telefoon. Op de achtergrond hoor ik wat vallen. 'W-Wat?', vraagt Luke schor. 'Wanneer?'

'Zondag', antwoord ik zacht. Ethan legt zijn hand op mijn bovenbeen, net boven mijn knie en geeft er een zacht kneepje in. Ik kijk hem dankbaar aan en schuif wat meer naar hem op. 'H-Hij, uhm. Hij was boos omdat ik met Ethan om ging en begon zich op te dringen aan me. Ik heb geprobeerd om weg te komen, maar het lukte niet', begin ik nou te snikken. Ethan trekt me in een knuffel en slaat stevig zijn armen om me heen.

'D-Dus er was toch wel iets aan de hand', hoor ik Ashton's gebroken stem nou door de telefoon. Ik schrik op. 'Lyss, je kunt alles tegen me vertellen, dat weet je toch?' Ik hum wat. 'Waarom heb je dit niet tegen me gezegd?'

'Het is niet zo makkelijk om dit te vertellen, Ashton. En jullie zijn aan de andere kant van de wereld.' In werkelijkheid zitten ze ergens in Europa, maar alsnog. 'Je had toch niks kunnen doen voor me.' Ashton mompelt wat. 'Wat doe je trouwens bij Luke? Is de rest er ook?'

'Nee, alleen wij twee', zegt Luke nu. 'Ashton rende mijn kamer in toen hij de foto van jou en Ethan voorbij zag komen en toen besloot ik je meteen te bellen. H-Hoe gaat het nu met je? Je bent niet alleen toch?'

'Ethan is bij me.' Ik hoor Luke diep zuchten. 'Luke, zet je wantrouwen eens aan de kant. Ethan is een goede vriend van me geworden en hij helpt me hier doorheen. Ethan is echt te vertrouwen.'

'Oké dan', zucht Luke. 'Maar als hij je pijn doet, dan breek ik hem.' Ik rol een keer met mijn ogen. 'M-Maar dus je bent zwanger van Oliver?' Ik hum wat. 'Weet je al wat je ermee gaat doen?'

'Nog niet', zucht ik. 'Ik wil het niet houden, maar dat betekent dat ik een abortus zou moeten plegen of moet hopen op een miskraam. En ik ben sterk tegenstander van abortus.'

'Wat voor keuze je ook maakt, wij staan achter je keuze', zegt Ashton zacht. 'Zolang je maar geen domme dingen doet om van het kind af te komen.' Ik voel een koude rilling door me heen trekken.

'Dat beloof ik.'