Amnesia

Hoofdstuk 15

POV Alyssa

'Oh mijn god! Het spijt me zo!', verontschuldig ik mezelf als ik op de hoek bij de supermarkt tegen iemand op loop. Daarbij vallen een paar boodschappen op de grond, wat me een keer diep laat zuchten. 'Ik ben zo'n kluns. Echt, het spijt me.' Ik kijk op naar de persoon waar ik tegenop botste, waarna mijn adem even in mijn keel stokt. 'Volgens mij ben jij juist mij aan het stalken', grinnik ik dan.

Ethan rolt met zijn ogen, maar kan een grinnik niet onderdrukken. 'Ik had jou nooit hier verwacht', zegt hij dan verrast. Nadat hij dat gezegd heeft, kijkt hij me bezorgt aan en richt hij daarna zijn blik op de grond, die nou bezaaid is met mijn boodschappen. 'Heb je hulp nodig?'

'Graag', glimlach ik naar hem. Ik had maar een boodschappentas meegenomen, maar dat bleek te weinig te zijn. Dus besloot ik de overige boodschappen vast te houden. Mijn appartement is hier toch om de hoek. 'Echt sorry. Ik lette niet op waar ik liep', verontschuldig ik me nogmaals.

'Doe niet zo gek', grinnikt Ethan. 'Het maakt niet uit. Ik weet dat je niet expres tegen me op bent gelopen.' Hij kijkt op van zijn positie op de grond en haalt een wenkbrauw op. 'Of was het juist wél de bedoeling?' Ik kijk hem geschokt aan, maar voel mezelf al iets ontspannen als hij me een knipoog geeft.

'N-Nee, natuurlijk niet', mompel ik toch maar. Ik weet niet zeker of hij het bedoelde als grap of niet, dus besluit ik maar het zekere voor het onzekere te nemen en mijn bedoelingen aan hem duidelijk te maken. 'Ik zat met mijn hoofd ergens anders.' Ethan knikt begrijpend.

'Wil je erover praten?' Ik kijk hem verrast aan en knipper dan een paar keer met mijn ogen. Wil ik dat?

'Nee, dat hoeft niet. Jij hebt vast betere dingen te doen dan naar mijn gezeur te luisteren', grap ik. Ethan blijft me echter serieus aankijken. Ik slik een keer en laat me dan naast hem op de grond zakken om hem te helpen mijn boodschappen bij elkaar te rapen.

'Dat is geen antwoord op mijn vraag. Wil je erover praten?' Ik haal mijn schouders op en kijk weg van zijn blik. Mijn oog valt op een pak koekjes, wat ik gelijk van de grond af raap.

'Je zit er vast niet op te wachten. Ik wil je niet tot last zijn.' Ik voel hoe Ethan mijn hand vastpakt en kijk op. Zijn blik boort hij vast in de mijne en hij kijkt me onderzoekend aan.

'Jij zal mij nooit tot last zijn. Zal het je opluchten als je erover zal praten?' Weer haal ik mijn schouders op, waarna ik een zucht uit mijn mond laat ontsnappen. 'Ja dus', concludeert hij dan. Ethan komt overeind en trekt mij ook gelijk met zich mee. 'Kom op, dan gaan we naar jouw huis. Dan kun je me alles vertellen wat je wilt vertellen.'

In stilte lopen we richting mijn appartement. Ethan stond erop dat hij de tas met boodschappen voor me zou dragen. Hoewel ik het daar in eerste instantie niet mee eens was, heb ik er uiteindelijk toch mee ingestemd. Ik heb een hekel aan het standaard jongen-meisje gedoe, en ik hou ervan om onafhankelijk te zijn van anderen. Maar ik had ook weer geen zin om eeuwenlang te blijven discussiëren over wie de boodschappentas zou dragen. En daarnaast zag het ernaar uit dat het elk moment kon gaan regenen.

Een paar minuten later open ik de voordeur van mijn appartement. 'Leuk appartementje', complimenteert Ethan me. 'Mooi ingericht ook. Je hebt een goede smaak.' Ik hang mijn jas op aan de kapstok en ga dan Ethan voor naar de keuken.

Ethan helpt me mijn boodschappen uit te pakken en weg te zetten, en al snel zijn we daarmee klaar. Ik laat me met een zucht tegen het aanrecht aan leunen. 'Moe?' Ik knik als antwoord. Ethan komt naast me staan en laat zich dan ook tegen het aanrecht leunen.

'Ik heb nogal een lange dag gehad', zucht ik. 'Veel herinneringen opgehaald, weet je wel?' Ethan knikt begrijpend en legt een arm over mijn schouders heen.

'Anders ga jij lekker op de bank zitten, en dan maak ik een kopje thee voor je. Hoe klinkt dat?' Ik kijk hem even verbaasd aan, maar laat dan de woorden eens goed tot me doordringen. Het klinkt best aantrekkelijk.

'Oké', stem ik dan maar toe. Ethan haalt zijn arm van mijn schouders af, waarna ik me afzet tegen het aanrecht en naar de woonkamer begin te lopen. Onderweg naar de bank ontsnapt een gaap uit mijn mond. Zodra ik bij de bank ben, plof ik er op neer en laat ik me tegen de armleuning aanzakken, zodat ik in een half zittende/half liggende positie op de bank zit.

Al snel komt Ethan de woonkamer in lopen met een glas thee. 'Ik wist niet welke smaak je wilde, dus heb ik maar voor aardbei gekozen. Ik hoop dat je dat lekker vindt?' Ik knik als antwoord en ga wat rechter op zitten. 'Heb je het warm genoeg? Wil je een dekentje?'

Ik grinnik even, terwijl ik mijn hoofd schud. 'Doe niet zo gek. Dit is mijn huis. Je hoeft me niet te verzorgen in mijn eigen huis.' Ethan haalt zijn schouders op.

'Oké dan. Kan ik je verder nog ergens mee helpen?' Ik schud weer mijn hoofd en klop op de bank naast me.

'Nee. Ga zitten.' Ethan zakt grinnikend naast me neer op de bank en legt zijn arm over de rugleuning heen. Hij zit een beetje onderuit gezakt. 'Dus. Woon je hier in de buurt of ben je me echt aan het stalken?'

'Beide', antwoord Ethan, terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelt. Ik grinnik even en laat me dan wat tegen hem aanzakken. 'Ik woon hier een paar straten verderop.' Ik knik begrijpend, terwijl er weer een gaap uit mijn mond ontsnapt. 'Je mag best even je ogen dichtdoen, hoor.' Ik schud meteen mijn hoofd.

'Nee, dat is lullig tegenover jou. Je bent op bezoek en dan ga ik hier liggen slapen. Dat is toch niet gezellig?' Ethan schudt lachend zijn hoofd. Zijn arm heeft hij inmiddels weer om mijn schouders liggen.

'Ik weet wel wat gezelligs om te doen', zegt hij dan ineens. Ik kijk hem niet-begrijpend aan, maar weet al snel wat hij bedoelt als hij met zijn gezicht dichterbij het mijne komt.

'Wow!' Ik sta snel op van de bank en draai me naar hem om. Hij kijkt me verward aan. 'Ik heb een vriend', leg ik hem uit. Ethan knikt begrijpend, maar ik kan aan zijn gezicht zien dat hij teleurgesteld is.

'Natuurlijk. Zo'n leuk meisje als jou heeft altijd een vriend. Ik had het moeten weten.' Mijn hart smelt een beetje door zijn woorden, maar ik schud het gevoel al snel van me af. Dit is niet eerlijk tegenover Oliver. 'Ik denk dat ik maar beter kan gaan', mompelt Ethan. Voor ik op hem kan reageren, is hij opgestaan en loopt hij zonder afscheid te nemen mijn appartement uit. Mij verward achterlatend.