Amnesia

Hoofdstuk 23

POV Alyssa

'Het was Oliver.' Ik berg mijn telefoon weer op in mijn broekzak en kijk Lauren ernstig aan, die mij bezorgd aankijkt. Het is een paar weken later. Al mijn bekenden weten inmiddels wat er gebeurd is, behalve Amy. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om het haar te vertellen. Ze zou zo gebroken zijn als ze eens hoorde wat haar broer me heeft aangedaan. Uiteindelijk ga ik het haar wel vertellen, maar nu is nog niet dat moment.

'Laten we hem voor een dagje uit je hoofd zetten en van de rest van de dag een leuke dag maken, zoals we ook van plan waren.' Lauren slaat een arm om me heen en sleept me vervolgens mee richting een kledingwinkel. Lauren stond vanmorgen ineens op de stoep. Ze had besloten dat ik lang genoeg in mezelf had zitten treuren en dat ik er eens uit moest. Dus nam ze me mee richting de stad.

Vanavond hebben we besloten een filmavond te houden. Een filmavondje onder ons meiden. En met "ons", bedoel ik de zussen van de 5 Seconds of Summer-leden. Met andere woorden: Lauren, Mali-Koa en ik. Ethan gaat vanavond samen met Harry gamen bij zijn huis. Voor Ethan is het ook wel even fijn om het huis uit te kunnen. Hij heeft al die tijd voor me gezorgd, en heeft me daarbij geen moment uit het oog verloren. Hij heeft Luke en Ashton beloofd om een oogje in het zeil te houden en hij houdt zich stellig vast aan die belofte.

Terwijl Lauren me meesleept langs de vele kledingrekken, zit ik diep verzonken in gedachten. Het duurt nog maar twee weken tot de jongens terugkomen van hun tour. Het is weliswaar maar voor twee weken, aangezien de tour daarna weer doorgaat. Maar alsnog. Ik heb de jongens zo erg gemist en kan niet wachten tot ik ze weer in levenden lijve kan zien. Dat ik ze weer kan knuffelen, en face to face met ze kan praten. We bellen wel zo'n beetje elke avond, maar toch is dat anders. Het voelt anders en ergens doet het pijn. Pijn om het feit dat ze zo ver weg zijn.

'Waar denk je aan?', vraagt Lauren ineens, terwijl ze me lachend aankijkt en een leren rokje voor zich houdt. 'Ik heb je inmiddels drie keer gevraagd wat je van dit rokje vindt.'

'Niet echt mijn ding', mompel ik. Ondertussen kijk ik om me heen. Ik heb geen idee in welke winkel we nu staan, maar het assortiment is groot. Het is ook best een grote winkel. 'Waar zijn we?'

'Forever New.' Lauren gaat verder met het afspeuren van de kledingrekken naar een andere rok. 'Wat vind je eigenlijk van die Ethan?', vraagt ze dan ineens na een lange stilte. Ik kijk haar verbaasd aan en begin dan te lachen. Lauren haalt haar wenkbrauw naar me op.

'Ethan en ik zijn gewoon vrienden, dat weet je. Ik voel niks voor hem.' Lauren knikt een beetje. 'En sowieso, Ethan is homo. Áls ik al iets voor hem zou voelen, dan was het toch niks geworden.' Lauren kijkt me blozend aan.

'Oh. D-Dat wist ik niet. Sorry.' Ik grinnik even en sla mijn arm om Lauren heen.

'Maakt niet uit. Kom, ik wil nog bij de broeken kijken.'

-

Later die avond lig ik naar het plafond te staren. Mali-Koa en Lauren liggen al een tijdje te slapen, maar mij lukt het niet om in slaap te komen. De afgelopen paar weken heb ik al vaker moeite gehad met in slaap te komen, dus inmiddels is het niets nieuws. Maar vanavond is het wel heel erg. Ik probeer het al drie uur en heb al van alles geprobeerd. Maar de gedachten blijven rondspoken in mijn hoofd.

Met een zucht stap ik mijn bed weer uit en loop ik om het matras van Mali-Koa heen. Na een paar keer bijna gevallen te zijn doordat ik niks zie in het donker, kom ik aan in de badkamer en schrik ik me kapot als ik naar mijn spiegelbeeld kijk. Ik heb diepe wallen en zie heel erg bleek. Ik ben dan ook erg moe, maar ik had niet verwacht dat ik er zo slecht uit zou zien.

Ik besluit het medicijnkastje te doorzoeken op slaappillen. Ik kan me ergens vaag herinneren dat Luke ooit slaappillen gebruikte, omdat hij voor een lange tijd slecht in slaap kon komen en een goede nachtrust was nou eenmaal belangrijk met zijn drukke schema. Misschien dat hij die nog wel ergens heeft liggen.

Na een tijdje gezocht te hebben, heb ik dan eindelijk het potje gevonden. Ik kijk nog even in de bijsluiter om te kijken hoeveel ik er eigenlijk in zou mogen nemen. Mijn ogen vallen op een stukje tekst waarin staat dat je deze slaappillen niet moet gebruiken tijdens een zwangerschap, omdat het een miskraam kan veroorzaken.

Ik blijf een tijdje naar het potje staren, terwijl ik mezelf afvraag of ik het wel of niet moet innemen. Maar aan de andere kant, ik wil af van die zwangerschap.

Zonder er verder over na te denken, draai ik het deksel van het potje af en laat ik een paar slaappillen in mijn hand vallen. Ik pak het glas van de wastafel af, vul het met water en neem dan de pillen één voor een in. Volgens de bijsluiter duurt het een tijdje voor het begint in te werken, dus besluit ik nog even beneden te gaan zitten. Ik zet de televisie aan op één of ander saai praatprogramma en laat mezelf wat onderuit zakken.

Na een tijdje begin ik me wat moe te voelen. Maar ik begin me niet alleen maar moe te voelen, maar ook misselijk en draaierig. In blinde paniek zoek ik naar mijn telefoon en klik ik op de eerste persoon in mijn contacten.

'Lyss? Gaat het goed? Het is drie uur 's nachts', hoor ik de slaperige stem van Ashton door de telefoon vragen. Ik begin te snikken. 'Alyssa? Wat is er aan de hand?', vraagt Ashton nu bezorgd. Ik hoor de paniek in zijn stem.

'Niet boos worden', mompel ik na een tijdje. Ik sluit even mijn ogen door de plotselinge vlaag van draaierigheid. 'Ash, weet je nog die slaappillen van Luke?'

'Alyssa, wat heb je gedaan?', vraagt Ashton voorzichtig. Een slome glimlach ontstaat op mijn gezicht.

'Ik kon niet slapen', mompel ik weer. 'Wil je aan Luke doorgeven dat hij nieuwe pillen moet bestellen? Het potje is nu leeg.' Ik hoor Ashton naar adem happen.

'A-Ally? Hoeveel pillen zaten er nog in?' Ik haal mijn schouders op en open mijn ogen weer. De kamer draait rond en ik begin zwarte vlekken te zien.

'Zeven? Acht misschien?', breng ik twijfelend uit. 'A-Ash, ik voel me niet zo goed.' 

Fijne feestdagen!