Sevdiğim Çocuk Bir Mafya

ONUR

Onur Abim 26 yaşında. Çok iyi bir mimar. O da istanbulda yaşıyor. Benim en büyük amcamın oğlu. Amcam ve teyzem Onur Abim çok küçükken ölmüşler. Onur Abim daha 8 yaşındayken. Ben o zaman yeni doğmuşum. Onur abimin ailesine saldırmışlar. Evlerini kurşunlamışlar. Amcam ve teyzem Onur abimi korumayı başarmışlar. Onur abimi korumak için kendi hayatlarından vaz geçmişler.
Onur abimle biz hem anne hemde baba tarafından akrabayız. Onur abimin annesi benim teyzemdi. Babası da amcam. Bizim ailemizin çok düşmanı vardır. Bir o kadarda dostumuz vardır. O yüzden küçük yaşta hem öksüz hemde yetim kalmıştı. Dedem ona babalık yapmıştı. Onur abimi bu zamanlara dedem getirdi. Bizim soyismimizi duyan herkez saygı duruşuna geçer. Dedemi gören kaçıcak yer arar. Özdemir ailesi mardinin en önemli ailelerinin başında gelir. Mardinin saygı değer aileleri desek daha iyi olur. Bu soyadı biz dedem sayesinde aldık. Önemli olan soyadımız değil. Soyadındaki güç. Berfin Özdemir.
...
Etraftakilere bakarken Onur abimin yanına geldiğini gördüm.
"Berfin, nasılsın?"
"İyiyim, Onur Abi sen nasılsın?"
"Bende iyiyim. Aldım haberlerini. Artık sık sık görüşürüz."
Onur Abim benim sır ortağım. Kimsenin bilmediğini Onur abime söylerdim. Çok iyi sır saklar.
"Onur Abi ben pek emin değilim."
Onur Abim niye dercesine başını salladı.
"Onur Abi dedemin durumu ortada ailemi nasıl yalnız bırakırımki."
"Ah Berfin çocukluğundaki gibi senden önce hep ailen gelmiştir. Evet dedemizin durumu ortada ama O yalnız değil. Amcam ve teyzem var. İstediğin zaman onları gelip görebilirsin. Hatta belki dedem bile gelir."
Sesinde alaycılık vardı. Birden yüzüm güldü. Kaşlarımı kaldırarak.
"Onur Abi dedem istanbula gelicek."
dedim aynı alaycı ses tonuyla ikimizde güldük. Onur abimle ne zaman konuşsam böyle rahatlıyorum kimse bana onun kadar iyi gelmiyor.
Sonra hiç tereddütsüz boynuna sarıldım. O da aynı şekilde bana sarıldı. Ardından yanımıza Poyraz geldi.
"Bakıyorum neşeniz yerinde."
"Ay geldi yine yürüyen yıkık."
Poyraz kaşlarını kaldırdı.
"Ne dedin?"
"Bişey demedim. Ah şu sakar kız kahveyi üstüne boca etti. Çok üzüldüm ya gitti güzelim kahve."
Poyraz'ın ardından Hazal ve Abim de geldi. Biz yine tüm kuzenler bir aradayız. Ama dikkatimi Yiğit çekmişti. Kenarda oturmuş bize bakıyordu.
"Abi sence Yiğit'e ayıp olmadımı. Biriniz gidip onuda çağırın."
"Evet Berfin haklı çocuk orda oturmuş. Siz birinizde akıl edemediniz. Ben gidip çağırırım."
Hazal bizi arkasında bırakarak Yiğit'in yanına gitti. Yiğit ilk başta istemesede Hazal'ın ısrarlarına dayanamayıp yanımıza geldi.
"Selam."
Herkez hep bir ağızdan.
"Selam." dedi.
Ben ise etraftakilerin yüzünü güldürmek için.
"Poyraz bize kahve alsana."
"Niye yine üstüme dök diyemi."
Herkez güldü. Onur Abim,
"Sen yaptın değilmi. Anlamalıydım."
Güzle bir kahkağa atarak. Poyraz'a döndüm ve sırıtarak,
"Hak etti ama."
"Tamam herkeze kahve alıyorum. Ama Berfin'in kahvesi soğuk olucak. Onun sağı solu belli olmuyor. Bu sefer sinirlenirse yakar beni affetmez."
Güzel bir gülümsemeyle,
"Affetmem. Beni sinir edeni rezil ederim."
Poyraz gülerek kafeteryaya indi.
Hazal'la abim göz göze gelince bile Hazal gözlerini kaçırıyordu. Bunu anlayan abimin yüzü düştü. Hazal'ın kolunu cımırdım. Gözlerini kocaman açmış kızgın kızgın bana bakıyordu.
Onu zorla koridorun sonuna götürdüm.
"Hazal iyimisin sen abim nasıl üzülüyor farkındamısın?"
"Abimde abim bıktım ya. Bende üzülüyorum Berfin."
"Ne saçmalıyorsun sen ya."
Bana açıklama bile yapma gereği duymadı. Bu kardeşlerde genetik galiba. Sinir olmuştum. Yalnız kalmaya ihtiyacım vardı. Hazal bana bunu nasıl yaptı. O benim kardeşim gibiydi. Sinirli bir şekilde Hazal'ı orda tek bırakarak bizimkilerin yanına gittim. Telefonumu ve kot ceketimi alarak o hışımla dışarı çıktım. Herkez şaşkın gözlerle beni izliyordu. Arkamdan seslendiler ama arkamı bile dönmedim. Gözlerimden yaş kendi kendine dökülüyordu. Yine başım ağrıyordu. Kendimi bir hışımla dışarı attım. Derin derin nefes alıyordum. Sonra kendimi toparladım. Bir bankın üstüne oturdum. Çok geçmeden yanıma Onur Abim gelmişti. Yüzünde korkmuş bir ifadeyle etrafa bakıyordu. Beni görünce derin bir nefes aldı. Hemen aynı hışımla yanıma geldi.
"Berfin ne oldu?"
Çok dolmuştum. Yanıma oturan Onur abime sım sıkı sarıldım. Birden hüngür hüngür ağlamaya başladım.
Onur abimde bana sarıldı.
"Ne oldu?"
Sesinde çok güzel bir yumuşama vardı. Ben ise ağlıyordum. Onur Abim bana bakmaya çalışsada ben gözlerimi kaçırıyordum.
"Anlatmak istermisin?"
Eline bir peçete aldı. Göz yaşlarımı tek tek sildi. Bir an göz göze geldik. Ama ben onun gözlerine odaklanmıştım. Başka hiç birşey düşünemiyordum. Bir an sanki dünya bizim için durmuştu. Ben acaba ona karşı birşeyler mi hissediyordum?
Aklım başımda değildi. O ise gülümseyerek ve sabırla bana bakıyordu. Biraz sakinleşince konuşmaya başladım.
"Hazal'la biraz dalaştık. Bu aralar aramız pek iyi değil. İçerde tartışınca da dayanamadım."
Biraz şaşırmışa benziyordu. Biraz değil baya şaşırmışa benziyordu.
"Ama siz çok iyidiniz. Ne olduda bu kadar kötüsünüz?"
Başımı yana yatırdım. Konuşmak istemiyordum. Bu benimle alakalı bir şey değil. Bu Hazal'la abimin arasında bir konu bunu kimseye söyleyemem.
"Bu benimle alakalı bir konu değil. Anlatamam. Benimle alakalı bir şey olsa söylerdim.
"Tamam ama üzülme artık. Hazal sinirli biri ne kadar şakacı olsada gözü kararınca kimseyi görmüyor. Bunu en iyi sen biliyorsun. Onun en yakınısın. O da yaptığından pişmandır şimdi."
Olumlu bir şekilde kafamı salladım. Ama artık konuşmak istemiyordum. Sadece sarılmak istiyordum. Bunu anlayan onur hemen kollarını açtı. Sanki düşüncelerimi okuyabiliyordu. Bende ona sımsıkı sarıldım.
O sırada tanıdık birini gördüm. Yiğit dışarıda bizi izliyordu. Ben ise döndüm kaldım. Yiğit çok sinirlenmişe benziyordu. En son dayanamayıp hastanenin dışına çıktı.
"Onur Abi sen yukarı git ben toparlanıp geleyim. Bizimkiler beni böyle görmesin."
Olumlu anlamda başını salladı. Ve yukarı çıktı. Şimdi Yiğit beyin peşinden gitmem lazım. Of Yiğit...