IJsstrijders

Hoofdstuk 4 • Onverwachte brieven

Daar is dan hoofdstuk 4!!
Weer spiksplinternieuwe zinnen op een rijtje. Laten we snel beginnen...

Wat vooraf ging:

Ravi werd vermoeid wakker omdat ze heel de nacht had wakkergelegen van wat er die avond met Novan was gebeurd. Toen Charlie uiteindelijk vroeg of ze mee wilde jagen, klaarde ze op.
Niet veel later stonden ze al op de Westervlakte: het jachtgebied van de dorpsbewoners.
En uiteindelijk begonnen ze dan te jagen. Ravi ving een konijn, en later op de terugweg zag ze iets: een sneeuwuil met in zijn klauwen een prooi. Ze besloot deze kans niet te missen, en ging in de aanval. Nadat haar pijl haar doel: het konijn, had geraakt, had ze niet alleen extra eten, maar ook een prachtige overwinning in haar zak gestoken: van zo'n afstand in één keer raak!
Maar die blije gevoelens werden onderdrukt door een bekende stem van achteren...

Deze keer begint de muziek vrijwel ergens aan het eind, bij: Ze zat op de tafel en keek een beetje levenloos toe hoe de mannen te werk gingen.

Veel leesplezier, en vergeet niet op die coolle ster te drukken om te voten :D --->

Hoofdstuk 4

Voorzichtig draaide Ravi haar hoofd om. Haar dreigende ogen ontmoetten de zijne.

Daar stond hij. Met zijn maten om zich heen. Een paar kwamen net tot stilstand en hijgden van het stuk wat zij gerend hadden.
'Nee echt, je was echt goed.' zei Novan zacht, na het zien van haar dreigende blik.
Ravi antwoordde met een soort sarcastisch snufje en kwam langzaam overeind.
'Dus gisteravond was je gewoon ineens weg, en nu doe je alsof er niets gebeurd is?' ze zag hem van haar wegkijken.
Een jongen die naast hem stond, knap gespierd, draaide zijn hoofd naar hem toe. Hij wilde iets zeggen, maar Novan kwam plotseling in beweging en liep met grote passen naar haar toe. Hij stopte iets te dichtbij zodat hij in de "romantische zone" kwam.
Versteend bleef Ravi staan. Hij bleef ook staan. Even was ze gevallen voor de glimp in zijn prachtige, kastanjebruine ogen. Maar kwam toen weer tot de realiteit
'Ravi, ik wist echt niet dat je het zo erg zou vinden, we kwamen gewoon net even langsrennen en toen zagen we jou, en ja...' hij haalde even zijn hand door zijn haren en bleek het ongemakkelijk te vinden in het bijzijn van zijn vrienden.
Ravi had geen zin in een gesprek of excuses. Ze wilde gewoon... Jagen. Dat was de reden dat ze hier was: om even weg te zijn van haar gedachten over gisteravond. En precies toen, zorgde de enige wie ze op dat moment uit haar hoofd had gezet, dat al die enge gedachtes weer terugkwamen.
De storm in haar hoofd kwam weer op gang, en begon te razen.

Ze zuchtte diep en probeerde Novans oogcontact te vermijden.
'Laat me gewoon met rust en ren maar lekker verder met je vrienden, dat is toch wat je moet doen? Rennen heel de dag? Beetje de omgeving in de gaten houden, even tegen een ijsbeer vechten, metingen of weet ik het... Maar laat mij met rust oké?' en daarmee draaide ze zich om, en liep op een stevig tempo naar haar neergeschoten konijn.
Alleen was ze was nog geen meter verder of ze voelde een hand op haar schouder. Zuchtend hield ze halt. Maar toen voelde ze ineens vanuit de hand van Novan een warmte die zich langzaam maar zeker over heel haar lichaam voelde vloeien. Het voelde vreemd, maar vertrouwd. Voorzichtig draaide ze zich om.
'Ravi, het was niets.' antwoordde hij, sprekend met de warmte die zij ook voelde, met gouden twinkelingen in zijn ogen. 'Ik was naar huis gegaan, en echt, sorry, niet dat ik het zo bedoelde. En sorry dat ik nu alles voor je heb verpest, dat kon ik ook niet weten.'
Ravi bleef hem aanstaren. Tot dat ze merkte dat hij zijn hand had teruggetrokken, en veilig in zijn jaszak had gestopt.
Heel even moest ze zich weer herinneren waar de grens was tussen dromen en realiteit. Ze besefte zich weer dat Novan voor haar stond en haar aan bleef kijken, zijn hoofd een tikkeltje gekanteld. Maar de vragen kwamen weer in haar op: hoe kon het dan dat zijn voetsporen zomaar stopten in de sneeuw? Ze had het goed gezien. En ze wist heel zeker dat ze zijn schoenen niet in de sneeuw had horen kraken. Hadden de sterren haar dan soms betoverd? Voor die hele kleine seconde? Zou dat het verschil maken? Het verschil tussen dromen en werkelijkheid? Hoe dan ook, het klopte gewoon niet.
'Ik geloof je niet.' antwoordde ze tenslotte.
Novan haalde zijn schouders op. 'Dan niet.' grinnikte hij.
Niet echt het antwoord waar ze op gehoopt had, maar een tactische zet.
Ze zuchtte en draaide zich om, liep nog wat enkele meters en bereikte toen haar neergeschoten prooi. Ze haalde voorzichtig de pijl eruit, stopte die weer terug in haar koker en liet wat bloed uit het koude lichaam druipen. Daarna stond ze op en liep weer terug naar waar ze net had gestaan. Ze begon samen met Novan weer terug naar de IJsstrijders te lopen. Het leek eerder vanzelf te gaan: alsof ze geen keus had.
Niet veel later stonden ze weer waar ze net ook stonden. Novan liep terug naar zijn vrienden en bleef er een beetje ongemakkelijk bij staan.
'Hoe ken je haar?' vroeg ineens een jongen met warrig bruin haar naast hem. Ze zag Novan wegkijken en zuchtten.
'Nachtdienst.' antwoordde Ravi tenslotte. De vriend knikte stijfjes, en keek Novan weer aan.
Maar de stilte werd plotseling verstoord door een schreeuwende, bezorgde stem die ze nu liever niet wilde horen: 'Ravi! Daar ben je!'
Ravi schrok en draaide haar hoofd met een ruk naar links. Ze zag meters verderop een zwart figuurtje staan. Het zwaaide wild met zijn armen.
Ze kende dat silhouet en die stem uit duizenden:
'Rustig Charlie, alles is oké!' riep ze lichtelijk geïrriteerd terug. Maar veel zin had het niet: Charlie kwam als een overbezorgde gek op haar afrennen. Typisch Charlie. Iets té bezorgd.
Nadat hij haar eindelijk had bereikt hijgde hij even goed uit en begon toen met praten:
'Ravi, echt, jij laat me pas schrikken, tjonge... Ik zag je huskies al terugrennen maar zonder jou en- Wow.' hij zette zijn handen op zijn knieën en ademde nogmaals diep in en uit.
'Maar goed,' vervolgde hij uiteindelijk, nadat hij zijn ademhaling iets meer onder controle had gekregen (hij klonk nog steeds als een hijgende hyena in een brandend hete woestijn). 'Ik zag je niet en wist voor honderd procent dat we over een uur weer bij de slee hadden afgesproken, en-'
'Charlie, doe eens rustig.' probeerde ze haar broer te kalmeren. Ze keek voorzichtig naar Novan en weer terug. 'Er kwam iets tussen.' antwoordde ze tenslotte.
Pas nu leek Charlie zijn aandacht op andere dingen te richten, zoals de groep jongens die rechts van hem stonden. Zijn gezicht kreeg een verbaasde indruk.
'Wie zijn dat?' vroeg hij op de manier alsof hij was vergeten dat er nog andere mensen in deze ijswereld bestonden.
Ravi wachtte af, in de hoop dat iemand één van de jongens zelf antwoord zou geven, maar het bleef stil.
'De IJsstrijders.' antwoordde ze tenslotte.
Ineens stopte Charlie met hijgen en keek de IJsstrijders één voor één aan. Een viel een korte stilte.
'Hey.' zei hij uiteindelijk. Hij slikte even en keek toen weer naar zijn zus, met zijn bezorgdheid weer teruggekeerd.
'Ravi, we moeten gaan, je weet hoe pap straks zal reageren en eh... Misschien moet je je weer even aankleden, als hij je zo ziet...'
Een paar blikken gingen haar kant op. Ze voelde zich ongemakkelijk worden en knikte bescheiden. Ze keek snel weg en antwoordde ongeïnteresseerd: 'Ja het zal wel.'
In haar gedachten wilde ze hier zo snel mogelijk vandaan. Waarom moest haar broer haar nou altijd voor schut zetten?
Ze zuchtte diep en liep achter Charlie aan, die zich al had omgedraaid en in een stevig tempo weer terugliep naar de slee. Maar ze was Novan niet vergeten, draaide haar hoofd om en gaf hem nog een dreigende blik toe.
Ze had nog steeds geen antwoord gekregen op wat hij haar gisteravond had geflikt.