IJsstrijders

Hoofdstuk 10 • Dingen die niet kunnen

Damdamdam, hoofdstuk 10 staat erop!

Wat vooraf ging...

Op het moment van leven en dood, besloot Ravi het parcours op te rennen en nog nét op tijd haar broers hand vast te pakken. Met alle kracht die ze in zich had kreeg ze Charlie een beetje omhoog, maar lang zou ze het niet volhouden. Gelukkig werden ze gered door een IJsstrijder, genaamd Ayden. Charlie werd geholpen door pap, terwijl Ravi een praatje maakte met de IJsstrijder. Toen ineens stond Novan voor haar neus.

Uiteindelijk verliet ze de Oostervlakte met rode wangen en een verlegen gevoel..

Inmiddels was het weer drastisch veranderd: het weer was omgekeerd naar hevige sneeuwbuien, harde, ijskoude windstoten en een bewolkte lucht. Nadat ze Charlie bijna hadden verloren, had de bezorgdheid van pap met honderd procent toegenomen. Hij liet zijn kinderen niet eens meer jagen.

En dat was heel wat voor Ravi. Na een week kon ze het gewoon niet meer uithouden: na een flinke ruzie, rende ze het huis uit en vluchtte zó ver de Westervlakte op, dat Melica niet eens meer aan de horizon te zien was.

Bevend van de kou en met harde snikken en uithalen liep ze verder naar het gebergte. Ze kwam op een vreemd stuk terecht, en plotseling hoorde ze een monster. Al snel zag ze jongens vechten, een zwaargewonde die naast de poot van het enorme beest lag.

Ravi wilde vluchten, tot dat het beest ineens op haar af kwam stormen. Ze struikelde, klapte hard met haar schouder op het ijs en toen viel ze uit...

Vetgedrukte zin voor de muziek, en veel leesplezier!

Hoofdstuk 10

Alles was zwart. Soms hoorde ze vage stemmen of geruis. Beelden van waar ze zich net had bevonden schoten als een waas voorbij. Ze voelde gedreun, soms een vage prikkel ergens op haar lichaamsdelen. pijnscheuten die van alle kanten leken te komen. Opnieuw hoorde ze stemmen als een echo door het duister spoken:

'Schiet op!'

'Ja, help dan!'

'Je weet maar nooit wanneer dat beest weer op z'n voeten staat...'

'Haast je!'

Ze hoorde hijgende ademhalingen en rennende voetstappen die kraakten in de sneeuwlaag.

'Laat dat maar aan mij over, ga alvast achter ze aan...' was het laatste wat ze hoorde voordat Ravi in een totale duisternis en stilte was gehuld.

***

Ze hoorde een ademhaling met diepe in- en uithalen. Iets achter zich voelde koud aan, maar zijzelf was warm. Ravi werd zich bewust van dat ze ergens lag. Het voelde alsof ze dagenlang een zware tocht door de taiga had gemaakt, hoewel ze niet eens wist hoe zwaar dat eigenlijk zou voelen. Langzaam kreeg ze meer gevoel. Hier en daar voelde ze wat tintelen. Ze voelde haar hart vredig en rustig zijn slagen maken. Ze bewoog zich voorzichtig en opende haar ogen. Een frisblauwe kleur deed haar even goed knipperen. Al snel werden de wazige beelden helder. Dit had ze nog nooit gezien. Waar was ze? Wat deed ze hier? Hoe was ze hier in vredesnaam gekomen?

'Ze komt bij.' fluisterde een onbekende stem. Ravi hoorde wat geschuifel, en ergens in haar ooghoeken doemde een figuur op. Het was voor haar ogen nog moeilijk om scherp te stellen op de snelle reflexen. Vermoeid zuchtte ze en probeerde op een andere manier te gaan zitten. Zodra ze zich op haar linkerarm van de ondergrond probeerde te duwen, schoot een pijnscheut door haar schouder heen. Kreunend zakte ze in elkaar. Onmiddelijk weergalmden voetstappen door de ruimte naar haar toe. Een warme hand pakte haar bij haar andere schouder beet en bracht haar langzaam overeind.