Hoofdstuk 7 • Ren!

147 14 0
                                    

En daar is dan Hoofdstuk 7!


Wat vooraf ging...

Doordat Ravi niet kon beslissen, liet ze het over aan de steen. Deze liet een duidelijk antwoord van 'ja' achter. En dit spoorde haar aan om er tóch tussenuit te glippen.

Ravi ontsnapte via haar raam het dak op en waagde een gevaarlijke sprong naar de dikke sneeuwwand die Melica beschermde. Zonder jas of zelfs een vest besloot ze richting het rechtsgebouw te sluipen. Daar aangekomen wachtte ze eerst nog een tijdje voordat iedereen binnen was, en glipte toen zelf ook naar binnen. Ravi verstopte zich achter een rek met volgehangen kapstokken. Terwijl ze naar de speech van een IJsstrijder luisterde, ontdekte ze plotseling iemand op die een meter voor haar ging staan. Dit was ook een IJsstrijder.

Terwijl Ravi zich wanhopig en angstig begon te voelen, staarden ineens twee paar kille, donkere ogen haar aan...

Start de muziek bij het vetgedrukte stukje, en vergeet niet te voten! ;D


Hoofdstuk 7

De jongen die zo sluw aan was komen lopen had haar oogcontact al gevonden, al voordat ze de zijne had ontdekt. Die donkere, levenloze ogen boorden een gat in de hare. Ravi probeerde zich niet te verroeren, hoewel het allang bekend was dat hij straks de jassen opzij zou rukken en...

Kijk weg. Ga, nu, naar de deur, zei dat vreemde stemmetje weer in haar hoofd. Het verbaasde Ravi en dus probeerde ze verward haar ogen los te rukken van de zijne. Maar het leek wel alsof ze vastgeplakt zaten in haar oogkassen en bij elkaar werden gehouden door een onzichtbare kracht. Uiteindelijk trok ze haar ogen los en keek naar beneden. Een golf van warmte overspoelde haar huid en zenuwen. Alsof ze op de rode knop had gedrukt, wat betekende dat er iets ergs stond te gebeuren, en binnen een seconde haar bloed een en al adrenaline was geworden. Voorzichtig keek ze naar links, waar de deur zich bevond. Nog steeds stond die op een klein kiertje. Dit was haar kans. Maar Ravi's knieën stonden op slot en er was geen beweging in haar lichaamte krijgen. Haar handen beefden zo erg dat ze ze moest vastpakken in de hoop dat ze zouden stoppen met trillen. Met een verslagen blik waagde ze een glimp op te vangen van de starende jongen, waarvan ze alleen nog maar op zijn ogen had gelet. In de angst dat hij haar weer aan zou staren met die verschrikkelijke en dreigende ogen, keek ze snel weer naar beneden. Maar, er was iets veranderd. In die kleine glimp zag ze niet zijn ogen, die in haar richting stonden. Ravi keek weer terug, en tot haar verbazing staarde de jongen vlak langs haar heen. Vermoedelijk op een van de jassen gericht. Zijn ogen dwaalden verder naar rechts, en zijn blik dwaalde af. Ze liet een klein beetje van haar adem ontsnappen, maar veel was het niet: hij stond nog geen twee meter bij haar vandaan en zijn ogen waren te onvoorspelbaar om ook maar één seconde uit het oog te verliezen.

Wanhopig bleef Ravi zijn ogen volgen. Plotseling stopte hij met de rij jassen afgaan -vermoedelijk aan het eind van de kapstok- en begonnen zijn ogen met de weg terug naar links. Opnieuw verstijfde Ravi nog meer dan ze al was, en kon niets anders doen dan afwachten: als ze nu zou bewegen was ze erbij, hoewel ze wist dat hij haar al had gezien. Ongeveer een minuut lang had hij haar ogen aangestaard.

Misschien wacht hij zijn moment af... bedacht ze. Natuurlijk wist ze dat hij dat allang had gedaan. Zijzelf zou het ook gedaan hebben als ze iemand een minuut lang had aangestaard, twee ogen, half verborgen tussen een rek vol jassen. Maar er was iets met hem wat niet klopte. Alsof hij acteerde.

Zijn ogen naderden steeds dichterbij. Ravi bedacht alle mogelijke manieren om weer aan die kille leegte te ontkomen. Maar voordat ze ook al iets verzonnen had, slopen de ogen als beveiligingscamera's, of nog beter, als scherpe klauwen over haar gezicht. Bij elke stap die ze zetten wilde Ravi door de grond zakken. Bij elke seconde, die wel een eeuwigheid leken te duren, moest ze langer in die zwarte, lege diepte staren. Ze wist nooit dat iemands ogen zoiets beters konden verwoorden dan dat ze het zelf waren. Een donkere diepte.

IJsstrijdersWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu