IJsstrijders

Hoofdstuk 9 • Op het randje

Woow mensen, we hebben het nu wel erg druk op school dus sorry voor deze late update. Tja, einde van het jaar dus dat betekent: projecten en toetsweek. Maar nog een paar weekies doorbijten en we zijn voorlopig verlost van het huiswerk die ons tegenhoudt om te schrijven...

Wat vooraf ging...

Na een aantal dagen na de bijeenkomst kon Ravi niet meer wachten op wanneer de proeven zouden plaatsvinden. Wanneer het de dag was, kon ze zich niet meer op de achtergrond houden, en vroeg pap waar ze naartoe gingen. Na aandringen vertelde hij haar in korte lijnen de dingen die ze stiekem al wist. Maar hij gaf haar geen toestemming om mee te gaan. En dit maakte haar kwaad. Na dagen te hebben uitgekeken naar deze dag, mocht ze niet mee!

De woorden van pap lieten Ravi niet tegenhouden: ze glipte stiekem het huis uit via het keukenraam. Niet veel later, op de Oostervlakte, merkte pap haar op en werd aardig boos op de actie van zijn dochter. Maar Ravi wist het goed te praten, en dus kon ze de proef bijwonen.

Nadat het startschot was gegeven, zag ze Charlie met een paar anderen aan kop lopen. Ook zijn buurjongen Thom kon het tempo bijhouden. Maar bij het tweede rondje, was hij zo gemeen om per ongeluk Charlie te laten struikelen. Dit liep echter verkeerd af: Charlie struikelde en viel in de diepe spleet van de ijsvlakte...

Start de muziek bij de vetgedrukte zin, en enjoy!

Hoofdstuk 9

Ravi's hart klopte in haar keel. Haar adem werd onregelmatig en haar keel kneep zich dicht. Links zag ze een paar IJsstrijders van hun plek afkomen, maar ze wist dat zij -ook al waren ze IJsstrijders- nooit op tijd haar broer konden bereiken.

Ravi keek naar links, naar rechts, naar haar vader, naar Charlie. Ze twijfelde geen moment en schoot onder het lint door. Ze voelde de handen van haar vader die haar wilden grijpen, maar ze waren te laat om haar tegen te houden. Ze schreeuwde de naam van haar broer terwijl haar benen op zijn allerhardst in zijn richting renden. Ze zag zijn gezicht die vreesde voor wat er zou kunnen gebeuren. Ravi voelde ijskoude windvlagen door haar haren trekken terwijl haar benen in de fik stond en haar longen steeds meer verkrampten.

'Charlie! Hou vol!' schreeuwde ze nogmaals. Ze zag de handen van haar broer wegglijden. Zijn gezicht was al niet meer te zien. Hij liet nog een gesmoorde kreet ontsnappen.

Ravi zette zich met al haar kracht die ze in zich had af. Op het laatste moment liet ze zich op het ijs langs de spleet vallen, gleed met haar gewicht richting Charlie, stak haar hand in de donkere diepte en schreeuwde zijn naam.

Op het allerlaatste moment greep een ijskoude hand de hare. Al snel begon die grip te verliezen, en was Ravi verplicht om zich dichter bij de spleet te wagen. Haar linkerbeen zocht steun aan de andere kant van de spleet. Nu kon ze haar gezicht langzaam over de rand wagen.

'Hou vol.' smeekte ze, terwijl haar arm het gewicht van haar broer omhoog probeerde te trekken. Ze zag ondanks het rode gezicht van hem, dat zijn ogen hoop en dankbaarheid uitstraalde.

Ravi klemde haar kaken op elkaar en bracht haar andere hand naar hem toe. Met een gevaarlijke slinger kreeg hij die te pakken. Maar daardoor had Ravi minder grip, en voelde zich langzaam ook naar voren schuiven.

'Kom op.' moedigde ze zichzelf aan, en begon haar armen omhoog te trekken. Trillend gingen ze naar boven. Ze liet een kreun ontsnappen toen ze zijn handen moest herpakken. Ze hoorde haar ademhaling, de angstige van Charlie, stukjes ijs die in de eindeloze afgrond verdwenen.

Ze kneep haar ogen dicht en beet zo hard op haar kaken dat ze er vanavond nog last van zou hebben. Tenminste, als Charlie er nog zou zijn.

Ze trok en trok, tot dat plotseling twee sterke handen haar achter de schouders vastpakten. Ravi schrok, maar liet de handen van haar broer niet los. Nooit. De handen omklemden haar bovenarmen, en trokken zowel haar als haar broer het ijs op. Charlie kwam uit de spleet vandaan en zakte neer op het ijs. Een echte opluchting overspoelde Ravi. Ze zuchtte en omhelsde Charlie zoals ze nog nooit gedaan had. Ze voelde een traan over haar wang rollen. Haar broer leefde nog. Hij leefde.