IJsstrijders

Hoofdstuk 6 • Stiekem gluren

HOOFDSTUK 6, ta ta ta tammm!

Wat vooraf ging...

Ravi hoorde plotseling het gesprekje die zij met Novan had gevoerd op de avond toen ze nachtdienst had, en beleefde het angstige moment opnieuw toen ze erachter kwam dat Novan was verdwenen...

Beangstigend schrok Ravi wakker uit deze droom. Omdat ze niet kon bijkomen, besloot ze even beneden naar het toilet te gaan. Tot dat ze ineens de brief opmerkte waar pap en Charlie zo'n belangrijk gesprek over gevoerd hadden. Ze besloot deze te lezen, waarin een oproep van het bestuur van Melica stond: of alle jongens tussen de 16 en 20 zich die volgende avond om half 9 naar het rechtsgebouw van Melica konden komen. Het had met de IJsstrijders te maken...

Verschrikt legde Ravi de brief weg op het aanrecht, zodat het precies in het maanlicht kwam te liggen. Niet veel later ontstond er ineens een dun, gouden straaltje die vloeiende cirkels en lijnen in de lucht vormde, en uiteindelijk haar naam in gouden letters op de brief achterliet. In de hoop dat ze zich alles verbeeld had, stormde ze weer angstig haar bed in.

De volgende dag moest ze saai werk doen in de werkschuur van het dorp.
Die avond kwam ze erachter dat Charlie naar de bijeenkomst van de IJsstrijders ging. Dat bracht haar weer bij zinnen, maar: moest ze wel gaan, of toch niet?

Dan even iets nieuws waarvan we denken dat het makkelijker is: omdat je natuurlijk lappen met tekst aan het lezen bent, kan het wel eens voorkomen dat je voorbij het punt gaat waar je het beste de muziek kan starten. Daarom hebben we die zin nu vetgedrukt zodat je 'm opmerkt tijdens het lezen, en weer snel terug kan vinden zodra je de muziek hebt gestart. DUS, start de muziek bij: Seconden tikten voorbij. Er gebeurde niets en allebei kwamen ze niet van hun plaats af.

Hoofdstuk 6

Met opengesperde ogen staarde Ravi naar de zwarte kant van de steen, in de hoop dat die zou zeggen dat ze zat te dromen. Haar hart begon in haar keel te bonken. Haar maag vormde een beklemde knoop. Haar hoofd voelde zwaar aan van alle gedachtes. Het leek alsof de steen wist wat de juiste keuze voor haar was. Maar aan de andere kant: het was een gewaagde keuze om te gaan. Ze kon betrapt worden door pap, door Charlie, door een andere jongen in het rechtsgebouw, door Novan...

Eventjes maar! drong een vreemde stem in haar hoofd aan. Ravi voelde zich in een soort roes zitten. Ze kneep even in het steentje: het was echt.

Ja dus, het antwoord is ja, dacht ze verder met haar eigen stem. Ze beet kort op haar onderlip en keek om haar heen. Was haar keuze toch wel zo verstandig geweest? Ze was nieuwsgierig, maar aan de andere kant ook bloednerveus. Dit is wat ze wilde, de steen had alleen het antwoord voor haar laten zien.

Ravi, je gaat. Je droomt al dagen, weken, zelfs maandenlang over de IJsstrijders omdat je een van hun wilt zijn. Dit is je kans! Grijp 'm! Wat kan het voor kwaad om even te kijken wat er precies gezegd wordt? Niets toch? Ga, nu! Voordat het te laat is! spoorde ze zichzelf aan. En ze had gelijk: wat had ze te verliezen? Een IJsstrijder is wat ze altijd al droomde te zijn, deze kans kon ze niet laten liggen.

Met een beter gevoel keek ze de kamer weer rond. Meteen viel het raam haar op. Het raam die Charlie gesloten had omdat hij het te koud vond. Maar zij had geen last van de kou. Integendeel: waarom zou ze 'm nu niet weer opentrekken? Lukraak stond ze op en opende het raam. Een windvlaag die voor gewone mensen huiveringwekkend koud zou zijn, maar voor haar slechts voelde als een frisse bries, vloog langs haar heen. Door het voelen van de kou, die haar aan het jagen deden herinneren, dacht ze niet meer na over wat ze deed. Ze duwde het raam nog verder open zodat ze zeker wist dat ze erdoorheen paste. Ze zette haar voet, omgeven door haar wandelschoen, neer op het dunne kozijn. Ze pakte de bovenkant van het raam vast en zette haar andere voet er ook op. Voorzichtig keek ze naar beneden. Haar adem stokte in haar keel: maar liefst vijf meter tot de grond!