IJsstrijders

Hoofdstuk 13 • Illusies

Voordat we je verder laten lezen, hebben we even een belangrijke vraag. Bij sommige hoofdstukken van IJsstrijders, staat: gepubliceerd privé. We hebben geen flauw idee hoe het zo is komen te staan en hoe we het in gepubliceerd kunnen veranderen. Kunnen jullie echter wel alle hoofdstukken zien? Please, laat je antwoord in de comments achter! (Inmiddels opgelost!)

Dan nog een kleine mededeling: aankomend weekend gaan we allebei op vakantie (zo'n 3 weekjes weg), dus schiet niet meteen in paniek als er geen hoofdstuk online komt te staan. Daarna gaan we hard aan de slag voor het komende hoofdstuk! :)

Wat vooraf ging...

Nadat Ravi en Ayden van de rest waren gesplitst, moesten ze zelf de weg zien terug te vinden. Toen er een zogenoemde: Reuzenkreet, voorbij vloog en zijn kreet liet horen, was Ravi even van de wereld af. Een harde pieptoon, wazig zicht en bonkend hoofd waren daarvan het gevolg. Al snel betrok het weer, maar het bleef vreemd...

Tijdens het rennen legde Ayden meer uit over de wezens die in het doolhof leefden. Hij had slechts alleen nog maar de Grielen behandeld, toen de gangen waar ze door liepen plotseling in beweging kwamen. Door paniek, angst, instortend en bevend ijs, gleed ze uit en vloog een andere gang in dan Ayden. Toen ze was opgestaan en de gang in wilde rennen waar hij naartoe was gegaan, blokkeerde een muur de weg.

Ravi was alleen en moest in haar eentje de rest terugvinden. Plotseling kwam er opnieuw Reuzenkreet aan de andere kant van het ijs naast haar zweven. Tot dat ze ineens een lichaam zag liggen. Op datzelfde moment hoorde ze waarschuwende stemmen van de andere IJsstrijders...

Deze keer kan je de muziek gewoon al afspelen vanaf de eerste regels, ook eens handig :)

Hoofdstuk 13

Geschrokken draaide ze zich om. Een kleine, zwarte gedaante flitste voorbij. Een vreemde soort kou tastte haar huid aan en drong langzaam haar innerlijk binnen. Het was een kou die ze met geen andere kou uit deze ijswereld kon beschrijven. Haar zicht begon langzaam te vervagen. Ze voelde een hand aan haar schouder rukken, waarschuwende stemmen die naar de achtergrond dempten.

Een onbekend gefluister vulde haar gedachtekring. Onscherp zag ze een zwartachtig wezen verschijnen. Een zwartgrijs verenkleed. De uiteinden van de vleugels leken wel op een witte mist. Een zwarte snavel. Zwarte klauwen. Vlijmscherp. Diepe, zwarte holtes waar ogen moesten zitten. Gefluister in haar hoofd. Ze werd aangetrokken naar de twee zwarte gaten die haar aangaapten. En dan die kou die alsmaar dieper bij haar naar binnen drong.

Beelden begonnen zich voor haar af te spelen. Op de Westervlakte liep een vrouw in haar eentje. Ze draaide zich om, haar ogen spuwden vuur, daarna verdween alles en liet ze een gesmoorde kreet achter. Haar gedachten sprongen over van beeld naar beeld. In korte flitsen zag ze het IJsdoolhof, drodynen, zwarte gedaantes die haar geruisloos volgden aan het andere kant van het ijs. Smekende en schreeuwende stemmen, dat vreemde gefluister in een taal die ze niet kende. Toen zag ze haar vader en Charlie. Rennende huskies trokken de slee voort. Haar buurjongen Tom stond achter een hoop van ijs, klaar om zijn pijl af te vuren. Het beeld flikkerde toen hij zijn pijl afvuurde. Haar vader was echter te laat om de pijl te ontwijken, en raakte hem vol in het hart. Het gefluister werd luider en luider. Vol verdriet zag Ravi haar vader neerzakken in de slee. Ze wilde op hem afrennen, het speet haar zo erg dat ze ruzie met hem had gemaakt.

Maar ze kon zich niet bewegen. Ze wist niet waar ze zich bevond en voelde niets. Gillend smeekte ze of de slee kon stoppen. Haar tranen vielen als watervallen over haar wangen. Een angst en diep gevoel van spijt zorgde voor pijn in haar innerlijk.

Alsof ze een klap had gekregen, zakte ze in elkaar en keek in een verblindend wit licht. Zonder zich er ook maar iets van aan te trekken, smeekte ze verder, alsof haar vader het nog kon horen.
'Pap,' jammerde ze, 'Wacht...'