IJsstrijders

Hoofdstuk 1 • een IJswereld

Beste lezer, echt helemaal fantastisch dat je begonnen bent met het lezen van IJsstrijders!
Elk hoofdstuk zullen wij even een voorafje doen (die we echt niet te lang maken omdat we dat zelf echt bloedirritant vinden, uit ervaring van het lezen van andere verhalen), om even te herhalen van wat er het vorige hoofdstuk is gebeurd zodat je weer helemaal bij bent, en natuurlijk ook een klein extraatje: 
Bij elk hoofdstuk hoort iets bijpassends, dus bij deze:
In elk hoofdstuk plaatsen wij een lied/soundtrack om je beter in te leven tijdens het lezen. Voor het beste resultaat vermelden we er ook bij wanneer je het beste op 'play' kunt drukken. Want ja, een romantisch stuk met een actievol liedje die in je oren tettert leest nou ook niet zo makkelijk door. 

We wensen je veel leesplezier!

Hoofdstuk 1

Ze rende zo hard als ze kon, maar ze wist dat ze het niet zou halen. Hijgend snoof ze haar neus op. De kou drong haar luchtwegen binnen. De uitgeademde lucht kwam in een rookwolkje naar buiten, steeg op, en verdween zo snel als het gekomen was. De niet-verwarmende zon irriteerde haar ogen. Damn, skibril vergeten. De wind liet haar oren bevriezen. Haar haren vlogen alle kanten op. De sneeuw kraakte onder de zolen van haar snowboots. Hier en daar struikelde ze over uitstekende blokken ijs en hopen dikke sneeuw. Maar ze bleef doorrennen. Sneller en sneller. Het geluid van de voortgetrokken slee kwam steeds dichterbij..

Zou ze het tóch halen?
Ze spoorde haar benen aan, gaf alle energie die ze in zich had, zette af en sprong de lucht in...

Met een doffe dreun belandde Ravi in de zachte sneeuw, terwijl er een regen van glinsterende sneeuwvlokken zich op haar gezicht liet neerdwarrelen. Met de vaart die ze nog over had rolde ze op haar rug. Ze voelde en hoorde haar hart als een gek in haar keel bonzen en haar benen leken nog steeds te rennen. Ze slaakte een diepe, diepe zucht.

Nét niet...

Ze staarde naar boven, naar een grote wolk die de fel schijnende zon verduisterde. De plotselinge schaduw liet haar heldere ogen knipperen. Ineens deed de grijze wolk haar aan iets herinneren. De laatste tijd zat ze er vaak mee, en nu nog steeds, kon ze haar gevoelens er niet in plaatsen. Ook al was het al zo'n veertien jaar geleden. Verward bleven haar opengesperde ogen naar de lucht gericht.

Ik heb haar nooit gekend, en toch mis ik haar. Hoe kan ik nou weten hoe het met haar gaat? Of hoe haar stem klinkt? hoe ze eruit ziet? Of ze op mij lijkt? Hoe ze was...
Ze is alleen niet hier. Niet meer.
Want wij zijn achtergebleven in het koude noorden, ver van de bewoonde wereld. Ik ben nooit in de bewoonde wereld geweest. En ik zal er ook nooit komen. Want de Selectietijd is voorbij. Niemand wordt meer uitgekozen. Dat dachten we tenminste. Want later bleken er uitzonderingen te zijn. Niet veel, maar blijkbaar was er nog een beetje plek in het zuiden.
Maar waarom moest zij er nou tussenzitten?
Waarom kon ze niet fatsoenlijk -zoals bij iedereen- afscheid nemen? Waarom werden de uitgezonderden zo hard toegetakeld? Zij waren toch net zoals de anderen? Hoe komt het, dat bepaalde mensen zoals zij, geen gevoel hebben? Want door hun zie ik haar nooit meer terug.
Ook al heb ik haar nooit gekend...

'Huh?' mompelde ze met een versteende blik op de inmiddels bewolkte lucht.
'Dat je hier bent,' zuchtte hij opgelucht, 'Ik dacht dat je was flauwgevallen, meid wat laat je me schrikken.'
Ravi besefte dat ze nog steeds in de ijskoude sneeuw lag. Ze wendde haar blik af en kwam overeind.
'Sorry.' mompelde ze afwezig, en klopte de sneeuw van haar af.
'Gaat het wel?'
Ze keek haar bezorgde broer aan. 'Ja hoor,' glimlachte ze, 'ik was gewoon een beetje... Ja nogal eh...' stamelde ze wat ongemakkelijk. Ze keek naar de plek waar ze net had gelegen. 'Ik was gewoon even gaan liggen.'
Ze wilde liever niet dat Charlie zou merken dat ze aan haar dacht. Niet dat ze bang was dat hij haar een watje zou vinden -hij had er immers zelf ook moeite mee- maar omdat ze bang was om te breken.
Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Even gaan liggen?' herhaalde hij verbaasd.
'Ja, soort van. Ik sprong naar de slee zoals we altijd doen, maar miste die wéér en toen bleef ik van de uitputting maar liggen, dus ja..' lachte ze onzeker en haalde haar schouders op. Hij schudde lachend zijn hoofd.
'Het is je weer niet gelukt Ravi, ik ben gewoon te snel voor je.'
'De husky's bedoel je.' en ze keek naar de honden die voor de slee lagen.
'Ja, het zal wel...' mompelde hij, ontevreden dat zijn zus weer eens met een betere reden kwam.
'Kom, we moeten naar huis. Pap zal niet blij zijn als we in de sneeuw aankomen.' ging hij dan maar snel verder. Ze gaf kort een blik op de wolken boven de horizon en keek toen naar de slee.
'Ja je hebt gelijk, laten we gaan.'