IJsstrijders

Hoofdstuk 14 • Krachten ontwaken

Zoals we bij het vorige hoofdstuk even hadden vermeld, is het probleem met de privé hoofdstukken OPGELOST. We hebben een mailtje naar het Wattpad Support Team gestuurd en gelukkig is alles nu weer normaal, maar ook bij jullie?

Wat vooraf ging...

Zodra Ravi de waarschuwende stemmen achter haar hoorde, was het al te laat. In een waas kon ze nog net de maun zien die haar op een of andere reden in een andere wereld terecht liet komen. Een wereld waar haar vader werd neergeschoten door haar buurjongen. Het enige wat ze kon doen was schreeuwen en huilen, maar bewegen hoorde daar niet bij.
Ze werd uit de illusie ontwaakt doordat ze bij haar schouder door elkaar werd geschud door Novan. Nadat ze was bijgekomen, merkte ze op dat Aydens onderarm een flink klauw van een drodyn had gekregen en de rest van de groep Cliff weer hadden teruggevonden. Nu iedereen compleet was, geshockeerd, gewond of wat dan ook, ze vervolgden de weg tot het einde van het IJsdoolhof. 

Eenmaal terug in Novans huis, kwamen de beelden die Ravi in de illusie had gezien weer bovendrijven. Ze besefte zich dat het beter was om het goed te maken met haar vader voor er zulke erge dingen zouden gebeuren. En zo verliet ze het huis en de IJsstrijders, om bij haar thuis aan te kloppen...

Muziek starten bij de DIKKE zwarte lettertjes. Veel leesplezier met:

Hoofdstuk 14

Het geluid van knokkels op hout klonk Ravi harder in de oren dan ze had verwacht. Misschien kwam het van de spanning. Misschien omdat ze zich onderweg op de sneeuwval had geconcentreerd en niet op de wind die langs haar oren suisde. De zenuwen raasden door haar lichaam bij iedere seconden die voor haar als een minuut duurde. Toen eindelijk hoorde ze een paar voetstappen over het hout lopen. Eigenlijk wist ze niet of ze daar nu zo blij mee moest zijn of niet. Een sleutel werd in het slot gestoken. Na drie keer draaien kwam de deur in beweging. Ver werd hij echter niet opengedaan. Door slechts het kleine kiertje zag Ravi het verbijsterde gezicht van Charlie. Opluchting inplaats van zuurstof vulde haar longen.

'Ravi?' vroeg hij verbouwereerd.

'Is pap er?' Charlie schudde zijn hoofd, maar hield de deur nog steeds op een kier. 'Kan je me binnenlaten, asjeblieft?' Ze snapte dat het vast heel vreemd moest zijn als je zus ineens voor de deur stond na een dagenlange vermissing.

Twijfelend opende haar broer de deur en maakte de weg vrij. De geur van thuis drong haar neusgaten binnen en gaf haar een vertrouwd gevoel. Maar toen bedacht ze zich de dingen die ze zou moeten uitleggen zodra haar vader er weer was.

'Waar is pap eigenlijk?'

'Hij jaagt nu alleen.' antwoordde Charlie, en sloot de deur voorzichtig.
'Met dit weer?' vroeg ze. 'Ik zei toch dat we eerder moesten gaan jagen en hij zich door die bezorgdheid moest heen worstelen.' mompelde ze er achteraan.

'Waarom ben je hier eigenlijk? Je lijkt nog steeds kwaad.' bemerkte Charlie. Abrupt stopte Ravi met haar snowboots uittrekken en staarde naar haar broer.

'Ik... ik ben gekomen om mijn excuses aan te bieden.' stamelde ze, en keek tenslotte teneergeslagen naar de grond. 'Ik heb aan dingen gedacht en, en... Ik vond toen dat ik mijn excuses aan moest bieden voordat het niet meer zou kunnen. Ik bedoel, straks zou pap mij zijn gaan zoeken en om zijn gekomen op de Westervlakte van uitputting en kou. Dan was het laatste wat ik tegen hem had gezegd...' ze slikte moeizaam de brok in haar keel weg en probeerde een traan binnen te houden. 'Ik had het anders nooit recht kunnen zetten dus bedacht ik me dat het nodig was om terug te gaan.' Ze keek haar broer spijtig aan. Zijn blik zag er nog steeds verbaasd uit.

'Ben je op de Westervlakte geweest dan?' vroeg hij op een manier van: dat-kan-nooit-gebeurd-zijn.

'Eventjes.'