My Lover

I don't care

-Profesorze Hudson.- powiedział Jonah łagodnie, wstając z kanapy.
-Clark.- warknął Reece, po czym podszedł do Zoe.
-Dlaczego nic mi nie powiedziałaś o CJu?- zapytał z wyrzutem.
Zoe spojrzała na niego, a w jej oczach było widać złość. Spojrzała na mnie i na Leona, po czym odwróciła się do niego i zmarszczyła brwi.
-A co miałam ci mówić?- zapytała kipiącym z wściekłości głosem.- Wyjechałeś, słuch po tobie zaginął, miałeś gdzieś, czy którekolwiek z nas żyje.- warknęła patrząc mu prosto w oczy.
Obserwowałam całą sytuację, trzymając mocno Leona na rękach. Mój syn patrzył na Reeca i uśmiechał się do niego niewinnie, jednak nie płakał, nie wyrywał się do niego.
Nie poznał go.
Spojrzałam na mojego synka, po czym wstałam z nim z ziemi.
Reece i Zoe spojrzeli na mnie.
-Wy sobie porozmawiajcie, a my już pójdziemy.- popatrzyłam wymownie na Jonaha, który ucieszył się na moje słowa i energicznie przecisnął się między Zoe a Reecem i stanął obok mnie.
Profesor patrzył na mnie, kipiąc ze złości.
-Gdzie niby pójdziecie?- wysyczał.
Uśmiechnęłam się sztucznie, po czym wyszłam z pokoju. Jonah szedł za mną.
-To gdzie chciałabyś iść?- zapytał, a w jego oczach widziałam nadzieję.
-Wybacz, źle mnie zrozumiałeś.-pokręciłam głową.- już dosyć długo czasu dzisiaj spędziliśmy razem.- oznajmiłam.- co za dużo, to nie zdrowo.- Zaśmiałam się.
Jonah spojrzał na mnie z uśmiechem, a następnie teatralnie złapał się za serce.
-Ranisz mnie!- powiedział, udając smutek.- odchodzę więc...- odwrócił się w stronę drzwi.- jednakże zanim opuszczę, pałac królowej mego serca.- zaśmiał się.- poproszę o numer, abym wieczorem mógł się upewnić, że śnić ona będzie o mnie.- powiedział, robiąc ukłon do ziemi.
Zachichotałam.
Jonah podwinął rękaw swojej kurtki i wyciągnął z kieszeni długopis.
-O cna niewiasto.- podał mi długopis.- czy uczynisz mi ten zaszczyt?- zapytał, uśmiechając się szeroko.
Wzięłam długopis i napisałam na jego nadgarstku ciąg liczb.
-Głupek.- zachichotałam, kiedy on ukłonił się przede mną po raz drugi.
Nagle złapał moją dłoń i spojrzał na mnie wymownie, po czym zbliżył usta i ucałował ją.
-Do zobaczenia, Thylane.- powiedział słodko, wychodząc za drzwi, a ja uśmiechnęłam się do niego i zamknęłam je, po czym spojrzałam na roześmianego Leona.
-TaTa!- krzyknął głośno, a ja jeszcze głośniej się Zaśmiałam.
-Żenada.- usłyszałam za swoimi plecami głos Reeca. Odwróciłam się i spojrzałam na niego gniewnie.
-Cna niewiasta?- zapytał ze śmiechem w głosie.- ile on ma lat?- zaśmiał się głośno, po czym podszedł bliżej.
-Mentalnie?- spojrzałam na niego, marszcząc brwi.- napewno więcej niż ty.- syknęłam i wyminęłam go, kierując się w stronę salonu.
-Dlaczego nie mieszkasz w naszym domu?- zapytał po chwili z wyrzutem.
Stanęłam w wejściu.
Może dlatego, ze to twój dom?
Może właśnie dlatego, że wszystko tam przypomina mi o tobie?
-Zoe mnie potrzebowała.- powiedziałam pod nosem, nie odwracając się w jego stronę.- poza tym, po co w ogóle o to pytasz?-spojrzałam na niego.
Zoe wyczuwając wielką awanturę, podeszła do mnie i zabrała z moich rąk Leona.
Reece spojrzał na mnie z gniewem w oczach.
-Po tym wszystkim co mi powiedziałeś, nie udawaj, że chociaż trochę ci zależy.- warknęłam.
-Zawsze mi zależało i będzie zależeć.- oznajmił.
-Nie kłam!- wrzasnęłam.- skończ z tymi wszystkimi kłamstwami!- krzyknęłam jeszcze głośniej.-Odchodzisz, wracasz, odwracasz, chcesz się zbliżyć, nagle się interesujesz!- zaczęłam nerwowo wymachiwać rękami.- Czego ty ode mnie chcesz?!- wrzasnęłam, zdzierając swoje gardło.- No czego?!- powtórzyłam.
Nie mogąc wytrzymać dłużej wszystkich trzymanych w sobie emocji, rozpłakałam się.
Łzy spływały po moich policzkach, a ja nieudolnie wycierałam je drżącymi z nerwów dłońmi.
-Daj mi w końcu spokój!- krzyknęłam.
Mężczyzna patrzył na mnie. W jego oczach widziałam smutek i ból.
Nagle cię to obchodzi? Co ja czuję? Co mam do powiedzenia?
-Nigdy, prze nigdy...- Reece pokręcił głową.- nigdy nie przestało mi na was zależeć.- powiedział cicho, zbliżając się do mnie.- To wszystko co powiedziałem, to kłamstwo.- oznajmił.
Złapał moje dłonie i przyłożył je do swojego serca.
-Nikt nie znaczył dla mnie tyle co ty.- powiedział czule.- Jedyne o czym myślałem przez ten cały czas, to ty i Leon.- westchnął.- Chciałem do was wrócić, przytulić was i więcej nie zostawiać.
Spojrzałam na niego, jednak złość dalej przemawiała przez moje ciało.
-Kiedy widzę, jak ktoś próbuje się dobrać do tego co moje...-mężczyzna zacisnął szczękę.
Wyrwałam swoją dłoń z jego uścisku i posłałam mu siarczystego liścia w policzek.
Moja dłoń piekła, a jego policzek zaczerwienił się w miejscu uderzenia, jednak on nawet nie drgnął. Patrzył na mnie cały czas tym samym, czułym wzrokiem.
-Nigdy nie byłam twoją własnością!- wrzasnęłam.- Byłam twoją dziewczyną, partnerką, wsparciem...- pokręciłam głową.- Moją miłość- jedynie ten luksus posiadałeś.- wysyczałam przez zęby, ziejąc z wściekłości.
-Wyjdź.- warknęłam.
Reece spojrzał na mnie, a jego oczy przypominały teraz spodek od filiżanki.
-Wyjdź, do kurwy nędzy!- wrzasnęłam.- Możesz nie wracać!- powiedziałam odwracając się na pięcie.- już mnie to nie obchodzi.- wymruczałam pod nosem, wchodząc do salonu, gdzie na kanapie siedziała Zoe, przysłuchując się naszej rozmowie.
Spojrzała na mnie, po czym z aprobatą kiwnęła głową.
Usiadłam na kanapie i wzięłam swojego syna na ręce.
Nie potrzebuję go w swoim życiu. W końcu podniosę się z tego. Przestanę go kochać, skupię się jedynie na nienawiści. Nie chcę darzyć go żadnym uczuciem, temu człowiekowi odebrano ten zaszczyt.
Zmarszczyłam brwi, kiedy usłyszałam głośne trzaśnięcie zamykanych drzwi.
-Słyszałam każde jedno wasze słowo.- powiedziała Zoe przerywając głuchą ciszę, która panowała w pomieszczeniu.- Ty go szczerze kochasz i nienawidzisz.- powiedziała kręcąc głową.
-Chcę go tylko nienawidzić.- powiedziałam, patrząc przed siebie.
-Wiesz, że teraz okłamujesz samą siebie, tak?- Zoe podniosła Leona z moich rąk i usadziła go na swoich kolanach, głaszcząc lekko i czule jego główkę.
-Co proszę?- spojrzałam na nią z niezrozumieniem.
-Nawtykałaś mu i z tym się zgadzam bo na to zasłużył.- oznajmiła łagodnie, łapiąc za nosek mojego synka i zaraz go puszczając, na co on reagował śmiechem.
-Ale?- zapytałam z wyrzutem.
-Ale nie zgadzam się abyś cierpiała i sama siebie raniła.- dodała spokojnie, patrząc mi w oczy.- Nie codzienna jest taka miłość.- powiedziała.
Co ty do mnie mówisz?
Zostawił mnie, nie odzywał się, nie dawał znaku życia!
Wyłączył telefon, wyparł uczucia i wspomnienia!
Zoe spojrzała na mnie, jakby wiedziała o czym właśnie pomyślałam.
Trzymajcie mnie...
Czy ona właśnie chce mi pokazać, że jakiś czas wstecz, to samo ja zrobiłam jemu?
-Ktoś ci kiedyś mówił, że jesteś przerażająco sprytna?- zwróciłam się do niej, unosząc brew.
Zoe zaśmiała się, po czym przytuliła Leona i łagodnie, z wielką gracją ułożyła go na moich kolanach.

Ułożyłam mojego synka do snu. Podeszłam do wielkiego okna i patrzyłam jak mrok pochłania całe miasto.
Mam go kochać i pielęgnować to uczucie? Czy po prostu go nienawidzić?
Reece, raniliśmy się niejednokrotnie.
Niejednokrotnie rozstawaliśmy się i próbowaliśmy zapomnieć, jednak za każdym razem uczucie wygrywało z rozsądkiem.
Mój wewnętrzny głos nie podpowiada nic. Czuję pustkę. Trochę nienawiści i trochę miłości jest jak wisienka na torcie moich uczuć.
Jest jakaś przyszłość przed nami?
Spojrzałam na Leona, który smacznie spał.
Wygląda zupełnie jak ty.