Eén van ons

Hoofdstuk 9 ~ Eva

Dit was een dom plan.
Vanmorgen had ik een briefje geschreven. Voor mijn ouders. Voor mijn zus. Ik twijfelde heel lang, wist niet wat ik erin moest schrijven. Ik had er zelfs even aan gedacht om niet te gaan. Maar toen dacht ik aan Maite. Het idee dat Maite er nu echt niet was. Hoe de dansles was geweest zonder Maite. Hoe verschrikkelijk het zou zijn als ik één van mijn beste vriendinnen voor altijd kwijt zo zijn.
Dat gaf me nieuwe moed.
Op het kleine blaadje schreef ik: "Lieve papa, mama en Lisa. Ik ga met Coco op zoek naar Maite. Maak je maar geen zorgen, ik red me wel. Ik neem geld mee, dus ik zal niet verhongeren of zo. Ik heb mijn mobiel ook mee, dus je kan me bellen, maar je kan me niet overhalen om mee naar huis te gaan, want ik mis Maite te erg. Ik zal op Coco letten en zij zal op mij letten. Ik weet niet hoe lang ik weg zal zijn. Xxx Eva." Tessa liet ik er maar buiten, want mijn ouders zouden het geen fijn idee vinden als ik met iemand die ik maar een dag ken mee zou gaan.
Ik vond het zelf ook geen fijn idee.
Zeker niet met Tessa. Ik wist dat ze iemand anders is, maar ze leek zo veel op háár. Op Birgit. En ik kon Birgit nooit vergeven wat ze gedaan had. Nóóit.
En nu verscheen Tessa opeens. Precies hetzelfde uiterlijk, alleen andere ogen. Ze kwam precies op het moment dat Maite vermist was en Coco en ik hulp nodig hadden. De zin: 'Er bestaan lenzen om je oogkleur te veranderen,' spookte al een tijdje door mijn hoofd. Maar de zin: 'Maite is vermist en we moeten haar vinden,' ook. En daarom ging ik nu op zoek naar Maite met een meisje dat ik nooit kwijt wilde en een meisje dat ik niet vertrouwde.
Coco kwam van de bushalte naar mijn huis lopen en samen liepen we naar Tessa. Daar aangekomen belden we aan. Tessa deed de deur open.
"Hoi," zei ze.
"Hoi," zeiden wij in koor. Maar deze ene keer moesten we er niet om lachen.
Toen was er een stilte. Niet heel ongemakkelijk, want iedereen was in gedachten verzonken. Ik wist dat Coco net zoals ik aan Maite dacht. En Tessa... Nou ja, laten we hopen dat ze niet dacht aan hoe ze ons in de val kon laten lopen. Zoals Birgit blijkbaar had gedaan.
Ik dacht te veel aan Birgit. Ik kon nog steeds niet loslaten wat ze me had aangedaan.
Maar daar ging het nu niet om. Het ging om Maite. En daarom was ik degene die de stilte verbrak en vroeg: "Hoe gaan we dit eigenlijk aanpakken?"
Tessa haalde haar schouders op.
"Ik denk dat we gewoon maar gaan lopen," zei Coco.
"Links of rechts?" vroeg ik.
Coco draaide zich om in de richting van de straat en zei: "Rechts."
Dus we gingen naar rechts.
En we liepen. En liepen. En liepen. Dat was het moment waarop ik me bedacht dat dit een dom plan was. We hadden het allemaal veel beter moeten plannen. Alleen lopen zou Maite niet terugkrijgen. We moesten naar sporen zoeken, mensen ondervragen. Of misschien gewoon minder detectives kijken. Maar dít zou niet werken.
Maar toch liepen we door. En na een tijdje had iedereen honger. Tessa zei dat een McDonalds veel te ongezond zou zijn. En stiekem was ik het wel met haar eens, ik liet het alleen niet merken. Ze was best aardig, ook tegen mij. Overdreven aardig, terwijl ik zo bot tegen haar was. Ik vertrouwde haar nog steeds niet.
We gingen naar een supermarkt en kochten maaltijdsalades. We hadden zelf ook eten meegenomen, maar dat wilden we even bewaren.
Terwijl we op een bankje onze slaatjes zaten te eten, zei ik dat we een beter plan moesten bedenken.
Tessa vroeg: "Hebben jullie al naar sporen gezocht? Op de plaats gekeken waar ze het laatst gezien is?"
"Ja, we hebben de hele buurt afgezocht. Net als de politie. We hebben niks gevonden. We hebben ook met haar moeder gepraat, en die zei dat ze naar buiten was. Dus we hebben de grote speeltuin nog eens tien keer doorgelopen, want daar gaan we bijna altijd naartoe als we naar buiten gaan. Maar niks. Niks gevonden."
Tessa zuchtte even. "Hoe gaan we dit dan aanpakken..."
"Misschien hadden we dit beter van tevoren kunnen bedenken," zei ik met een wrange glimlach.
En zo bleven we zitten, niet wetend wat we nu moesten doen. Zo lang dat we alledrie de moed en het vertrouwen in het plan verloren.
Toen piepte mijn mobiel opeens. Verbaast pakte ik hem uit mijn zak en keek waarom hij piepte. En ik barstte spontaan in tranen uit.
Op het scherm stond: "Gone 4!!!" Ik had dit als wekker in mijn mobiel gezet zodat ik eraan zou denken dat ik het vierde deel van de onwijs verslavende serie Gone mee moest nemen als we gingen afspreken vandaag. Ik was hem al een paar keer vergeten en Maite wilde zo graag weten hoe het verderging.
We zouden afspreken vandaag. Maar alles ging mis. Ik huilde nog harder.
Naar een tijdje waren Coco en Tessa er op de één of andere manier in geslaagd om me weer rustig te krijgen. Ik keek de twee meisjes één voor één indringend aan.
"We moeten Maite vinden, en snel," zei ik vastberaden.

A/n ja sorry dat ik zo lang niet geupdated (oké, hoe schrijf je dit?!) heb, maar ja... Standaart smoesjes: school, geen inspiratie... En uitwisseling :)
Ik hoop dat jullie het toch nog leuk vonden :)
Ik heb echt het idee dat ik nog wat wilde zeggen... Nouja, dan niet he.
Doeii