Eén van ons

Hoofdstuk 11 ~ Coco

Met zijn drieën liepen we op de stoep naast de autoweg. Niemand had enig idee waar we heen moesten, we hadden geen goed plan kunnen bedenken. Tessa was degene die ons uiteindelijk vertelde dat zoeken meer zou helpen dan treuren op een bankje. Waar we moesten zoeken, wist ze dan ook weer niet.
"Hoe laat is het eigenlijk?" vroeg Eva plotseling.
"Weet ik niet, ik durf niet op mijn mobiel te kijken," antwoordde ik.
Ik had geen zin om te weten of mijn ouders, óf vriendinnen, óf andere mensen mij een ongerust berichtje hadden gestuurd. Maar waar ik het bangst voor was, was dat ik mijn mobiel uit mijn tas zou halen en ik geen berichten zou hebben. Alsof niemand me mistte en mijn ouders mijn briefje misschien niet gelezen hadden. Vanochtend, toen ik van de bushalte naar Eva's huis liep, kwam ik langs het huis van Maite. Automatisch keek ik naar binnen, of Maite thuis was. Natuurlijk was ze dat niet en de gordijnen waren ook gesloten. Het zag er droevig uit en opeens kreeg ik enorme medelijden met Maite's moeder. Ik ging op het stoepje voor het huis waar ik al zo'n tien jaar langskwam zitten en pakte de enige pen die ik had uit mijn schooltas. Mijn schooltas was de handigste tas die ik bezat en ik gebruikte hem ook altijd als ik ging logeren, vandaar dat ik hem ook op onze zoektocht naar Maite meenam. Papier had ik wel genoeg, dus ik scheurde een blaadje uit mijn proefwerk-blok van school. Dit blok zat altijd in mijn schooltas, aangezien we bijna elke dag wel een toets hadden, waarvoor we een proefwerk-blaadje nodig hadden. 'Naam, klas, vak, datum en cijfer' stond er bovenaan het blad. Ik schreef alleen de datum op, vijftien mei tweeduizendvijftien. Toen begon ik snel te schrijven, binnen een minuut was ik klaar. Ik had geen idee of het goed was wat ik had geschreven, maar ik wilde dat haar moeder wist dat we haar dochter gingen vinden. Met moeite kreeg ik het blaadje door de brievenbus en liep ik snel richting Eva's huis. Ik had Eva niets verteld over het briefje aan Maite's moeder, want ik wist niet of ze het wel een goed idee vond. De laatste dagen bespreken we alles wat we willen doen voordat we het echt uitvoeren, maar deze keer was dat dus anders.
"Het is vijf uur," hoorde ik Eva opeens naast me zeggen.
"Oh god Eef, je liet me schrikken," zei ik.
Tessa lachte hard.
"Wat is er zo grappig?" vroeg ik aan haar.
'Niks," zei ze, nog steeds lachend. "Jullie zijn zulke leuke vrienden, jullie praten zelfs bijna gelijk."
Nu begonnen Eva en ik ook te lachen.
"Ja, dat horen we wel vaker," zei ik.
"Ik zou ook wel zulke vrienden willen hebben," zei Tessa, ik kon de teleurstelling in haar stem horen.
Ik wist niet wat ik moest antwoorden en Eva zo te merken ook niet, dus liepen we in stilte verder. Tot we opeens een sirene hoorde, ik stond meteen stil. Voor meer dan tien seconden verroerde ik me niet, maar toen barste ik in huilen uit. Eva sloeg een arm om me heen en Tessa volgde haar voorbeeld.
"Wat is er?" vroeg Tessa, die me bezorgd aankeek.
Ik kon het haar niet uitleggen, mijn tranen bleven maar stromen.
"Komt het door je trauma?" vroeg Eva toen zacht.
Ik kon alleen maar zachtjes knikken. Ondertussen begreep Tessa er nog steeds niks van. Het ongeluk was nu precies een maand en één dag geleden, maar mijn trauma had ik nog steeds. Sterker nog, het was alleen maar erger geworden sinds Maite vermist was. Ik was zo wat voor elk klein geluidje bang geworden. Daarom heb ik ook even over deze zoektocht getwijfeld, maar die twijfel was snel verdwenen, want Maite vinden ging voor alles.
"W-welk trauma?" vroeg Tessa niet begrijpend.
Eva keek mij aarzelend aan en begon toen te vertellen.
"Coco heeft laatst iets meegemaakt waardoor ze voor veel dingen bang is geworden."
Meer zei ze niet, maar het verbaasde me ook niet. Tessa hoefde niet alles te weten, we kenden haar nog maar één dag! Ik knikte weer en Tessa keek me met medelijden aan. De sirene's kwamen ondertussen steeds dichterbij en de ambulance zoefde langs ons.
"Ik ben benieuwd wat er aan de hand is," zei Tessa. "Er gebeuren de laatste tijd zoveel nare dingen in deze buurt."
Ik verstijfde even en wisselde een blik uit met Eva. Het was een blik die zei: 'zullen we haar over het ongeluk vertellen?', maar zo te zien vond Eva dat geen goed idee.
"Ja, da's waar," zei Eva toen.
"Zullen we verder lopen?" vroeg Tessa toen de ambulance uit ons zicht en gehoor was. "Gaat het weer een beetje?"
Ze sloeg opnieuw een arm om me heen en keek me aan. Ik glimlachte naar haar.
"Ja hoor, laten we verder gaan."
"Waar gaan we heen?" vroeg Eva. "Ik wil niet zeuren hoor, maar ik begin ondertussen wel een beetje trek te krijgen."
"Ja, nu je het zegt krijg ik spontaan ook trek," zei Tessa.
"Laten we dan iets gaan eten," zei Eva weer.
"Ik ken wel een vage kennis hier in de buurt, misschien mogen we bij hem wat eten," zei Tessa.
"Ja, goed idee. Ik krijg ook wel een beetje trek," zei ik, met mijn gedachte aan al mijn lievelingsgerechten.
"Hij woont hier om de hoek, toevallig," zei Tessa.
Eva had de hele conversatie nog niks gezegd, dus ik vroeg me af of zij het wel een goed idee vond.
"Eva?" vroeg ik. "Ben jij het er ook mee eens?"
"Eeeh, ja hoor," zei Eva, duidelijk uit haar gedachten geschud.
Tessa begon voor ons te lopen en zei tegen ons:
"Volg mij maar!"
Ik keek naar Eva en we haalden onze schouders op, zo van 'oké'.
We liepen achter het meisje met de lange blonde haren die sierlijk over langs haar schouders hingen. Ik mocht Tessa heel erg, het was alsof ik haar al jaren kenden. Ze was zo lief om ons gratis en voor niets te helpen met onze beste vriendin te zoeken, ik zou dat zelf niet eens doen. Eva daarentegen vertrouwde Tessa denk ik niet helemaal, wat begrijpelijk is. Toch snap ik het niet helemaal, want voor de rest is Tessa een heel lief meisje, voor hoe goed ik haar ken dan.
"We zijn er," zei Tessa toen ze stilstond voor een doodnormaal rijtjeshuis.
We liepen over het paadje naar de voordeur. Tessa keek ons één voor één aan en drukte toen vastberaden op de bel.
"Wat als hij niet opendoet?" vroeg ik fluisterend aan Eva, maar blijkbaar had Tessa het ook gehoord.
"Natuurlijk doet hij open, maak je maar niet druk," zei Tessa.
Tessa gaf me hoop en dat vond ik fijn.
Ik glimlachte naar haar en toen bleven me met z'n drieën naar de deur voor ons staren. We hoorde gestommel en toen een klik van het slot. Ik voelde mijn hart bonzen en keek toen in de bruine ogen van een man waarvan z'n leeftijd moeilijk in te schatten was.
A/n het liedje dat hier bij zit, is van het nieuwe album van imagine dragons, dussssss luister maar want hij is leuk :) en de rest van de liedjes ook, dus luister ook maar. Okay? Okay. Oh en nog een vraagje: wat vinden jullie tot nu toe van Tessa?