Eén van ons

Hoofdstuk 5 ~ Coco

Het was inmiddels woensdag en Maite was nog steeds vermist. Eva en ik waren allebei al drie dagen niet op school geweest, maar vooral veel bij elkaar. Van mijn moeder mocht ik niet bij Eva logeren, omdat ze heel bang was dat er ook iets met mij gebeurde. Voor Eva's ouders gold hetzelfde, daarom gingen Eva en ik gewoon elke dag naar elkaar toe met de auto. De politie was inmiddels ingeschakeld, maar volgens mij hielp het weinig. Ik kreeg het idee dat ze de zaak niet serieus namen, maar dat vond ik echt nergens op slaan. Kom op, het was een tiener die vermist was, hoe kon je dat niet serieus nemen?!

Vanaf maandag, toen het officieel bekend was dat Maite vermist was, kreeg ik heel veel berichtjes binnen, zelfs van mensen die ik nauwelijks kende. Ook van een paar vrienden van Maite. Ik las hoe erg ze haar misten, Eva en ik waren dus niet de enige. We wilden zo graag iets doen om Maite te vinden, maar we waren er nog steeds niet over uit hoe we dat precies moesten gaan doen. Er waren drie opties:

Plan A: Zoveel mogelijk bruikbare spullen bij elkaar zoeken en die in een grote rugzak stoppen. Dan stiekem 's nachts van huis vertrekken en overnachten in een tent (die we dan ook nog mee moeten nemen). De volgende ochtend kunnen we dan onze grote zoektocht beginnen.

Plan B: We vragen gewoon aan onze ouders of we Maite mogen gaan zoeken, zodat we het niet stiekem hoeven te doen.

Plan C: We lopen weg als onze ouders niet thuis zijn en laten een briefje achter waar op staat dat we Maite aan het zoeken zijn, dan kunnen ze geen 'nee' meer zeggen.

Na een middag lang overleg waren we toch voor plan C gegaan, deze leek ons het handigst. Ook hadden we veel research gedaan, echt alle social media die Maite heeft, hadden we onderzocht. Op haar tijdlijn van Facebook stonden veel berichten, zelfs van klasgenootjes. Er stond in hoe erg zij in paniek waren en dat ze graag wat wouden doen, maar dat ze geen goede ideeën hadden. Eva en ik hadden wel een goed idee: morgen zouden we de flyers die we vandaag hadden gemaakt verspreiden door de wijk en vrijdag zouden we onze zoektocht beginnen.

Eva en ik kwamen fietsend aan bij onze dansschool, ze zagen Sharée al staan. Sharée is een andere beste vriendin van Maite, ze zitten met zijn vieren op dansen. Sharée keek op van haar mobiel, een kleine 'heey' kwam uit haar keel. Aan haar blik zag ik dat ze het ook al van Maites' vermissing afwist. Eva en ik zetten onze fietsen aan elkaar vast en liepen in slome, gelijke pas naar haar toe. Tegelijk gaven we haar een knuffel en zo stonden we een tijdje, zonder te praten, met zijn drieën te huilen. Zonder Maite waren we niet compleet. Zij had ons bij elkaar gebracht en zonder haar klopte het gewoon niet. We liepen, nog steeds zonder iets te zeggen, de dansschool binnen. Het zag er precies hetzelfde uit als normaal, foto's van verschillende dansvoorstellingen aan de muren en een paar mensen die zaten te wachten tot de les begon. In de kleedkamer waren meiden uit onze dansgroep aan het praten, over gewone dingen, zoals schoolfeesten en andere tienerzaken. Het leek alsof ze nog niks wisten over wat er met Maite was gebeurd. Sharée, Eva en ik keken elkaar aan,
"Naar de zaal dan maar?" Zei Eva uiteindelijk.
Zoals altijd legden we onze flesjes en sleutels op het plankje in de danszaal neer en gingen we bij de rest in de kring zitten. Mariëlle, onze dansjuf, schraapte haar keel om te vragen om aandacht, het werd stil in de zaal.
"Ik moet jullie even iets belangrijks vertellen voor we met de les beginnen," zei ze en ze keek serieuzer dan ooit te voren.
Ik gaf Eva een snelle blik en op het zelfde moment gaf zij mij antwoord met een bevestigende blik.
"Het gaat over Maite," ging Mariëlle verder. "zoals je ziet is ze niet aanwezig, ze is namelijk sinds zondag vermist."
Nu keek ze ons aan en wij staarden een beetje voor ons uit. De gezichten van de anderen stonden vragend en gespannen tegelijk. Ze keken allemaal onze kant op, alsof wij iets moesten zeggen, maar eigenlijk wisten we niks
meer of minder dan zij. Maite was vermist, dat was een feit, waarom ze vermist was of hoe ze vermist was wisten wij ook niet. Na een tijdje stilte zei Sharée:
"Ja, we zijn er echt kapot van."
Iedereen knikte instemmend en begrijpelijk en toen begon de les alsof er niks aan de hand was. We deden dezelfde warming-ups, ze deden me allemaal denken aan Maite, deze hele dansschool deed me denken aan haar. De dansen gingen slechter dan normaal bij mij, mijn concentratie was ver te zoeken. Het enige waar ik aan kon denken op dat moment was Maite die misschien op een vreselijke plek was of ergens helemaal alleen of in de buitenlucht met mensen die ze niet kende of misschien wel in het buitenland of, of, of. Het had geen zin meer om daarover na te denken, we wisten toch niet waar ze was.

In de pauze zaten we zoals gewoonlijk met de hele groep rond de tafel. Mariëlle begon een beetje te vragen of ze al bij waren gekomen van het nieuws. Een paar mensen zeiden dat ze het wel verwekt hadden, maar ik vraag me af hoe. Ik kon het in deze paar dagen al niet verwerken, hoe konden zij dat wel in een halfuurtje? Ach, zij waren geen beste vrienden van Maite, alleen maar dansgenootjes waar ze maar één keer per week, op dansen, mee praatte. Ook wij drieën kregen veel vragen, maar wij konden geen antwoorden geven. Ik wilde huilen op dat moment, maar ik hield het in aangezien ik niet graag in het openbaar huil. Ik zag dat Sharée zich ook sterk moest houden en zelfs Eva beet op haar lip om niet te hoeven te huilen.

Na afloop van de les riep Mariëlle ons nog even bij haar. Ze vertelde ons dat we er in moesten geloven dat het goed zou komen en dat ze er altijd voor ons zou zijn als we haar hulp nodig hadden. We bedanken haar en liepen de danszaal uit. Eva was de eerste die begon te praten.
"Sharée, zou je misschien met ons meewillen als we Maite gaan zoeken vrijdag?"
Sharée dacht na, ze fronste haar voorhoofd.
"Ik zou heel graag willen," zei ze. "Echt heel graag, maar ik kan niet vrijdag."
Ik keek Eva aan,
"We kunnen misschien ook een dagje later gaan, als dat wel uitkomt."
Eva en ik wachtten op Sharées' antwoord. Het duurde even, maar uiteindelijk zei ze:
"Nee ik kan echt niet," zei ze wanhopig.
Ik zag de teleurstelling in haar ogen, ze wilde natuurlijk graag mee helpen haar vriendin zoeken.
"Wat is er dan zo belangrijk dat je niet mee kan," vroeg Eva zo voorzichtig mogelijk.
"Ik heb vrijdag een operatie aan mijn voet, je weet wel, mijn rechtervoet waar ik weleens last van heb tijdens het dansen. Er is dus laatst onderzocht dat er iets mis is met mijn bot. Na vrijdag kan ik niet lopen voor een week, omdat mijn been dan in het gips zit," ze keek ons niet aan terwijl ze het zei.
Ergens in mijn achterhoofd wist ik wel dat ze een keer die operatie had, maar ik had geen idee wanneer. Dit is wel echt de meest onhandige planning ooit.
"Tja," Zei Eva. "We kunnen hier niks aan doen natuurlijk, en jij ook niet."

Met zijn drieën liepen we naar onze fietsen en stapten we op. We hadden het nog even over de zoektocht van Eva en mij en over de operatie van Sharée. Ik werd bij Eva thuis opgehaald met de auto, omdat ik natuurlijk niet alleen met de fiets door het donker mocht. De hele avond had ik nog nagedacht over de zoektocht van vrijdag, ik kon er zelfs niet van slapen. Donderdag gingen we eerst nog de flyers ophangen, ik hoopte maar dat dat in ieder geval al hielp.