Eén van ons

Hoofdstuk 13 ~ Maite

De baas, Kazmier heette hij, was gek genoeg best aardig voor me. Hij had ten eerste mijn uitvlucht-methode gesteund, en hij had me geprobeerd te helpen nadat ik mijn been had gebroken. Hij had me de auto in geholpen. In de hoek van de vrachtauto had een jongen gezeten van rond de 15/16 jaar. Hij had zich opgekruld en heel even naar me gekeken toen Kazmier me de auto in tilde. Tijdens de rit waren we aan de praat geraakt. Het bleek dat hij al die tijd al in een kamer naast me had gezeten. Ik vroeg me af of hij me had horen gillen. Hij zat al twee weken in het krot.
"Heb jij misschien enig idee waarom we hier zijn?", vroeg ik.
"Als ik het zou weten had ik het wel verteld, en dan had ik nu waarschijnlijk ook al een plan om te ontsnappen. Ik ben een expert op dat gebied." Antwoordde hij. Ik wilde vragen waarom maar toen zag ik de blik in zijn ogen en wist ik dat ik maar beter over iets anders kon beginnen.
Ik had geen idee waarover te beginnen dus pakte ik mijn plastic zak met g-sleutels en probeerde er een onder de deur door te duwen.
"Wat doe je, als ik het mag vragen?"
"Ik laat een spoor achter." Antwoordde ik vastbesloten.
"Ik denk niet dat een spoor van geknipte g-sleutels ons gaat redden, sorry hoor." Zei de jongen, half spottend, half verdrietig. Hij had graag gelooft dat het spoor zou helpen.
"Geloof me, dit wel. Ik weet precies wat ik doe." De jongen keek me aan met een spottende blik. Het kwetste me. Hij geloofde echt niet dat het zou helpen. Natuurlijk wist hij niks van Coco en Eva, maar ook maar het kleinste beetje twijfel was fataal in deze toestand. Ik schoof voorzichtig naar de jongen toe.
"Wil je een verhaal horen?" Vroeg ik voorzichtig. Hij keek me glazig en vragend aan.
"Wil je een verhaal horen." Ik zei het fel. Te fel. De jongen schoof bij me vandaan en ik merkte dat ik mijn hand tot een vuist had gebald.
"S- Sorry.. Ik wilde niet..." Zei ik beschaamd.
"Hmm." Antwoordde de jongen.
"Geloof me, het is een heel mooi verhaal. Wil je me een plezier doen en er gewoon naar luisteren?" Vroeg ik. Ik smeekte bijna.
"Hmmpf, doe dan maar als je daar zo blij van word." Antwoordde hij nors.
En ik begon te vertellen.
"Zo'n 10 jaar geleden, ging er een meisje naar school. Voor de aller eerste keer..."
Tijdens het verhaal zag ik zijn blik veranderen. Van nors en strak, naar ontroerd en zacht.
"Heb je dat zelf bedacht?" Vroeg hij toen ik klaar was.
"Nee, het is het verhaal van mij. Hoe ik mijn twee vriedinnen heb ontmoet. En dààrom weet ik dat iemand ons zal komen redden. Zolang ik deze-"ik hield een g-sleutel omhoog"- maar blijf achter laten."
De jongen knikte braaf. Hij snapte waarom ik nog hoop had. Hopelijk had ik hem ook wat hoop gegeven. Misschien, dacht ik, is deze jongen zo slecht nog niet..