Eén van ons

Hoofdstuk 2 ~ Coco

*drie weken eerder*
Ik zat op de fiets van pianoles naar huis. Het was zes uur 's avonds, spitstijd in het verkeer. Ik luisterde The Script, het was echt mijn nieuwe verslaving. Ik heb altijd maar één oortje in als ik op de fiets zit, zodat ik nog wel goed op de weg kan letten. Ik hoorde iemand van achter bellen met zijn fietsbel, dus ik ging een beetje opzij. Het was een man, ik dacht van een jaar of dertig. Hij fietste snel, iets te snel zelfs. Tien meter verderop zag ik het stoplicht staan, hij stond duidelijk op rood. In een flits zag ik de man en in een flits was hij verdwenen. Ik hoorde gegil, zag remmende auto's en toen zag ik de man. Hij lag onder de auto, het bloed droop uit verschillende lichaamsdelen. Mensen renden naar hem toe en knielden bij hem neer. En ik, ik stond daar maar stil te staan, mijn muziek nog op, starend naar alle geschrokken mensen. Het stoplicht was inmiddels op groen gesprongen, maar ik was veel te erg in shock om ook maar één stap te kunnen zetten. Hoe meer ik naar de gebotste auto en fietser keek, des te misselijker ik werd. In de auto zaten drie jongens, ik denk van een paar jaar ouder dan ik. Ze zagen er niet bepaald onschuldig uit en ook niet echt geschrokken. Misschien hadden ze de man wel expres aangereden, dat zou echt erg zijn! Toen hoorde ik uit de verte de sirenes van een ambulance, ik raakte in paniek. Wat stond ik hier nog nutteloos te zijn, moest ik niet iets doen? Of moest ik gewoon weggaan? Voor ik het tegen kon houden begonnen de tranen over mijn wangen te rollen. Ik huilde hard, maar wel bijna geluidloos. Mijn haar begon aan wangen te plakken, ik probeerde nog naar voor te kijken, maar mijn zicht was te wazig. Uit het niets voelde ik vanachter twee stevige armen die zich om me heem klemde. Ik probeerde los te komen, maar toen hij zich omdraaide en me een zachte knuffel gaf, merkte ik dat ik veilig was. Minuten lang huilde ik op de schouder van de jongen, die ik helemaal nat maakte van mijn tranen. Maar ik kon er niks aan doen, het gebeurde gewoon.
*drie weken later*
Ik zat op mijn kamer een beetje gitaar te spelen. Ik was in een goede bui, want ik kon eindelijk 'That Thing' spelen. 'That Thing' is een liedje dat ik samen met Eva en Maite gemaakt had. Maite zingt, Eva speelt de gitaar en ik doe de piano. Maar het leek me wel leuk om hem ook op de gitaar te kunnen. Toen riep mijn moeder opeens vanaf boven.
"Co, kan je even komen, ik moet ergens met je over praten"
Ik schrok. Ik schrik altijd als mensen dit zeggen eigenlijk, omdat het meestal iets ergs betekent. Het zal vast vast gaan over het ongeluk van laatst, dacht ik. Ik had er een erg trauma aan overgehouden, zo erg dat ik zelfs naar een psycholoog moest. Ik was nu nóg banger voor dingen dan dat ik al was. Ik schrok van elke klein geluidje en zag steeds vlagen van het ongeluk. De man was om het leven gekomen en de jongens zijn niet gestraft. Ik had me nog nooit zo bang gevoeld als toen bij het ongeluk. Gelukkig was er iemand die me opving en uiteindelijk naar huis heeft gebracht. Ik wou hem op een special manier bedanken, maar het vervelende is dat ik alleen zijn voornaam wist. Ik was te verbijsterd van het ongeluk om hem zijn adres of telefoonnummer te vragen.
"Co!"
Ik schrok weer. Pfoe, oja mama wou met me praten . Ik rende de trap op, drie treden overslaand.
"Nou?," zei ik toen ik de woonkamer binnenkwam en bij mij en tafel schoof.
"Oké, je gaat hier heel verdrietig van worden, maar ik moet het je toch vertellen," zei mijn moeder.
"Zeg het dan ook meteen!" Schreeuwde ik met pure angst in mijn stem.
"Maite is sinds gistermiddag vermist."
"Wat?! Vermist? Wat bedoel je met 'vermist'?"
"Nou precies wat je denkt, ze is nergens te bekennen."
"En waarom krijg ik dit nu pas te horen?" Ik werd boos en stond op. "Hoe lang weet je dit al?"
"Lieverd, ga even zitten en laat me gewoon uitpraten."
Met tegenzin ging ik terug op mijn stoel zitten. Mijn moeder praatte langzaam verder.
"Haar moeder vertelde dat ze even naar buiten was gegaan, in haar eentje, zoals ze wel vaker doet weet je wel?" Zonder antwoord af te wachten praatte ze verder, "Om acht uur 's avonds was ze nog steeds niet thuis, terwijl ze normaal altijd voor het eten thuis is. Haar moeder begon zich toen al zorgen te maken, maar kon nog niks doen omdat het nog geen vierentwintig uur geleden was dat ze haar niet meer had gezien."
In mijn hoofd begon ik snel te tellen, het was nog maar twintig uur geleden dat ze voor het laatst gesignaleerd was. Nog steeds was dat dus niet lang genoeg om de politie kunnen inschakelen dus. Ik voelde dezelfde shock als drie weken geleden. Ik begreep het ook niet. Of ik besefte het niet, dat kon ook. Hoe kon Maite nou vermist zijn? Ze was toch niet zelf weggelopen? Want als dat zo was voelde is me schuldig, dan had ik beter op haar moeten letten. Waarom zou ze dat überhaupt doen? Het ging toch gewoon goed met haar, of heb ik iets over het hoofd gezien? Het rare was, ik kon me niks anders bedenken dan dat ze was weggelopen. Hoe was je anders vermist geraakt? Maar Maite, die altijd zeker van zichzelf was en geen reden had om weg te lopen, zou dat toch nooit doen? Bovendien zou ze het wel aan Eva en mij vertellen, wij waren immers haar beste vriendinnen. Eva! Zou die het al weten? Zoveel gedachtes in één keer, ik werd er verschrikkelijk moe van. Ik voelde tranen opkomen en beet op mijn lip. Ik huilde op dezelfde manier als bij het ongeluk, alleen nu met meer geluid. Ik voelde weer twee armen om me heen slaan en wéér maak ik een schouder helemaal nat.
Na een tijdje gehuild te hebben liep ik, zonder iets te zeggen, terug naar mijn kamer. Ik gooide de deur achter me dicht en liet me vallen op mijn bed. Ik begon opnieuw te huilen. Ik pakte mijn mobiel van mijn nachtkastje en begon Eva's telefoonnummer in te toetsen. Maar toen bedacht ik opeens dat ik geen idee had wat ik moest zeggen. Ik nam aan dat ze het nog niet wist van Maite, anders had ze me wel gebeld, dacht ik. Eigenlijk durfde ik niet te bellen, ik wilde haar niet verdrietig maken. Toch moest ze het weten. En dus verzamelde ik al mijn moed en drukte op de bel-toets.

-a/n ik word echt verdrietig van dit hoofdstuk. Ik schrijf het ook echt vanuit mezelf, dus hoe ik echt ben. Ik zou denk ik precies zo reageren, omdat ik zo veel om Maite geef :)