Eén van ons

Hoofdstuk 10 ~ Maite

Ik zat op de grond van mijn cel. Voor me lag een groot vel, een schaar en een vorm van een G-sleutel die ik kon overtrekken met het potlood dat ernaast lag. Over een half uur zouden we vertrekken en ik wilde zeker weten dat, waar we ook heen gingen, ik een spoor achter liet dat Coco en Eva zouden begrijpen en volgen. Ik voelde gewoon dat ze me kwamen zoeken. Dat wist ik gewoon.
Ik had al veel G-sleutels gemaakt. Ons teken, van Coco, Eva en mij. Ik wist dat ze zo zouden weten dat ik het was. Het kon niet anders. Het mócht niet anders! Zij waren mijn enige hoop. Wie wist wat die engerds hier met me van plan waren...
Ik hoorde voetstappen vlak bij de deur. De "Baas" wist van mijn vel, en had het gek genoeg goed gekeurd, maar zodra mijn bewaker het zou zien zou hij me in elkaar slaan. Hij gebruikte alles als een excuus. Mijn hand gleed omhoog naar mijn opgezwollen blauwe oog. Hij hield er heel erg van om mensen te martelen. Nadat hij bij onze eerste ontmoeting klaar met me was geweest had ik er een gekneusde rib aan over gehouden en mijn tand had door mijn lip gezeten. Snel tilde ik mijn matras op en schoof ik alle spullen eronder. Een seconde later vloog de deur open. Zonder geklopt te hebben. Zoals gewoonlijk.
"Meekomen jij!", schreeuwde de bewaker met zijn gewoonlijke accent. Ik probeerde op te staan. Het ging heel moeilijk. Ik had de laatste dagen zo weinig eten gehad dat ik bijna geen energie meer had en het had me uitgemergeld. Ik was van mezelf al heel erg dun geweest. Ik had geen vet reserves om op te functioneren en met iedere dag alleen maar een beetje brood en water kon je ook niet echt fatsoenlijk functioneren. Ondanks dat alles ging ik toch nét iets te sloom voor de bewaker. Hij stormde op me af en greep me bij mijn lange, ongekamde haar. Hij trok me eraan omhoog, alsof ik een pop was. Ik krees het uit van de pijn, maar zijn bulderende lach kwam er toch nog bovenuit. Hij liet mijn haar niet los maar in plaats van dat sleurde hij me er aan mee. De tranen stroomden in mijn ogen van de pijn en daardoor kon ik niks meer zien. Plotseling stopte hij.
"Kan jij nog trap lopen?", fluisterde hij in mijn oor. Er liep een koude rilling over mijn rug. Zijn stem zat vol met haat en leedvermaak. Ik wist dat hij niet op een antwoord zat te wachten dus ik knipperde mijn tranen weg en zag vaag een trap verschijnen vlak voor me. Ik pakte de reling vast en deed voorzichtig een stap naar beneden. Toen mijn voet neer kwam wankelde ik een beetje en dat was genoeg voor hem. Dat ene kleine moment van zwakte was genoeg om me van de trap te duwen. En dat deed hij dan ook. Ik had het al aan zien komen maar toch gilde ik van schrik toen alles ineens vaag werd door de snelheid. Ik tuimelde de trap af en het voelde alsof er nooit een einde aan zou komen zo lang was hij. Plotseling kwam ik tot stilstand op een harde betonnen vloer. Ik hoorde een gekraak op de plek waar mijn been lag en ik voelde mijn been breken. Ik gilde nog harder.

Ik keek vastberaden naar de schaar die ik in mijn hand hield. Ik voelde mijn hoofdhuid branden op de plekken waar de bewaker had getrokken. Zodra ik terug was gekomen in mijn kamer was ik meteen naar mijn matras gekropen en had ik de schaar gepakt. Als mijn haar eraf was kon hij dát in ieder geval niet meer doen. Ik pakte een lok haar vast en liet de schaar erdoorheen gaan. Het haar viel door mijn vingers op de grond. Zo ging ik door tot al mijn haar zo kort was als het haar van mijn mentor. Mijn mentor was een heel stijlvol en ze droeg altijd heel erg leuke kleren. Ze had kort, zwart haar met een grijze lok rechts voor. Zo zag mijn haar er nu ook uit, op de kleuren na dan. Mijn haar was blond met her en der een roest rode lok. Maar die lokken waren er nu uit.
Ik reek naar mijn linker been. Hij lag in een gekke hoek. De baas had er onvoorzichtig een vieze lap om gebonden wat als verband moest dienen. Hij had me een plastic zak meegegeven om mijn spullen in te stoppen en nog even met me gepraat. Verder had hij een chip in mijn nek geplakt met ducktape. Een zendertje. Zodat hij altijd zou weten waar ik was. Ik had de ducktape er zo af kunnen trekken en de zender weg kunnen gooien maar er zaten kleine haakjes aan die hij in mijn nek had geduwd en het deed alleen maar ondragelijk veel pijn als ik eraan kwam. Ik schoof mezelf naar de plastic zak en begon al mijn spullen erin te proppen. Ik tilde mijn matras op en deed alle G-sleutels erin. Nu maar hopen dat ze hem niet gingen inspecteren. Er werd op de deur geklopt. Ik schrok. Dat was iets ongewoons. Niemand had ooit op de deur geklopt hier.
"Ja?", zei ik met een schorre stem van het gillen. De deur ging open en de "Baas" stond in de deuropening.
"Het is tijd.", zei hij en hij hielp me overeind.