Eén van ons

Hoofdstuk 14 ~ Coco

Ik werd wakker en voelde mijn hoofd bonken. Terwijl ik rechtop ging zitten knipperde ik met mijn ogen en probeerde ik me te herinneren waar ik me bevond. Ik schrok toen er opeens een gestalte naast mijn bed stond.
'Goedemorgen.'
Ik herkende de stem, maar ik kon even niet bedenken bij wie hij hoorde. Opeens schoot het me te binnen.
'Oh, hoi Tessa,' zei ik terwijl ik om me heen keek om te ontdekken of Eva ook nog ergens was.
'Waar is Eva?'
'Eva is al twee uur beneden,' zei Tessa lachend. 'Kom je mee? Dan kunnen we ontbijten.'
Vermoeid stond ik op en liep ik met Tessa mee naar beneden. Toen we de trap afliepen herinnerde ik me weer waarom we in dit huis waren, wie hier woonde en wat we gister hadden ontdekt. Auto-ongeluk, Maite, meer vermiste personen. Allerlei vlagen gingen door mijn hoofd. Bij elke traptrede die ik nam werden de gedachten helderder, maar ook zwaarder. Er was gewoon geen link te leggen tussen alle losse gebeurtenissen. In de woonkamer zaten Eva en Sebastiaan al een de tafel en het ontbijt stond al klaar.
'Ook goedemorgen,' zei Sebastiaan lachend.
'Goedemorgen,' zei ik schamend terug.
Ik wierp een snelle blik op de klok, die boven de eettafel hing. Het was al elf uur geweest. Ik ging zitten op de enige lege stoel die over was aan tafel.
'Sorry voor mijn laatheid,' zei ik om de ongemakkelijk stilte te verbreken.
''Tis oké,' zei Sebastiaan terwijl hij me een broodje aanbood. Ik nam het aan en begon er boter op te smeren. Ik wisselde een snelle, onopvallende blik met Eva en ik wist dat we hetzelfde dachten. Moeten we het Tessa vertellen, van het ongeluk en alle onopgeloste connecties? Gister, of eigenlijk vannacht zei Sebastiaan dat we het misschien beter geheim konden houden voor haar, omdat het misschien gewoon toeval was. Persoonlijk heb ik altijd geloofd dat toeval niet bestaat en dat alles gebeurt met een reden. Maar Sebastiaan is een volwassene, hij zal het dus wel beter weten. Daarentegen is Tessa een heel aardig meisje en ze voelt na enkele dagen al als een vriendin voor me. Ze wil ons graag helpen met het vinden van Maite, maar dan moeten we toch ook alles wat we weten met haar delen? Maar goed, afspraak is afspraak, dus ik zal niks aan haar kunnen vertellen.
'Dus, we gaan vandaag verder zoeken?' vroeg Tessa.
'Ik had aangeboden dat jullie hier nog even konden blijven,' antwoordde Sebastiaan.
Iedereen zag de bezorgdheid in zijn ogen.
'Ik denk dat het handiger is als we gewoon doorgaan met zoeken, dan bereiken we meer,' zei Eva.
Ik knikte instemmend en keek naar Tessa en Sebastiaan.
'Nou oké dan,' zei Sebastiaan met een zucht. 'Als jullie me wel één ding beloven: wees voorzichtig. Oh, en nog een tweede ding, bel me zodra jullie Maite of mijn vrouw gevonden hebben.'
'Oké, dat zullen we doen,' zei Tessa en ze keek ons aan. 'Dan gaan wij nu aankleden en onze spullen pakken.'
Toen we Sebastiaan bedankt hadden voor het 'logeerpartijtje' en naar buiten waren gelopen, keek Tessa op een kaart om te zien waar het 't efficiëntste was om Maite te gaan zoeken. Ik liep naast Eva en er hing een stilte. Het was geen ongemakkelijke stilte, maar meer een duistere stilte.
'Weet je,' verbrak Eva de stilte. 'Ik heb vannacht zo raar gedroomd.'
'Vertel,' zei ik nieuwsgierig.
'Het was eigenlijk geen droom, maar een nachtmerrie. Mait zat in een kille, kleine kamer, helemaal alleen. De enige personen waarmee ze sprak waren de mensen die haar mishandelden. Een paar keer per dag werd ze geslagen, ik heb geen idee waarom. Het voelde heel echt, alsof ik het zelf was die gemarteld en uitgehongerd werd. Het was écht heel naar.'
Toen kwam Tessa heel vrolijk van achter tussen ons in lopen.
'Ik weet waar we heen moeten!'