Eén van ons

Hoofdstuk 6 ~ Eva

Het was de vijfde dag nadat Maite vermist werd.
Ik telde de dagen. Ik hield ze bij in een schrift. Ik turfde ze, één, twee, drie, vier, vijf. Dat waren er vijf te veel. Het hadden er vijf minder moeten zijn.
Gisteren waren we naar dansen gegaan. Aan de ene kant troostte het me om Sharée zo verdrietig te zien, om te zien dat Coco en ik niet de enige waren en we ons verdriet konden delen. Aan de andere kant was het verschrikkelijk. Ik kon me ook niet concentreren. Ik stond constant op het punt om te huilen, terwijl ik echt bijna nooit huil. Ik maakte onnodige fouten met het dansen, maar had er eigenlijk ook niet erg veel zin in. Wel in dansen, ja, maar dan wel een hele andere soort dans.
Iedereen keek Sharée, Coco en mij de hele tijd aan. We wisten niet goed hoe we ons moesten gedragen. We voelden ons niet compleet zonder Maite.
Ik vond het vreselijk om altijd niets te kunnen doen. Alleen maar te zitten wachten op nieuws. Maar het nieuws kwam niet.
Daarom was ik ook heel blij (nou ja, zo blij als je kan zijn als je beste vriendin vermist is) toen Coco met het idee kwam om flyers te maken en op te hangen. Dus ik stemde in en we begonnen ze meteen te ontwerpen.
Vandaag zouden we ze gaan ophangen, eerst in mijn buurt, en dan morgen in Coco's buurt. Coco kon elk moment komen, dus pakte ik de flyers alvast. Ik liep de trap af en legde in de woonkamer de flyers op de tafel. Toen zag ik dat Coco haar fiets op slot zette voor mijn raam liep dus ik rende naar de gang en deed de deur open.
"Hoi!" zei Coco.
"Hoi," zei ik en ik gaf haar een knuffel.
Coco zwaaide haar moeder even uit (Coco was met de auto gebracht, met haat fiets erin) en kwam toen verder naar binnen lopen.
"Dus... Wil je wat drinken of wil je meteen de flyers rondbrengen?" vroeg ik.
"Ik wil wat te doen hebben. Liever meteen de flyers," zei Coco.
"Oké, ik pak ze even," zei ik. Ik rende weer naar de kamer en pakte de flyers. Toen ik weer terugkwam gaf ik ze aan Co en zei ik tegen mijn beste vriendin: "Ik pak ook nog wel twee flesjes water en wat eten, ik weet niet hoe lang we buiten blijven. Waarschijnlijk krijgen we wel honger. We hebben altijd honger."
"Dat valt wel mee, sinds Mait vermist is," zei Coco.
"Ja, ik weet het," zei ik met een zucht. "Maar ik denk dat we toch honger gaan krijgen. Dus ik pak toch wat, wacht even."
Ik pakte snel twee koekjes, twee boterhammen waar ik snel wat chocoladepasta op smeerde, twee appels en twee flesjes die ik met water vulde. Ik liep nog gauw even naar boven om alles in mijn tas te doen en kwam toen weer naar de gang, waar Co nog steeds op me stond te wachten met de flyers in haar hand.
"Oké, let's go!" zei ik.
"Ja, laten we gaan."
Ik riep even "doei!" naar mijn vader en liep toen naar mijn fiets in de achtertuin, terwijl Coco naar de hare in de voortuin liep. Terug bij elkaar aangekomen vroeg ik aan Coco waar we eigenlijk moesten beginnen. Coco zei dat we maar gewoon in mijn straat moesten beginnen en dan alle lantaarnpalen in de buurt af moesten gaan. En nog verder, als we tijd hadden.
Dus dat deden we.
In elke straat stapten we af, plakten een flyer op de lantaarnpalen en reden dan weer verder naar de volgende straat. De flyers zaten in mijn fietstassen, net als het eten.

Na een tijdje waren we mijn wijk uit. We hadden nog genoeg flyers en wilden doorgaan, maar zoals ik al had voorspeld kregen we honger en toen we een bankje zagen gingen we snel even zitten, eten en drinken. We staarden voor ons uit en ik wist dat we allebei aan Maite dachten. Waar was ze, hoe ging het met haar? Maar omdat we nu niets anders konden doen dan flyers ophangen gingen we daar weer snel mee door. In deze omgeving stonden een paar boerderijen. Ik vroeg me af of het dan geen verspilling was als we op elke lantaarnpaal een flyer zouden plakken.
"Ja, misschien wel. Als we het nou gewoon alleen voor de huizen doen, is het minder verspilling en kunnen we ze op meer plaatsen ophangen."
"Oké, dat doen we," zei ik.
Dus fietsten we verder naar de eerste boerderij die we tegen kwamen. Er stond een lantaarnpaal recht voor het huis, dus daar hingen we er één aan op. Daarna fietsten we weer verder naar het volgende huis. Toen we daar een flyer ophingen was er blijkbaar een meisje aangekomen, want we hoorden: "Is dat jullie vriendin? Die vermist is?"
Nee. Die stem. Dat is precies de stem van... Nee, dat kan niet. Zíj kan het niet zijn. Zíj was weg, zíj was verhuisd.
Coco had zich al omgedraaid en zei: "Ja, ze is onze beste vriendin. We willen er alles aan doen om haar terug te krijgen."
"Ik wil wel helpen," zei de stem. "Ik ben Tessa, trouwens. Het lijkt me echt verschrikkelijk als je beste vriendin vermist is. Het is echt lief dat jullie zoveel moeite voor haar doen."
Tessa. Zo heette zíj niet. Maar die stem...
"Ik ben Coco. En dit is Eva," hoorde ik Coco zeggen.
Ik besefte me dat het onbeleefd was als ik met mijn rug naar die Tessa bleef staan, dus ik draaide me om zodat ik "hoi" kon zeggen. Maar ik schrok van haar uiterlijk. Dat blonde haar, die lengte... Het was allemaal bijna precies hetzelfde als dat van háár. Alleen Tessa's ogen... Háár ogen waren indringend ijsblauw geweest, en die van Tessa waren lief bruin.
"Ik- Ik ben Eva," zei ik met een gemaakte glimlach. Coco keek me verbaast aan, want als mijn beste vriendin zag ze dat ik me niet op mijn gemak voelde.
"Hoi Eva," zei Tessa langzaam. Ze leek aan te voelen hoe ik me voelde. Net als zíj. Ik irriteerde me daar altijd aan. Tessa leek veel te veel op háár.
"Trouwens," zei Coco, "je zei dat je het lief vindt dat we zo veel moeite voor Mait doen. Zou jij dat niet doen voor je vriendinnen dan?"
"Eerlijk? Nee. Ik heb wel vriendinnen, maar, ik weet niet, ik hoor er niet echt bij, of zo."
"Dat is stom," zei Coco droog.
"Maar ik meende wat ik zei: ik wil jullie graag helpen!" zei Tessa.
"Dat... zou erg fijn zijn," zei Coco. "Maar, niet stom bedoeld hoor, waarom?"
"Zoals ik al zei lijkt het me vreselijk als je vriendin weg is. En ik heb zin in avontuur, of zo."
"Oké, als Eva het ook goed vindt mag je helpen van mij hoor!"
Toen keken ze allebei naar mij. En ik keek terug. Van de één naar de ander. Aan de ene kant stond een persoon van wie ik heel veel hield, aan de andere kant een persoon die ik haatte. Nou ja, ze leek op de persoon die ik haatte. Maar ik kon haar nu al niet uitstaan. Was het geen list, dat ze mee wilde zoeken? Wie wil dat nou zo maar, voor iemand die je niet kent?
Maar we konden hulp gebruiken, en Coco leek het wel te willen. Haar hulp. En ik wilde Coco niet verdrietig maken, nu ze al zo verdrietig was door Maite.
Dus ik zei: "Ja, ik vind het goed hoor."

a/n bekijk het filmpje wat hierbij zit ook even, het is het nieuwe liedje van imagine dragons!! En hij is leuk :D (sorry for fangirling)