SARE (Tamamlandı)

19

Yazardan

Murat kara gördüğü yüzle şaşkına uğramıştı. Buraya hiçbir adamı görmeden nasıl girmişti?

Aslında artık hiçbiri kendi adamı değildi. Aksine hepsi ona çalışıyordu. Hayat böyleydi işte. Bir gece de kazandığını bir gecede kaybedersin.

Ne için geldiğini tahmin edebiliyordu. Karşısındaki adam ise onun ne tahmin ettiğini bile biliyordu.

Hayatta en büyük öğretici her zaman kendisindir. Yanlışlarla doğruyu , hatalarla yapman gerekeni öğrenirsin.

"Ne için geldiğimi tahmin ediyorsundur öyle değil mi?"

Kendinden emin oturuyordu . Sesi o kadar sakindi ki , sakinliği insanı ürpertiyordu.

"Bilmiyorum niye geldin?"

Gülerek karşısındakine baktı Baran Demirdağ.

"Bilmiyorsun "

Eli masanın üzerindeki birkaç eşyaya gitti. Hala fazlaca sakin duruyordu. 

"Ben sorayım öyleyse Sare nerede?"

Murat yutkunmadan edemedi. Bunca yıl öldüğünü ya da vazgeçtiğini düşündüğü adam tam karşısındaydı.

"Bilmiy..."

Cümlesini tamamlayamadan bir silah sesi yayıldı etrafa. Arkasından ise derin bir acı feryat.

Baran , diz kapağından vurmuştu onu.

Her şey o kadar ani olmuştu ki Murat kendini yerde bulmuştu.

"SARE NEREDE?"

Yaklaşıp kafasına silahı dayadı.

"Ya söylersin ya da geberirsin it!"

Ölmek istemiyordu . Ona yardım edebilecek kimse de yoktu. Karşısında ki adam çok kararlıydı.

Baran onun hala susmasına dayanamamış yumruk atmaya başlamıştı.

Can havliyle  son kez konuşabilmişti Murat.

"DUR! Söyleyeceğim"

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

Sare Demirdağ

Yüzüme gelen güneş ışığıyla gözlerimi hafifçe araladım.

Bir an nerede olduğumu kavrayamarak etrafıma bakındım.

Berk'in odasındaydım ve burada uyuyakalmıştım.

Köşede ki saatte 11.21 'i gösteriyordu.

Saat oldukça geç olmasına rağmen hala uykum vardı.

Aslında benim hep uykum vardı .

Yatakta doğrulup ayağa kalktım.

Komodinin üzerinde bir not vardı.

Uyuyakalmıştın uyandırmak istemedim. Ben şirkete gidiyorum en ufak bir şeyde beni ara güzelim.

                         Berk.

Neyseki önceden olduğu gibi yanımdan ayrılmamazlık yapmamıştı.

Her an yanımda olmak istiyordu ve ben bundan korkuyordum.

Ne kadar belki bedensel olarak bir taciz olmasa da psikolojik olarak yıpranmıştım.

Aslında bedensel de olmuştu. Sarılmaya çalışması normal değildi.

Sonradan kendisi de fark etmiş olacak ki benim o kadar yanımda kalmıyor, içtiğim suya bile karışmazlık yapmıyordu.

Yavaşça aşağı indim. Evde ürpertici bir sessizlik vardı. Mutfaktan gelen anî sesle biraz korkmuştum.

Yine de ilerlemeye devam ettim.

Sırtımın açıkta kalan kısmına değen saçlarım fazlaca huylandırıyordu.

Bunu sevmiyordum.

Mutfağa girdiğimde Fatma ablayı gördüm.

"Gel kuzum kahvaltını yap geç oldu acıkmışsındır"

"Günaydın Fatma abla"

Bu evde beni anlayan tek kişiydi.

Ağladığımda yanımda olan , derdimi dinleyen ,ilk regli olduğumda beni sakinleştiren.

Kısacası hayatımın her anında yanımdaydı ve onu çok seviyordum.

"Abla sen izinli değil miydin?"

Sinirlenmiş gibi yalandan kaşlarını çattı.

"Aşk olsun özlemedin mi beni?"

"Olur mu öyle ? Özledim tabi merak ettim sadece"

"Dün gece Berk bey aradı. Derya 'yı kovduğu için hemen gelmemi söyledi"

Derya 'yı mı kovmuştu. Dün beni ispiyonladığı içindir kesin.

Aslında ne olursa olsun beni zaten bulurlardı. Ondan ne kadar nefret etsemde işten çıkarması hoş değildi.

Kimseyi düşünecek halde değildim.
Benim kadar kötü bir durumda mıydı?

Kahvaltı etmek için oturdum gerçekten acıkmıştım.

"Ellerine sağlık ablacım"

O da karşılığında bana öpücük attı.

Tatlı bir kadındı.

Aklıma gelen isimle duraksadım.

Baran Demirdağ.

Kimsin sen?

Beni isteyerek mi bıraktın yoksa seni de benim gibi zor durumda mı bıraktılar?

Bulur musun beni?

Kim olduğumu , niye burada olduğumu açıklayabilir misin?

Aklıma gelen fikirle gülümsedim.

Belki ben dışarı çıkamazdım ama,
Fatma ablanın her çarşamba izin günüydü.

Benim için bir şeyler yapar mıydı?

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

Bölüm sonu....

İleriye dönük tahminleriniz neler?

Sınır 305 oy

Kendinize iyi bakın ❤