Likeme In Real Life (NIET AF)

6

Maksim en Francisco waren wat aan het praten met de andere jongens terwijl de 3 meisjes wat op hun gsm zaten. Maksim keek af en toe subtiel naar Pommelien op het moment dat Pommelien niet keek. Als Maksim weer even aan het praten was keek Pommelien eens subtiel. De twee keken perongeluk op hetzelfde moment en glimlachte. Niemand had het door tot Maksim een gek gezicht trok naar Pommelien en ze zachtjes moest lachen. Camille hoorde dat Pommelien moest lachen dus keek ze op.

"Pommelien, waarom lach je zo?", vroeg Camille. Pommelien had haar niet gehoord dus gaf Camille haar een kleine por in haar zij. "Huh wat zei je?", vroeg Pommelien. "Ik vroeg waarom je zo moest lachen." "Ah gewoon.", zei Pommelien die haar gsm in haar boekzak stak. "Jaja het zal wel.", lachte Joey die zich mengde in het gesprek. "Ander onderwerp graag. Bedankt!", lachte Pommelien. Camille en Joey moesten ook lachen en de drie gingen weer wat praten.

Even later kwam Thomas en begonnen ze aan de draaidag. Rond ongeveer 20:00 uur was het gedaan. Het was een lange, maar vooral leuke dag. De cast had er enorm van genoten om te beginnen aan het echte werk.

Pov Pommelien

"Pfff amai, dit was zwaarder dan ik dacht. En dit is nog maar de eerste dag", zei ik zuchtend, maar ook lachend terwijl ik neerplofte op een stoel. "Haha Pommelien toch. Dit is waarschijnlijk een dag waar we vroeg klaar zijn. Ik vrees ervoor dat de meeste draaidagen tot 22:00 uur kunnen duren. Misschien zelfs langer.", lachte Thomas. "Ohnee.", zei ik. "Maar dat is het waard!", vervolgde ik nog snel, zodat ze niet zouden denken dat ik het stom vind ofzo. Want dat is niet zo. Ik vind het juist fantastisch. "Inderdaad!", zeiden Joey, Francisco en Megane (Nona) tegelijk. We moesten allemaal lachen. We waren nog wat aan het praten tot mijn gsm afging. Ik keek en zag dat mijn mama me belde. Ik nam op. "Ja oke is goed. Ik kom eraan.", zei ik. "Wie was dat?", vroeg Francisco. "Mijn mama. Ze is er al dus ik moet vertrekken. Al heb ik echt geen zin om recht te staan haha.", lachte ik. Francisco lachte om hoe ik het zei. "Allee, sta dan recht. Zometeen denkt je mama dat er iets is ofzo.", zei Joey. "Pfff kan iemand me even rechtrekken?", lachte ik. Maksim moest een beetje lachen en zei: "Kom geef je hand." Ik stak mijn armen uit en Maksim greep mijn handen. Hij trok me recht, maar iets te brut. Ik viel bijna voorover. Gelukkig stond Maksim stevig en vielen we niet. Alleen... Ik stond zo dicht tegen Maksim. Onze gezichten waren misschien 1 centimeter van elkaar. Hij had nog steeds mijn handen vast. Ik keek diep in zijn ogen, en hij in die van mij. Ik voelde zoveel kriebels in mijn buik.

Pov Maksim

Pommelien stond zo dicht bij mij. We keken in elkaars ogen en voelde de connectie. Je zou nu zeker denken "Dat is toch al eens gebeurd tussen jullie twee?". Ja dat is waar. Maar deze keer was anders. Dit voelde nog 10x beter.

Pommelien en Maksim bleven zo nog een paar seconden staan tot ze inneens iemand "Ohlala" hoorde zeggen. Ze schrokken wakker uit hun gedachten, lieten elkaar los en stapte wel zo'n meter van elkaar weg. Ze keken opzij en zagen dat iedereen een beetje boos keek naar Francisco.

"Oeps... Sorry.", zei Francisco lachend. De rest begon ook een beetje te lachen. Toen Pommelien en Maksim terug bij zichzelf waren en doorhadden wat er nu eigenlijk was gebeurd moesten ze toch een beetje lachen.

"Bon, ik moet nu wel echt gaan. Anders wordt mama ongerust.", zei Pommelien. "Nog bedankt voor het rechttrekken.", vervolgde ze nog snel toen ze naar Maksim keek. "Haha da's graag gedaan.", lachte hij. "Dag!", zei Pommelien en ze vertrok. "Dag!", zei de rest nog.

Pommelien stapte in in de auto en keek naar de weg. Ze viel bijna in slaap tot...