Likeme In Real Life (NIET AF)

12

Pov Pommelien

De deurbel ging dus ik liep naar de deur. Ik deed open en zag de rest staan. "Hey hey!", riep Camille vrolijk. "Hey!", zei ik vrolijk terug. "Ja Maksim is er nog niet bij. Hij zei dat we niet op hem moesten wachten.", zei Thomas. "Ah hij is er al. Hij was wat vroeger gekomen om nog wat te helpen.", zei ik. "Ohhh dus jullie waren hier...met zen twee...zonder dat iemand jullie kon storen...", zei Francisco met een ondeugend lachje. "Omg nee Fran nee! Er is niets gebeurd moest je dat denken!", zei ik snel. "Oke oke.", zei Francisco dan maar. "Kom maar mee. Maksim zit al in de tuin.", zei ik terwijl ik naar de tuin wees.

Pov Camille

Ik liep samen met de rest en Pommelien naar de tuin. Onderweg nam ik Pommelien aan haar arm en trok haar mee opzij. "Wat is er?", vroeg ze. "Wees eens eerlijk. Is er echt niets gebeurd? Of is er een gisteren nog iets gebeurd? Want toen Maksim zei dat hij niet met ons mee ging had hij een glimlach tot over zijn oren.", zei ik. "Er is niets gebeurd!", zei ze een beetje geïrriteerd. "Pommelien ik zie dat je liegt! Zeg het nu gewoon." , zei ik dan in de hoop dat ze het zou vertellen. Pommelien keek naar beneden. "Er is dus iets gebeurd. Zeg het maar. Ik ga niets doorvertellen hoor.", zei ik dan want ik zag duidelijk dat er iets was gebeurd. Anders zou Pommelien niet zo kijken. "We...we hebben gekust...", zei Pommelien stil. "Jullie hebben wat? Omg ik ben zo blij voor jullie!", riep in enthousiast. Ik zag dat Pommelien helemaal niet lachte toen ze dat zei, maar dat ze juist droevig keek. "Waarom kijk je nu zo? Je zou juist blij moeten zijn.", zei ik onbegrijpend. Ik snapte totaal niet waarom ze nu zo droevig keek. Ze was juist smoorverliefd op hem. Oke, ze gaf het niet toe, maar ik zag het wel. Iedereen zag het. "Ik heb teruggetrokken...", zei Pommelien stil. "Maar waarom?", zei ik geschrokken. Nu begreep ik het helemaal niet meer. "Omdat....", zei Pommelien.

Pov Pommelien

Ik had net alles aan Camille verteld van wat er allemaal was gebeurd daarstraks. Ze was geschrokken, maar ze begreep me wel. "Als jij denkt dat dat de beste keuze is moet je die nemen. Ik begrijp je wel, het is inderdaad nog vroeg. Neem je, ofja, neem jullie tijd.", zei ze tegen me. Ik moest glimlachen en gaf haar een knuffel. Wat heb ik toch een geluk dat ik haar als vriendin heb. Na onze knuffel veegde Camille mijn tranen weg, want ik had traanogen gekregen tijdens dat ik het verhaal vertelde aan Camille. Niet zo raar toch? Ik bedoel, ik had de jongen waar ik van houd een soort van afgewezen, terwijl ik er eigenlijk wel mee samen wil zijn. "Laat het even rusten. Geniet nu maar gewoon van deze namiddag met alle vrienden.", zei Camille geruststellend. Ik knikte en we liepen naar buiten.