Likeme In Real Life (NIET AF)

deel 16

Pov Maksim
liep de mevrouw van wie de hond was op ons af en zei ze: "Oh sorry! Het was niet mijn bedoeling dat Max jullie omver zou lopen!" "Het is oke.", zei ik beleefd. "Jammer dat ik haar nu niet heb kunnen kussen.", zei ik in mezelf. "Kom ik zal wel even helpen. Het is ten slotte door mijn hond dat zij hier ligt.", zei de mevrouw vriendelijk. "Euh nee nee, dat hoeft niet hoor.", zei ik in de hoop dat de mevrouw weg zou gaan en ik Pommelien als nog kon kussen. "Jawel, dat ben ik jullie verontschuldigd.", bleef ze doordringen. Uiteindelijk gaf ik toe en liet ik de vrouw mij helpen om Pommelien terug waker te krijgen. Toen we nog maar 2 seconden bezig waren zei de vrouw ineens: "Ohnee Max loopt daar nog rond. Nu moet ik hem nog te pakken krijgen." Ze stond met moeite recht. Ik zag dat ze niet zo goed te been meer was. Ze was tenslotte niet meer van de jongste. Ik denk dat ze iets rond de 70 was. "Ik zal Max wel gaan halen. Dan moet jij er niet achter gaan lopen.", zei ik vriendelijk omdat ik het wel erg vond dat ze er achter moest lopen terwijl ze slecht te been is. "Oh dankuwel, jongeman.", zei de mevrouw dankbaar. "Geen probleem.", zei ik en toen liep ik naar de andere kant van de straat waar ik de hond zag.

Pov Pommelien
Stilletjes aan begon ik vanalles te horen. Eerst heel zacht, maar toen werd het luider en duidelijker. Na een tijdje deed ik mij ogen traag open en zag ik een oudere mevrouw gehurkt naast mij zitten. Ze keek nogal ongerust, maar eens ze zag dat ik mijn ogen open had veranderde haar bezorgde blik naar een opgeluchte blik. "Wat is er gebeurd?", zei ik in de war. "Je bent gevallen en was even buiten bewustzijn.", zei de vrouw. "Ah oke." Ik probeerde recht te gaan zitten, maar dat lukt niet zo goed. De vrouw zag het ondersteunde me. Ik knikte dankbaar. Na een tijdje besefte ik dat Maksim hier normaal ook moest zijn. "Waar is Maksim?", vroeg ik aan de vrouw die nog altijd naast mij zat. Ze kijk me vragend aan. "Ja Pommelientje, die mevrouw gaat Maksim niet kennen eh.", zei ik tegen mezelf toen ik de blik van de vrouw zag. "Ah euh een best grote jongen met blonde haren. Hij was normaal daarnet nog bij mij.", zei ik dan. "Ah die jongen. Hij is daar.", zei ze toen ze naar de andere kant van de straat wees. "Hij is Max aan het vangen voor mij.", vervolgde ze. Ik moest zachtjes lachen toen ik Maksim zo achter die hond zag lopen. Het zag er wel grappig uit. Na zo'n 2 minuten kwam Maksim terug met Max in zijn armen. Hij kwam gehurkt naast me zitten en vroeg: "Is alles oke?". Ik knikte en zei, ter verduidelijking "ja". "Jou vriendje is een echte held! Zonder hem was Max waarschijnlijk nog verder.", zei de vrouw tegen mij. "Euhm excuseer, maar Maksim is mijn vriendje niet.", zei ik toen ik de vrouw een beetje raar aankeek. "Hoezo niet? Hij wou je daarnet kussen...", zei ze met een verwarrende blik. "J-je wou mij k-kussen?", zei ik geschrokken toen ik me weer naar Maksim richtte. "J-ja...", beantwoorde hij mijn vraag. Daarna viel er een pijnlijke stilte...