Likeme In Real Life (NIET AF)

10

Maksim. Ik schrok een beetje dat Maksim hier nu al was. Het was nog maar 12:25 uur. De rest komt pas over 35 minuten. "Maksim wat doe jij hier nu al?", vroeg ik een beetje verward terwijl ik hem mee naar de living leidde. "Ik dacht dat je misschien nog wel wat hulp kon gebruiken bij het klaarzetten.", zei hij vriendelijk toen we in de living stonden. "Ah ja, dat zou wel handig zijn.", beantwoorde ik hem met een lief lachje. "Je ziet er fancy uit.", zei hij lachend. Ik keek hem vragend aan. Hij wees naar mijn kleren. Ik keek en zag dat ik nog in die oude jogging zat en dat mijn haar er nog uitzag alsof ik net een gevecht had gehouden. "Ah euhh... ja sorry. Ik was eigenlijk net onderweg naar boven om me klaar te maken.", zei ik een beetje beschaamd. Waarom moet hij dit nu weer zien? Kon hij niet 5 minuutjes later komen als ik al klaar was? Het is wel heel lief van hem.

Pov Maksim

"Ah euhh... ja sorry. Ik was eigenlijk net onderweg naar boven om me klaar te maken.", zei Pommelien. Ik zag dat ze zich een beetje schaamde. "Je moet je niet schamen hoor. Je ziet er altijd prachtig uit, ook in die jogging en met dat haar.", zei ik lief terwijl ik haar verliefd aankeek. Pommelien lachte lief terug. We keken elkaar even aan en het was stil tot Pommelien zei: "Ja ik ga me dan maar snel klaarmaken. Ga maar even zitten en als je dorst hebt mag je wat drinken hoor. Alles staat al klaar op tafel." en ze wees naar de tafel buiten. "Oke is goed.", zei ik en ik ging in de zetel zitten. Pommelien liep de trap op en ik bleef haar na kijken tot ze de hoek om was. Ze zag er echt heel schattig uit in die jogging. Ik dacht aan hoe ze er uit zou zien in een hoodie van mij... Dat zou toch ongelooflijk schattig zijn?! Ik verdronk weer helemaal in mijn gedachten. Ik zat zo diep dat ik niet eens opmerkte dat Pommelien al terug beneden was.

Pov Pommelien

Ik maakte me klaar. Ik deed mijn bikini aan en daarboven deed ik nog even een kleedje aan. Mijn haar borstelde ik en liet ik gewoon los. Toen ik klaar was ging ik naar beneden en zag ik Maksim in de zetel zitten. Ik ging naar hem en zei: "Hey, kom maar mee naar buiten." Hij antwoorde niet. "Maksim?", vroeg ik dan. Nog steeds geen antwoord. Ik zag dat hij helemaal in zijn gedachten was verzonken. Ik riep nog een paar keer zijn naam, maar zonder succes. Als ik na 5x zijn naam geroepen te hebben nog steeds geen reactie kreeg besloot ik hem maar uit zijn gedachten te halen op de Pommelien manier. Ik sprong op zijn schoot en riep luid: "BOEE!". Hij schrok wakker en viel naar achter in de zetel. Hij trok mij perongelijk mee en daar lagen we dan. Hij lag in de zetel en ik lag op hem. Het bleef even stil en we genoten alle twee heel hard van dit moment. Na een tijdje ging Maksim heel rustig recht zitten. Ik zat nog altijd op zijn schoot. Hij lachte lief naar mij waardoor ik begon te blozen. Ik keek snel weg in de hoop dat hij het niet zou zien, maar te laat. Hij pakte mijn hoofd vast, draaide dat terug naar hem en zei dan: "Je moet je niet schamen als je bloost hoor. Ik snap het wel. Ik ben nu eenmaal heel knap." en hij knipoogde. Ik moest lachen. "En het is heel schattig als je bloost", zei hij nog. Ik begon nog harder te blozen. Hij trok me met zijn hand dichter naar hem en ik voelde mijn hart bonken in mijn keel. Onze lippen raakten elkaar heel zacht.