Likeme In Real Life (NIET AF)

14

Pov Maksim Ik voelde me zo schuldig... Ik heb het echt helemaal verpest nu. Eerst kus ik haar, waardoor er een heel gedoe kwam, dat gelukkig is opgelost. En nu duw ik haar en wordt ze boos, wat te begrijpen is. Ik kijk nog even naar Pommelien, die nog altijd naar haar poezen aan het staren is en ga dan naar Francisco. Als ik bij Francisco aankom zeg ik met een beteuterd gezicht: "Hey." "Hey! Wat was dat allemaal met Pommelien?", vroeg Francisco. Ik vertelde Francisco dat ik haar in het water had geduwd en dat ze nu boos is. "Ik heb het verpest denk ik.", zei ik er nog bij. "Door één dom foutje te maken ga je haar niet verliezen hoor.", zei Francisco die het niet snapte, want hij wist natuurlijk niets over die kus. "Euhmm...Voordat jullie hier waren is er nog iets gebeurd...", zei ik stil. "Wat dan?", vroeg Francisco een beetje bezorgd. "Beloof me dat dit tussen ons blijft!", zei ik. "Beloofd!", zei Francisco. "Oke, hier komt het.", zei ik. Ik vertelde alles aan Francisco en toen ik klaar was keek Francisco me verbaasd aan. "Ja ik weet het. Het was dom van mij om haar te kussen. Zeker omdat we elkaar nog niet zo lang kennen.", zei ik omdat ik dacht dat Francisco daarom zo keek. "Nee, dat is niet perse zo raar. Ik zie ook hoe jullie naar elkaar kijken. Maar....", zei Francisco. "Maar wat?" "Niets laat maar. Ik was even aan iets aan het denken maar dat klopt niet.", zei Francisco die een beetje in zijn gedachten zat. "Oke. Maar ik ga dan vertrekken.", zei ik terwijl ik uit het zwembad ging. "Waarom? Blijf toch gewoon hier. Dat zal Pommelien niet erg vinden hoor. Laat haar gewoon even met de andere omgaan en dan zal ze wel bekomen.", zei Francisco tegen me die wou dat ik bleef. "Nee sorry... En euh, ik moet toch nog wat doen. Dag!", loog ik terwijl ik mijn T-shirt en schoenen aandeed. Ik had gewoon echt geen zin om hier te blijven en te zien dat Pommelien boos is op mij. Dat maakt me alleen maar verdrietiger. Ik ging snel, maar zo stil mogelijk zodat Pommelien het niet zou opmerken naar de voordeur en ging naar huis.

Pov Pommelien
Ik lag nog altijd met mijn hoofd op mijn armen in het zwembad te kijken naar mijn poezen iets verderop. Ik vond dat ik nu Maksim wel lang genoeg voor de gek had gehouden. Ja, ik deed gewoon alsof natuurlijk! Waarom zou ik boos zijn op Maksim voor zo'n mopje. Ik draaide me om naar de rest en zei: "Dat was een mopje eh, Maks---" Huh waar is Maksim nu ineens heen? "Waar is Maksim?", vroeg in aan Megane. "Ik heb hem 5 minuutjes geleden zien vertrekken." "Huh? Maar waarom?", vroeg ik geschrokken. "Geen idee, sorry." "Maakt niet uit.", zei ik tegen Megane. Ik ging naar Francisco en stelde hem dezelfde vraag. "Euhm tis te zeggen...", begon Francisco. Ik keek hem afwachtend aan. Francisco vertelde waarom hij weg was. Toen ik het verhaal had gehoord was ik best geschrokken. Ik had niet verwacht dat Maksim er echt in zou trappen. Ik liep snel naar binnen. "Hey, wat ga je doen?", vroeg Francisco. "Naar Maksm! Het was niet de bedoeling dat hij weg zou lopen.", zei ik snel. Ik liep naar mijn kamer en kleedde me snel om. Mijn haar was nog helemaal nat, maar ik had geen tijd om het te drogen. Ik stapte op mijn fiets en reed naar Maksim.

Pov Maksim Ik zat in de zetel met traanogen. Ik weet dat het onnozel is, maar het doet me gewoon zo veel pijn dat Pommelien boos is op mij. Ik was zo boos op mezelf. Boos omdat het allemaal mijn schuld is. Na een paar minuten te zitten piekeren besloot ik om even een wandeling te gaan maken in het park dus deed ik mijn schoenen aan en liep, nog altijd met traanogen, naar de voordeur. Toen ik opendeed stond Pommelien daar ineens. "W-wat doe jij hier?", vroeg ik stotterend omdat ik geschrokken was dat ze daar stond, want een half uur geleden was ze nog boos op mij. "Wel ik euhh...", begon Pommelien.