Likeme In Real Life (NIET AF)

11

Pov Maksim

Ik kon het niet geloven! Pommelien zat op mijn schoot en we kusten! Het was een zachte en rustige kus. Ik wou dat dit nooit meer zou stoppen, maar helaas. Na een paar seconde trok Pommelien terug. "S-sorry Maksim...", zei Pommelien. "Wat?", vroeg ik verward. "Ik...Ik kan het niet.", zei ze en ze stond recht. Ik stond ook recht, pakte haar handen vast en zei: "Wat kan je niet?" "Dit...Het is een slecht idee Maksim.", zei ze.

Pov Pommelien

"Dit...Het is een slecht idee Maksim.", zei ik. Ik keek Maksim verdrietig aan en trok mijn handen uit die van hem. "Hoezo is dit een slecht idee?" "Maksim als dit fout loopt dan...", zei ik met traanogen. "Dit gaat niet fout lopen! Pommelien, ik ken je nog niet lang maar ik voel me goed bij jou! Ik zal er voor zorgen dat dit niet fout loopt.", zei Maksim nu ook met traanogen. "Sorry. Ik wil gewoon onze vriendschap niet op het spel zetten. Daarvoor zie ik je te graag.", zei ik terwijl ik zachtjes begon te huilen. "Maar Pommelien...Ik wil ook niet dat onze vriendschap kapot gaat, maar ik ben er zeker van dat het niet fout gaat lopen. Sinds ik je ken ben ik veel blijer! Ik voel me altijd zo goed al ik bij jouw ben. En als je ons geen kans wilt geven zal ik dat accepteren, maar wat ik voel voor jou is... Pommelien ik zie je graag.", zei Maksim met traanogen en heel veel liefde in zijn stem. Ik pakte hem stevig vast. Hij sloeg zijn armen om me heen en wreef met zijn handen over mijn rug. "Sorry...Ik wil ons wel een kans geven! Maar later. Laat ons gewoon nog even vrienden blijven en dan zien we wel hoe het loopt. Oke?", zei ik dan nog stil. "Oke.", antwoorde hij. Na een paar minuten zo te staan lieten we los en vroeg ik of we dit konden vergeten. Maksim antwoorde dat het goed was.

Pov Maksim

"Gaan we dan naar de tuin?", vroeg Pommelien met een zachte stem. "Ja is goed.", zei ik. We liepen naar de tuin. Toen we buiten kwamen gingen we over elkaar aan het tafeltje zitten. Ik was nog altijd een beetje verdrietig over wat er daarnet is gebeurd, maar dat Pommelien zei dat ze ons binnenkort wel een kans zou willen geven maakte me toch wel wat blijer. We begonnen te praten en na een tijdje zag ik dat Pommelien zachtjes moest glimlachen. Ik snapte niet waarom want ik zei niets speciaals. "Waarom lach je zo?", vroeg ik dan omdat ik wou weten waarom ze moest lachen. "Ohh gewoon. Ik ben blij dat je niet boos bent.", antwoorde ze. "Ik kan toch niet boos zijn op jou. Oke, ik vind het wel jammer, maar ik ben blij dat je ons later wel een kans zou willen geven.", zei ik geruststellend. Pommelien glimlachte lief en dankbaar. "Ik moet eigenlijk ook sorry zeggen.", zei ik na een korte stilte. "Hoezo?", vroeg Pommelien. "Omdat ik je heb gekust. Als ik dat niet had gedaan was dit allemaal niet gebeurd.", zei ik een beetje schuldig. "Maksim dat geeft niet. Écht niet! En eerlijk...had jij het niet gedaan had ik het wel gedaan.", zei Pommelien met een kleine glimlach. Ik moest ook glimlachen en stond dan recht. Ik gaf haar een knuffel en vroeg daarna of ik nog met iets kon helpen. Ze zei van wel dus ik hielp haar nog met de laatste voorbereidingen. Toen was het 12:55 uur en ging de bel. Dat waren waarschijnlijk de anderen.