Likeme In Real Life (NIET AF)

15

Pov Maksim
"Wel ik euhh...", begon Pommelien. "Ik kom mij excuseren.", zei Pommelien. "Voor wat? Jij deed toch niets mis.", zei ik onbegrijpend. "Ja gewoon.... Door mij ben je weggegaan.", zei Pommelien. Ik hoorde dat ze een beetje verdrietig was. "Nee je hoeft geen sorry te zeggen. Het is mijn schuld.", zei ik. Ik wou niet dat Pommelien zich schuldig zou voelen, want het is eigenlijk gewoon allemaal mijn schuld. "Maar ik was helemaal niet bo-", begon Pommelien, maar ik onderbrak haar. "Je hoeft je niet te verontschuldigen Pommelien. Ik heb de slechtste eerste indruk ooit gemaakt en dat weet ik.", zei ik. "Wat zeg jij nu?!", zei Pommelien precies een beetje boos.

Pov Pommelien "Ja wat? Het is toch...", zei Maksim. "Weet je wat mijn eerste indruk was over jou? Dat was dat je een verschrikkelijk knappe jongen bent die ook nog eens lief, grappig EN getalenteerd is! En toen we begonnen te praten merkte ik meteen dat dat niet alleen vanbuiten zo was, maar dat je vanbinnen ook prachtig bent!", zei ik met veel liefde in mijn stem terwijl ik zijn handen vastnam. Ik was best geschrokken dat Maksim dacht dat hij een slechte eerste indruk had gemaakt. "Als jij echt zo'n slechte indruk had gemaakt als jij dacht had ik hier nu toch helemaal niet gestaan.", zei ik toen ik recht in zijn ogen keek. "Ja misschien...", zei Maksim. Hij draaide zijn hoofd weg van mij. Waarschijnlijk durfde hij mij niet aan te kijken? "Niets te misschien!" Ik draaide zijn hoofd terug naar die van mij en zei: "Alles wat ik zonet heb gezegd meen ik! In zo'n korte tijd ben je echt heel veel voor mij gaan betekenen Maksim." Maksim glimlachte zacht. "Ik dacht dat je zei dat je slim was. Daar merk ik dan precies toch niet veel van ze.", zei ik plagend met een kleine knipoog erbij. "Ahh dus ik ben dom?", zei Maksim lachend. "Tja, jij wist niet dat ik jou een hele leuke jongen vind.", beantwoorde ik hem ook lachend. Maksim begon harder te lachen net zoals ik. "Allee, zijn we dan terug naar de rest, Domie?", zei ik plagend. "Ohh dat zet ik je betaal Thijs!", zei Maksim. "Dan zal je me eerst moeten vangen eh Stojanac.", zei ik lachend terwijl ik naar buiten liep.

Pov Maksim
Pommelien liep naar buiten. Wat is ze schattig als ze zo doet, dacht ik. Nee Maksim nee! Zet die gedachten uit je hoofd!, zei ik snel tegen mezelf. "Allee, kom je nog trage slak?", zei Pommelien lachend. "Ik ben niet traag ze! Wacht maar!" "Jaja het zal wel! Ik ben 10x zo snel!", zei Pommelien uitdagend. "Ahjah? Dat zullen we wel zien!", zei ik en ik liep naar buiten. Ik deed snel de deur op slot en liep achter Pommelien aan. Pommelien was sneller dan ik dacht. Na 10 minuten rond te hebben gelopen had ik haar eindelijk gevangen. Ik pakte haar op en gooide haar over mijn schouder. "Ahh hahaha nee Maksim zet me neer!", riep Pommelien lachend. Ik liep met haar over mijn schouder in het rond. Er waren wel een paar mensen die ons raar aankeken want we liepen gewoon rond in de straat. Pommelien begon met haar benen te trappen. "Euh nee nee, Pommelientje! Niet tegenstribbelen!", zei ik lachend. Pommelien zuchtte en zei: "Oke, ik geef me over. Jij bent sneller." "Ik zei het toch.", zei ik stoer. Ik kon Pommelien haar gezicht niet zien maar hoorde haar zachtjes giechelen. "Allee, ga je me nu nog neer zetten?", lachte ze. "Jaja geduld eh.", zei ik ook lachend. Ik nam haar af mijn schouder en wou haar op de grond zetten, maar ik lette niet goed op en voor ik het wist liep er een hond, die van een mevrouw iets verderop was, onder mijn benen door. Ik verloor mijn evenwicht liet Pommelien perongeluk los. BOEM! Pommelien lag op de grond. Ik schrok en hurkte me. Ik zette mijn voeten stevig en mijn handen plaatste ik naast haar hoofd. Ik ging over haar hangen en vroeg: "Pommelien, alles oke?" Pommelien gaf geen antwoord.... Ik vroeg het nog een paar keer, maar nee... Geen antwoord. Ik sloeg zachtjes tegen haar wang in de hoop dat ze wakker zou worden. Na twee minuten had ze nog altijd niet geantwoord. Ik had al wel gezien dat ze nog ademde dus dat was al een goed teken. Ookal wist ik dat ze niet in levensgevaar was, omdat ze nog kon ademen, was ik toch ongerust. Ik bedacht me ineens iets dat misschien zou helpen. Ik weet dat als ze wakker word op het moment dat ik het doe ik het misschien echt verpest, maar dit was de enigste oplossing die in mijn hoofd kwam. Ik sloot mijn ogen en ging dichter met mijn gezicht naar die van haar. Ik wou mijn lippen op die van haar leggen, maar toen....