Likeme In Real Life (NIET AF)

13

Pov Pommelien

Toen we buiten kwamen stond of zat iedereen al bij elkaar aan de tafel. Camille ging naast Liandra (Merel) staan en ik wou terug op de stoel gaan zitten waar ik daarnet zat, maar daar zat Francisco al. Ik keek hem voor de grap verdrietig aan en zei: "En waar moet ik nu gaan zitten?" Francisco antwoorde daarop lachend: "Op iemand zijn schoot." "Ja en op die van wie dan?", antwoorde ik lachend terwijl ik rond keek. Ik zag dat de enigste die op een stoel zaten Francisco, Maksim en Tobe (Lenn) waren. "Je kan toch op die van Maksim zitten. Dat zal hij vast niet erg vinden.", zei Francisco lachend terwijl hij knipoogde naar mij en dan naar Maksim. Ik keek een beetje bang naar Maksim omdat hij het misschien niet zo leuk zou vinden na wat er daarnet is gebeurd. Als hij het anders al leuk zou vinden. Maksim knikte lief en deed zijn handen af zijn benen. Ik ging naar hem toe en ging op zijn schoot zitten. We begonnen wat te praten met zen alle en na een minuutje of twee merkte ik dat Maksim niet zo goed meer zat. Hij keek een beetje onaangenaam. Ik keek naar hem en zei vriendelijk: "Moet ik anders recht gaan staan? Want als je niet goed zit mag je dat zeggen hoor. Dat is geen enkel probleem." Maksim reageerde snel met: "Nee nee dat is het niet hoor. Blijf maar zitten." Precies of hij wou niet dat ik weg ging... "Wat is er dan?" "Gewoon mijn armen. Die hangen hier zo en dat is een beetje irritant, want ze begin te tintelen daardoor.", zei Maksim terwijl hij zachtjes begon te lachen. Ik keek en zag dat zijn armen inderdaad nogal raar hingen. "Wacht ik heb een idee.", zei ik. Ik pakte zijn armen en deed die rond mijn middel. Daarna legde ik mijn handen op die van hem. "Zo beter?", vroeg ik een beetje blozend. "Veeeeel beter.", antwoorde Maksim die ook begon te blozen. We begonnen terug met de andere te praten. Ineens voelde ik iets op mijn schouder. Ik keek en zag dat Maksim zijn hoofd op mijn schouder lag. Ik moest zachtjes glimlachen. Toen zag ik dat ook zijn ogen dicht waren. "Ik denk dat we maar moeten gaan zwemmen, of toch iets bewegelijks want hier is er eentje in slaap aan het vallen.", zei ik lachend tegen de andere terwijl ik naar Maksim keek. "Ah oei da's precies al te laat. Hij slaapt al.", voegde ik er snel aan toe toen ik merkte dat Maksim wel degelijk sliep. De rest begon ook te lachen en degene die nog kleren aanhadden boven hun zwemkleren, wat dus iedereen was, deed die uit en sprong in het water. Ik wou ook rustig rechtstaan zonder Maksim wakker te maken, maar dat ging moeilijker dan gedacht. Maksim had zijn armen veel te stevig rond mij. Het leek wel alsof hij niet wou dat ik weg zou gaan. Ik begon een beetje te blozen bij die gedachten, maar ik herpakte me snel en dacht na over hoe ik hier nu zou weg geraken. De enigste optie was dan maar om Maksim wakker te maken. Ik deed mijn hand op zijn kaak en zei stil: 'Maksim, wakker worden. We gaan zwemmen." Maar dat werkte niet. Ik zei het nog een paar keer, maar niets hielp. Hij bleef maar slapen. Ik gaf hem dan maar een klein, zacht kusje op zijn voorhoofd.

Pov Maksim

Ik voelde iets op mijn hoofd en opende rustig mijn ogen. Toen ik ze open had en Pommelien lief zag glimlachen verscheen er meteen een grote glimlach op mijn gezicht. "Wat is er?", vroeg ik moe. "Je was in slaap gevallen en we wouden gaan zwemmen, maar je had me te stevig vast waardoor ik niet weg kon zonder je wakker te maken. Sorry.", zei Pommelien. "Oei haha. Ik zat gewoon heel chill waardoor ik in slaap was gevallen eh.", zei ik knipogend. "Jaja het is goed eh charmeur.", lachte Pommelien. "Wat? Ik zeg gewoon de waarheid." "Allee kom, ga je me nog loslaten zodat ik, allee wij, kunnen gaan zwemmen?", zei Pommelien dan lachend. Ik moest ook lachen en liet haar dan los. Pommelien deed haar kleedje uit en ik deed mijn T-shirt uit. We liepen richting het zwembad en vlak voordat Pommelien erin wou gaan duwde ik haar. Ze gilde en viel in het water. Ik begon te lachen en sprong er dan ook in. Ik zag Pommelien boven komen en ze keek me kwaad aan. Ik dacht dat ze aan het faken was dus ik begon te lachen, maar Pommelien haar gezicht bleef serieus en kwaad. "Hey, dat was toch maar om te lachen. Ben je boos?", vroeg ik. Ik begon me schuldig te voelen. Pommelien antwoorde niet, draaide zich om en ging naar de andere kant van het zwembad. Daar legde ze haar armen op de rand, haar hoofd ruste daarop en ze keek naar haar poezen die iets verder in de tuin aan het spelen waren. Ik keek een beetje met een bezorgde blik naar Francisco die wat verder in het zwembad stond en alles had zien gebeuren. Hij keek ook met een bezorgde blik. "Ohnee wat heb ik nu gedaan?", dacht ik in mezelf.