Mᴜ̈ᴘᴛᴇʟᴀ (AᴢKᴀʀ)

•Bölüm 7

 ~Bölüm Şarkısı: İrfan Özata-Masal

Satır Arası Yorum Yapmayı Unutmayın, Herkese Keyifli Okumalar!!🖇

___________

Gözlerim deniz manzarasından ayrılıp Azer'i bulunca uzun uzun baktım ona...

"Birşey mi oldu?" dedi.

Olumsuz anlamda kafamı sallayıp önüme geri döndüm.

"İyi Ki seni tanımışım Karaca.." dedi bir itiraf gercekleştirir gibi. "İyi ki tam 1 ay önce benimle evlenip hayatıma girmişsin."

Gülümseyip bakışlarımı ona çevirdim. Evlendiğimiz günün üzerinden 1 ay geçtiğini hatırlıyordu. Bu gülümsememi daha da büyütmüştü. Yanına daha da yaklaşıp başımı koluna yasladım.

"İyi Ki seni tanımışım Azer..." dedim.

İyi ki...

____________________

Karaca Kurtuluş

Gülümsedi, kendimi Azer'e ilk defa bu kadar yakın hissetmiştim. Sanki yıllardır onu tanıyormuşum sanki hiç düşman değilmişiz gibi..
Esen rüzgar ile üşüyüp kollarımı birbirine doladım..

"Üşüdüysen gidebiliriz."

"Üşüdüm ama gitmeyelim, deniz havası iyi geldi..."

"Peki o zaman." dedi.

Ceketini çıkarıp omuzlarıma bıraktı.
Ona dönüp gülümsedim.

"Teşekkür ederim."

Dalga seslerine kendimi kaptırıp başımı tekrar Azer'in omzuna koydum. Birkaç dakika sonra Azer'de başını bana yaslamıştı. Yaklaşık 1 saat geçtikten sonra saatin geç olduğunu fark edip eve gitmek üzere arabaya doğru yürüdük. Kendimizi o kadar anı huzuruna kaptırmıştık ki saat ne ara o kadar olmuştu anlayamamıştım. Arabaya binip kemerimi taktım. Pencereden dışarıya bakıp etrafı izlemeye başladım. Azer araba kullanırken çok konuşmayı sevmiyordu galiba bu yüzden sıkılıyordum... Bakışları yoldaydı ama ruhu çoktan başka yerlere gitmiş gibiydi.

"Müzik açabilir miyim?" diye sordum en sonunda.

Kafasını sallayınca radyoyu açıp sıradaki şarkıyı dinlemeye başladım.

Bul beni, kaybolmuşum,
İzim silinmiş, dilim suskun, susmuşum.
Bak bana, mahvolmuşum,
Senden kendimi almayı unutmuşum.

Bul beni, kaybolmuşum,
Gecem günüme karışmış, bir hoşum.
Sanma ki sarhoşum,
Ne var ne yoksa yıkıldı içimde, bomboşum...

Pencereye yasladığım başımı kaldırıp Azer'e baktım. Bul beni, kaybolmuşum. Demek istemiştim, ama diyemedim. O bir an bana bakıp tekrardan yola dönmüştü. Bahçe kapısını görmemle eve geldiğimizi anlamıştım. Araba durunca korumalardan biri gelip kapımı açtı.

"Hoşgeldiniz yenge."

"Hoşbulduk da böyle kapı açmalar falan gerek yok ben hallederim."

"Olur mu öyle şey yenge görevimiz."

Azer yanındaki adam ile birşey konuşup yanıma gelmişti.

"Annem gelmiş, Ceylan'larla birlikte."

Bu dediği ile şaşkınlıkla ona baktım. Biz sadece Fadik Anne gelecek diye biliyorduk dahası Azer'in kardeşleri bizim gerçekten de evli olduğumuzu sanıyordu. Yine rol mü yapacaktık...  Azer elini uzatıp bana baktı. Derin bir nefes alıp elini tuttum. Zile basıp beklemeye başladım. Birkaç dakika sonra kapıyı güler yüzü ile Ceylan açmıştı.