Yine bağırışlar yükselmiş etraf karanlığa gömülmüş ve yine her zamanki gibi bitmişti ama bu seferki biraz farklıydı. Aslında bu gibi durumlarda odamdan çıkmazdım bunu yapma sebebim bir kenara çekilip ağlamak değil tabiki de! Sadece umurumda olmuyordu her şey gibi bu da umurumda değildi ve hep öyle olacaktı.
Ama dediğim gibi bu sefer biraz farklıydı babam annemin dikkatini bağırışlarıyla çekmeye çalışırken bir sözü benim de dikkatimi çekmişti bu seferki kavgalarının benim için farklı olmasının sebebi de buydu zaten. Babam bir cümle kurmuştu "SEN KİMSİN Kİ BANA BAĞIRACAKSIN SEN KENDİNİ NE SANIYORSUN " belki her an herkesten duyabileceğim bir cümle nedense benim içime oturmuştu.
Uzandığım yatağımda aşağıdaki kavgayı dinlerken doğruldum ve yatakta bağdaş kurdum aralı perdemden içeri dolan ay ışığı yüzüme vuruyordu .Kafamı yavaşça balkona çevirdim geceydi yıldızlar çok olmasa da vardı.
Belki de bir önemimiz yoktu şu koca evrende bir hiçtik ya da öyle hissetmemizi sağlayan kişiler vardı etrafımızda. Babamın neden böyle davrandığını bilmiyordum herkesin ruhunu besleyen bir şey vardır şu hayatta ama o her neyse elinden alındığında bir hiçsindir aslında.Babamın da ruhunu besleyen şey acıydı belli bir süre iyi vakit geçirdiğimizde ruhu ona sanki bir şeyler ters gidiyormuş izlenimine kapılmasını sağlıyordu babamda bu durumu fısıldayan acıya susamış ruhunu doyurmak için bir sıkıntı çıkarıyor annemle kavga edip gerekirse şiddet uyguluyordu ve sonunda ne kadar pişman olsa da içinde bir yer bundan besleniyordu.
Aslında babamın bu durumuda umurumda değildi benim tek düşündüğüm kişi vardı o da annemdi babam anneme her bağırdığında annemin gözündeki o duyguyu görebiliyordum hiçlik! Evet hiçlik duygusundan bahsediyorum hani şu insanın kafasını karıştıran çıkamaza sokup bir süre sonra boşluğa sürükleyen duygu.
Babam anneme her bağırdığıda annem boynunu intihar etmesine yardımcı olacak halata biraz daha yakınlaştırıyor ama babam bunun farkında bile değil bunu bir tek ben görebiliyorum çünkü bazı intiharlar ruhsaldır göremezsin...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIK DAVET
FantasíaKaderin elleri Ayın kanına bulandı o gün Çaresiz bir karanlığı okşadı , sevgiye muhtaç bir bebek gibi. Onu büyüttü , Bir lanetin başlangıcı olması için Ve şimdi geliyor Hakkını aramaya,geçmişte bağışladığı canı geri almaya